Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας

«Ο διευθυντής του σχολείου περιγράφει το νεαρό δράστη ως ένα ήσυχο άτομο, κλεισμένο στον εαυτό του, χωρίς ιδιαίτερες σχέσεις με τους συμμαθητές του»*,

του οποίου η μετάφραση στα αγγλικά,

όπως λέγαμε πριν μόλις δέκα μέρες,

είναι κάτι σαν

«Cho was a loner».

---

Κάπως έτσι καταρρέουν οι ψευδαισθήσεις, ψευδαισθήσεις για το αλλιώτικο του τρόπου της ελληνικής κοινωνίας,
που μπορεί να γουστάρει κάργα χάος και ασυδοσία,

που μπορεί ακόμη να σκίζει και στην εγκληματικότητα,

τόσο αυτή των αλλοδαπών που φοβόμαστε,

όσο κι αυτή των άγονων γραμμών που ψηφίζουμε

(την ψηφίζουμε ίσως επειδή δεν την ονομάζουμε «εγκληματικότητα», αλλά από «διαφθορά» στη χειρότερη ως «κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού» στην καλύτερη -χωρίς αυτό να σημαίνει, όπως προσφυώς παρατήρησε στη Βουλή ο Αριστοτέλης Παυλίδης, ότι δεν την έχουν πληρώσει «τα κόμματά μας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ»-),

αλλά που πάντως διατηρεί στη ρίζα της -ίσως ακριβώς λόγω του χάους που ενεργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης- ένα μίνιμουμ ψυχικής ισορροπίας.

Κάπως έτσι καταρρέουν οι ψευδαισθήσεις ότι υπάρχει μορφή εγκλήματος που δεν θα απομιμηθεί και μεταφερθεί κι εδώ.

Επειδή όμως ο ελληνικός τρόπος αντιστέκεται ακόμη, ο σημερινός δράστης δεν πήρε φόρα να εκτελέσει δεκάδες δικαίους και αδίκους· εκτέλεσε μόνο έναν -δίκαιο ή άδικο-, έφυγε από τη σχολή του, έκαναν να τον πιάσουν, αμύνθηκε

και μετά πήγε κι έκατσε σε ένα παγκάκι,

όπου κάτω από τον λαμπερό ελληνικό ήλιο και ηλιάτορα,

τίναξε το ταραγμένο του μυαλό στον αέρα,

παύοντας να πονά για αυτά τα νιάτα που δεν θα τα ζήσει,

για αυτήν την Άνοιξη που δεν θα τον ερωτευθεί.

---

*(Το γεγονός έσπευσαν να σχολιάσουν άμεσα εκπρόσωποι κομμάτων με λόγο κομματικό, τηλεπαρουσιαστές με λόγο τηλεοπτικό κι εγώ με λόγο ιστολογικό)