La Terra Trema
Κι ενώ φοβόσουν την κρίση και την εγκληματικότητα,τους άλλους και τον εαυτό σου
κι ενώ με πρόσχημα το αύριο
φοβόσουν το σήμερα,
η γη τρέμει
δίχως αίσθηση δικαίου ή σκοπού,
απλώς τρέμει,
παλαιομοδίτικα,
για τους δικούς της εσωτερικούς λόγους,
τρέμει χωρίς να φταίει το μοντέλο της ανάπτυξής σου,
τρέμει χωρίς να φταις εσύ,
που τώρα είσαι απλώς το θύμα,
που πεθαίνεις αφήνοντας τους δίπλα σου
χωρίς καν την παρηγοριά της ενοχής τους,
χωρίς καν την ψευδαίσθηση του ελέγχου,
χωρίς καν την μαστούρα της απόδοσης ευθυνών,
αν και παντού και πάντα θα βρεθεί μία ευθύνη
του γιατί έχτισαν έτσι και όχι αλλιώς,
αλλιώς και όχι έτσι,
μια ευθύνη και συνάμα εξήγηση,
γιατί όλα πρέπει να εξηγούνται,
γιατί έτσι -μαθαίνοντας- αύριο θα χτίζουν καλύτερα,
έως ότου φτάσουμε στο σημείο,
όπου η γη θα τρέμει εις μάτην,
για να φοβόμαστε περισσότερο δικαιολογημένα τότε
την τότε κρίση και την τότε εγκληματικότητα,
τους τότε άλλους και τον τότε εαυτό μας
και να πεθάνουμε τότε από κάτι απρόσμενο,
από κάτι που δεν είχαμε καν φανταστεί,
καθώς η φαντασία μας ήταν αρκετά απασχολημένη,
ώστε να κάνει μελλοντικά σχέδια
και να φοβάται μελλοντικούς φόβους.
posted by Old Boy @ 12:16 π.μ.
27 comments
27 Comments:
Δηλαδή πεθαίνουμε και με άλλους τρόπους και μας επηρεάζουν και άλλα εκτός της "κρίσεως και της εγκληματικότητας";
Ε, τότε τι φοβόμαστε βρε κουτά την κρίση ―ή την εγκληματικότητα.
(Άσε που αυτή να αφορά όλη την κοινωνία, τωρινή και μελλοντική ―ενώ ο θάνατος ο προσωπικός μας είναι πιο δικός μας, όπως και να το κάνεις...)
Γιαλομίζεις λίγο ή μου φαίνεται;
Ρε man, δεν έγραψα φιλοσοφικό δοκίμιο ώστε να εντοπίσεις λογικά άλματα στη σκέψη μου.
Αν θελήσω να κάνω κάτι τέτοιο είμαι αρκετά ματαιόδοξος ώστε να του δώσω και την ανάλογη μορφή και τύπο.
Από κει και περα στο ποστ δεν λέω τι φοβάστε βρε κουτά την κρίση. Αν κάτι λέω, είναι ότι γη είναι αυτό που τρέμει ενώ οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και φοβούνται άλλους φόβους.
Θες να τους φοβούνται καλά;
Άριστα τους φοβούνται.
Αλλά δεν μιλάει για αυτό το ποστ.
Ρε man, δεν έγραψα φιλοσοφικό δοκίμιο ώστε να εντοπίσεις λογικά άλματα στη σκέψη μου.
Αν θελήσω να κάνω κάτι τέτοιο είμαι αρκετά ματαιόδοξος ώστε να του δώσω και την ανάλογη μορφή και τύπο.
Δηλαδή μόνο στα φιλοσοφικά δοκίμια δικαιούμεθα να εντοπίζουμε λογικά άλματα;
Όχι σε μια συζήτηση, σε μια διαφήμιση, σε μια ταινία, σε μια επιφυλλίδα, σε ένα ποστ --εντέλει, σε ένα *σκεπτικό*;
Από κει και περα στο ποστ δεν λέω τι φοβάστε βρε κουτά την κρίση. Αν κάτι λέω, είναι ότι γη είναι αυτό που τρέμει ενώ οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και φοβούνται άλλους φόβους.
Θες να τους φοβούνται καλά; Άριστα τους φοβούνται.
Αλλά δεν μιλάει για αυτό το ποστ.
Δεν του φαίνεται, τότε ;-)
Εγώ νομίζω ότι μια χαρά του φαίνεται. Χτυπάει κέντρο το ποστ.
Στην ανθρώπινη ιστορία, συχνά έρχεται ένα τρομερό και ανίκητο "κάτι" για να τονίσει την εκτροπή του ανθρώπινου νου από μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική πραγματικότητα και την απουσία συνειδητότητας σχετικά με αυτήν.
Όσο κι αν οι ιοί δίνουν μάχη για να σακατέψουν τον υπολογιστή μου, έρχεται πάντα την κατάλληλη στιγμή, ο φίλος μου ο Αποστόλης ο κομπιουτεράς και με δυο τρεις καίριες κινήσεις επαναφέρει την τάξη, επανακτά τον έλεγχο με ένα φορμάτ και ο υπολογιστής μου δουλεύει και πάλι όπως θέλω εγώ, ο θεός.
Τώρα το ποιος θέλει και γουστάρει και γιατί έχει κάνει τη Γη να δουλεύει με αυτόν τον τρόπο, είναι ίσως το ερώτημα που θα πρέπει να απευθύνουμε στον κύριο Γιάλομ.
Οι θεϊκοί νόμοι του Σύμπαντος, Συνοδειπόρε!
Στην ανθρώπινη ιστορία, συχνά έρχεται ένα τρομερό και ανίκητο "κάτι" για να τονίσει την εκτροπή του ανθρώπινου νου από μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική πραγματικότητα και την απουσία συνειδητότητας σχετικά με αυτήν.
Το λέγει και η λαϊκή σοφία αυτό: "τούτη η γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε".
Αλλά δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε το κάθε έξω από εμάς και την δυνατότητα αποτροπής μας γεγονός --όπως ένας σεισμός-- ως σημαντικότερο επειδή μας το υπενθυμίζει...
Δηλαδή αν ο πλέον υποψιασμένος για την "βαθύτερη και πιο ουσιαστική πραγματικότητα", ο Δαλαλάμας της Ιταλίας, σε πλήση σύνδεση με την φύση, με τις βαθύτερες ανθρώπινες αξίες, με τον πολιτισμό και τον εσώτερο ψυχισμό του αλλά και την κοινωνία του, ζούσε στην Λ' Ακουίλα δεν θα τον πλακώνανε αυτώνανε τα ντουβάρια;
Γνωμοδότη, φυσικά και θα τον πλακώνανε. Το επίπεδο συνειδητότητας δεν μας εξαιρεί από το νόμο, αλλά από την ψευδαίσθηση, ότι κάτι άλλο που ορίζεται από εμάς τους ανθρώπους είναι κυρίαρχο και κατά συνέπεια από το ξόδεμά μας σε άσχετες και ανούσιες κατευθύνσεις. Η συνειδητότητα (και η εγρήγορση), δεν μπορεί να μας σώσει από τα γεγονότα, μπορεί όμως να μας σώσει από την δυσάρεστη έκπληξη :)
"Αλλά δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε το κάθε έξω από εμάς και την δυνατότητα αποτροπής μας γεγονός --όπως ένας σεισμός-- ως σημαντικότερο επειδή μας το υπενθυμίζει..."
Μα είναι σημαντικότερο. Και όχι επειδή μας υπενθυμίζει απλώς κάτι.
Είναι ο βασιλιάς. Είναι η απόλυτη εξουσία. Ανάλογα με την κλίμακα στην οποία εκδηλώνονται, αυτά τα φαινόμενα μπορούν να σταματήσουν τα πάντα. Καταργούν την ίδια την αξία, την οποία έχουμε δώσει και πιστεύουμε (οι άνθρωποι) ότι έχουν τα πράγματα, όχι απλώς υπενθυμίζουν.
Αν υπενθυμίζουν κάτι, αυτό είναι ότι η πραγματικότητα είναι άλλη από αυτή που έχουμε εφεύρει και ότι κατά κανόνα η προσοχή μας είναι αλλού από εκεί που θα έπρεπε να είναι. Και δεν εννοώ βέβαια τους σεισμούς και τους καταποντισμούς :))
Σήσση... το καλητεχνικό μου, οι "νόμοι" κάτι λογικό μου κάνουν. Για το "θεϊκοί", δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να μιλήσω. Δεν ήμουν παρούσα στα συμβόλαια.
Αν υπάρχει ο θεός, είναι ολοφάνερο, από τη στάση που κρατάει, ότι δεν θέλει να γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Κι εγώ, εκτός από ευγενική, είμαι επίσης διακριτική. Δεν μιλάω για απόντες.
Κατά το "εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά" είναι και το "εκτός από την εγκληματικότητα υπάρχει και ο σεισμός" φαντάζομαι.
Και οι δύο φράσεις δουλεύουν αμφίδρομα.
---
Εκτός από τα σχόλια υπάρχει και το ποστ.
«Δηλαδή μόνο στα φιλοσοφικά δοκίμια δικαιούμεθα να εντοπίζουμε λογικά άλματα;
Όχι σε μια συζήτηση, σε μια διαφήμιση, σε μια ταινία, σε μια επιφυλλίδα, σε ένα ποστ --εντέλει, σε ένα *σκεπτικό*;»
Παντού δικαιούσαι, απλά λέω ότι υπάρχουν λογιών και λογιών ποστ, ποστ ας πούμε που περισσότερο ή λιγότερο ξεκάθαρα «λέω τη γνώμη μου» και στα οποία το σκεπτικό τους είναι η ουσία τους και άρα ελέγχεται για τη βασιμότητά του και ποστ τα οποία δεν γράφτηκαν με κίνητρο «να πω τη γνώμη μου» αλλά π.χ. να εκφράσω ένα συναίσθημα. Και το συναίσθημα που ήθελα να εκφράσω εδώ είναι αυτό του τελικά μηδενικού ελέγχου που έχουμε πάνω στη ζωή μας, υπό την έννοια ότι μπορεί να διακοπεί το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο. Και υπό αυτήν την οπτική γωνία, όσο δικαιολογημένος κι αν είναι ο φοβός για την κρίση και την εγκληματικότητα ΠΑΝΤΩΣ σχετικοποιείται. Σημαίνει αυτό ότι αφού σχετικοποιείται δεν πρέπει να τον φοβόμαστε; Όχι. Σημαίνει ότι πρέπει να τον φοβόμαστε στο μέτρο που του αναλογεί. Αλλά αν αρχίσω να τα γράφω όλα αυτά, δεν θα έχω γράψει το ποστ που έχω στο μυαλό μου, μα κάτι άλλο.
Θα μου πεις, αυτόν το σκοπό εξυπηρετούν τα σχόλια.
Σωστό κι αυτό.
«Δηλαδή αν ο πλέον υποψιασμένος για την "βαθύτερη και πιο ουσιαστική πραγματικότητα", ο Δαλαλάμας της Ιταλίας, σε πλήση σύνδεση με την φύση, με τις βαθύτερες ανθρώπινες αξίες, με τον πολιτισμό και τον εσώτερο ψυχισμό του αλλά και την κοινωνία του, ζούσε στην Λ' Ακουίλα δεν θα τον πλακώνανε αυτώνανε τα ντουβάρια;»
Αυτό είναι το θέμα. Θα τον πλακώνανε αλλά θα είχε ζήσει «καλύτερα».
Συνοδειπόρε: Αντί για "θεϊκοί" βάλε "φυσικοί" αλλά αυτοί που λέω είναι ανώτεροι νόμοι.
Μία είναι η λύση = κεμέα
Για την επεξήγηση του γρίφου
Κώστας ο Παπ
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν'αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν'αυτός στον δρόμο
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ'ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -που πια καιρός- μας συνεπαίρνει.
Εγώ, απεναντίας, θα έλεγα ότι καβαφίζεις. :)
Koίτα, αυτό το μπλογκ πρέπει να μετονομαστεί σε «Όταν ο Κωνσταντίνος Καβάφης συνάντησε τον Φερνάντο Πεσσόα, πήγαν να δουν τον Γιόσου Σαριέγκι και στον γυρισμό νοίκιασαν κι έναν Μπεν Στίλερ».
Εγώ την φαντασία μου την βγάζω για τζόκινγκ. Παίρνω χάπια εδώ και τώρα. Με κρατούν σε φόρμα και καίνε τους φόβους.
Αυτός ο Θορρώ πού είναι να μας κατακεραυνώσει.
Όταν ο Κωνσταντίνος Καβάφης συνάντησε τον Φερνάντο Πεσσόα, πήγαν να δουν τον Γιόσου Σαριέγκι και στον γυρισμό νοίκιασαν κι έναν Μπεν Στίλερ
Μπα πανάθεμά σε, μ' έπνιξες!
Μα είναι σημαντικότερο. Και όχι επειδή μας υπενθυμίζει απλώς κάτι.
Είναι ο βασιλιάς. Είναι η απόλυτη εξουσία. Ανάλογα με την κλίμακα στην οποία εκδηλώνονται, αυτά τα φαινόμενα μπορούν να σταματήσουν τα πάντα. Καταργούν την ίδια την αξία, την οποία έχουμε δώσει και πιστεύουμε (οι άνθρωποι) ότι έχουν τα πράγματα, όχι απλώς υπενθυμίζουν.
Υπάρχει μια ιστορία που λέγει τι θα έκανες αν μάθαινες ότι η γη θα καταστρέφονταν αύριο.
Και μια απάντηση με -νομίζω- αξιοπρέπεια λέει: ακριβώς ότι κάνω και τώρα.
Ή αξία των πραγμάτων είναι αυτή που τους δίνουμε εμείς, όχι αυτή που τους δίνει "ο βασιλιάς".
Γιατί ο βασιλιάς δεν τους δίνει καμμία αξία: θερμικός θάνατος του σύμπαντος, πουφ, πάει.
Ναι, Γνωμοδότη, ακριβώς. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου φυσικά, υψηλό επίπεδο συνειδητότητας. Αυτό που λέω είναι ότι, όταν ζει κανείς χωρίς ποτέ να ξεχνάει αυτή την αλήθεια, οι αξίες επαναπροσδιορίζονται.
Μπροστά στη συνειδητοποίηση του προσωρινού, τα πάντα παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.
Έτσι, εμείς βεβαίως και πάλι θα καθορίσουμε την αξία των πραγμάτων, αλλά τότε πιθανότατα, τα πράγματα είναι άλλα και η αξία τους ίσως ακόμα μεγαλύτερη.
"τα πράγματα ΘΑ είναι άλλα" εννοούσα...
Γλώσσα, μαγεία, τελετουργία… το κείμενό σας Old Boy
Μας θυμίσατε επίσης (τόσο με το κείμενο, όσο και με την εικόνα με τον εσταυρωμένο που αναρτήσατε) και το παρακάτω, εξαιρετικό για μας, ποίημα του Μπέκετ (σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη):
Σκύλος μπήκε στην κουζίνα
κι άρπαξε ένα βραστό,
μα ο μάγειρας τον είδε
και τον έκανε παστό.
Τρέξαν τότε οι άλλοι σκύλοι
και τον ρίξαν σ’ ένα μνήμα
έβαλαν κι ένα σταυρό
όπου γράψαν ένα ποίημα:
Σκύλος μπήκε στην κουζίνα
κι άρπαξε ένα βραστό,
μα ο μάγειρας τον είδε
και τον έκανε παστό.
Τρέξαν τότε οι άλλοι σκύλοι
και τον ρίξαν σ’ ένα μνήμα
έβαλαν κι ένα σταυρό
όπου γράψαν ένα ποίημα:
Σκύλος μπήκε στην κουζίνα
κι άρπαξε ένα βραστό,
μα ο μάγειρας τον είδε…
Όπου το ποίημα στο μνήμα του Σκύλου
αποτελεί «μια ευθύνη και συνάμα εξήγηση,
γιατί όλα πρέπει να εξηγούνται…».
Και φυσικά, «για να φοβόμαστε περισσότερο δικαιολογημένα τότε…».
@Συνοδοιπόρε
Είμαστε κι εμείς σίγουροι, πως αν ο θεός υπάρχει, καλά κάνει και δεν θέλει να γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Καλά κάνει και φοράει κουκούλα. Όχι μόνο για να μην τον βλέπουμε εμείς, αλλά κυρίως για να μην μας βλέπει εκείνος. (Κι εμείς, νομίζουμε πως το ίδιο θα κάναμε στη θέση του). Να μας δείξει το πρόσωπό του και να μπει στη διαδικασία να κάνει διάλογο μαζί μας; Πάνω σε τι; Αν σε μας ένας τέτοιος διάλογος δεν θα φαινόταν, παρά μόνο ως ‘ύβρις’, εναντίον όχι του θεού, αλλά του διαλόγου εν γένει, φανταζόμαστε πώς θα φαινόταν σ’ εκείνον...
Η ευγένεια, λοιπόν, η διακριτικότητα και η σιωπή, από πλευράς μας, προς την απουσία του, είναι όντως μια θεοσεβούμενη στάση (ανεξαρτήτως του αν 'υπάρχει' ή 'δεν υπάρχει' θεός).
Ανώνυμοι (πόσοι;),
αν υπάρχει θεός και έπαιρνε την πρωτοβουλία να εμφανιστεί, είμαι σίγουρη ότι, όλο και κάτι θα βρίσκαμε να κουβεντιάσουμε. Έχω όμως την υποψία ότι, δεν του λείπει η πρωτοβουλία, αλλά το θάρρος, δεδομένου του τερατουργήματός του.
Επιπλέον, επειδή δεν πείθομαι ότι κρύβεται για να μη μας βλέπει, (θα ήταν ανόητο να μην παρακολουθεί το έργο του, ασχέτως της αποτυχίας του) θεωρώ λίγο άκομψο από μέρους του, το γεγονός ότι, για τόσο μεγάλο διάστημα, έχει το αποκλειστικό προνόμιο της μακρόθεν παρατήρησης, χωρίς να δέχεται τα όμοια. Κοσμικός Big Brother...
Ακόμα και η ασέβειά μου, αγαπητοί ανώνυμοι, την οποία μάλλον υπονοείτε και για την οποία συχνά κατηγορούμαι και που δεν αρνούμαι, καθ' ότι τυγχάνω ΚΑΙ ειλικρινής, είναι δικό Του λάθος.
Παρ' όλα αυτά, δεν είμαι με τον τρόπο που εσείς νομίζετε ασεβής. Το αντίθετο θα έλεγα. Ακόμα όμως κι αν δεχτώ ότι είμαι, δική μου θα είναι η απολογία, δικό μου και το κόστος για την όποια ζημία. Δεν συνηθίζω να κάνω πράγματα που θα με υποχρέωναν να φοράω κουκούλα. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.
@Συνοδοιπόρε
(Είμαστε δύο - πότε γράφει ο ένας, πότε ο άλλος πότε και οι δύο μαζί, αλλά είναι το ίδιο για μας, σε κάθε περίπτωση).
Ειλικρινά, δεν σε θεωρούμε ασεβή. Ασεβείς θεωρούμε όσους επικαλούνται διαρκώς τον ‘Θεό’ για να καλύψουν τις πομπές τους. Ούτε μας νοιάζει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει θεός, μια και το αποτέλεσμα, παραμένει το ίδιο. Αν όμως αυτά που λες, τα ακούγαμε να λέγονται από τους ανθρώπους της Εκκλησίας ή από τους όποιους θεοσεβούμενους, θα μας ήταν, πιστεύουμε, πολύ πιο συμπαθείς. Εκεί στόχευε το σχόλιό μας. Σε μια κριτική ευσέβεια και ευγένεια που δείχνεις, προς κάτι που θεωρείς πως μπορεί και να μην υπάρχει ή που και αν υπάρχει, είσαι σε θέση ελεύθερα να του ζητήσεις τον λόγο για οτιδήποτε.
Και μας έδωσες επίσης την αφορμή να αναλογιστούμε, πως η μόνη ευσέβεια που μπορεί να έχει ‘ιδιαίτερο νόημα’ πια, είναι μόνο προς κάτι… ανύπαρκτο. Το ‘υπαρκτό’ εξάλλου… το βλέπουμε όλοι γύρω μας, όπως και βλέπουμε, πως όσο επιμένουμε να το σεβόμαστε, τόσο αυτό αποχαλινώνεται...
Εκφραζόμαστε ίσως λίγο ακραία, αν όχι με πλήρη ασάφεια, μια και προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε συλλογισμούς μας που δεν έχουν πάρει ακόμη μια κάποια μορφή. Ελπίζουμε να γινόμαστε στο ελάχιστο κατανοητοί.
"Αν όμως αυτά που λες, τα ακούγαμε να λέγονται από τους ανθρώπους της Εκκλησίας ή από τους όποιους θεοσεβούμενους, θα μας ήταν, πιστεύουμε, πολύ πιο συμπαθείς."
????
Θα σας ήταν πιο συμπαθείς οι άνθρωποι της εκκλησίας που θα έλεγαν αυτά τα πράγματα; Πρώτον, δεν θα υπήρχε ποτέ τέτοια περίπτωση και δεύτερον, μα τι λέτε; :)
Αν εξαιρέσω το παραπάνω σημείο πάντως, σας βρίσκω σαφέστατους, χωρίς ωστόσο να συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
@Συνοδοιπόρε
Κι εμείς όταν μας ξαναδιαβάζουμε, αναρωτιόμαστε πολλές φορές το ίδιο (μα τι λέμε;) ή βλέπουμε πως αυτό που γράψαμε, δεν ήταν αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Αλλά είναι αργά πια… Άλλες φορές, αργότερα πάλι, τα ίδια προς τα οποία αναρωτιόμασταν κι εμείς, γιατί τα γράψαμε, μας φαίνονται στη θέση τους και τακτοποιημένα, χωρίς να αναγνωρίζουμε ποιά είναι αυτή η θέση. Άλλοτε, δεν ασχολούμαστε και πολύ με το αν συμφωνούμε ή όχι με ό,τι διαβάζουμε, είτε δικό μας είτε άλλων, μια και μας συνεπαίρνει το σχήμα του λόγου και όχι το περιεχόμενο. Πρόκειται ίσως, για διάφορες, πότε επιτυχείς, πότε ανεπιτυχείς απόπειρες, προκειμένου να διαφύγουμε από τη γλώσσα, υπό την έννοια που αναφέρθηκε ο Old Boy.
αχαχαχαχαχαχα: για τον τίτλο!!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home