Η έκστασή σου μου ανήκει
Ένας φίλος μου είχε πάει στην Ισπανία για να δει τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Βιγιαρεάλ. Επιστρέφοντας μου στέλνει μια διεύθυνση στο Υou Τube. Έχει ανεβάσει ένα βιντεάκι που έχει τραβήξει με την κάμερά του, όπου δείχνει την εξέδρα του Παναθηναϊκού. Το βιντεάκι δείχνει σχεδόν αποκλειστικά τα τραγούδια πριν το γκολ του Καραγκούνη και τους πανηγυρισμούς μετά. Απειροελάχιστα δευτερόλεπτα έδειχνε και γήπεδο, όπου επειδή οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είχαν τοποθετηθεί στο ψηλότερο τμήμα του σταδίου, οι παίκτες φαίνονται σαν κουκκίδες. Το βλέπω και στέλνω τη διεύθυνση σε έναν άλλο φίλο. Αυτός την επομένη μου λέει ότι δεν βρίσκει τίποτα. Το τσεκάρω και πράγματι το βίντεο είχε σβηστεί, γιατί -όπως έγραφε στη θέση του βίντεο- η Ουέφα είχε εγείρει θέμα copyright. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, η Ουέφα θεωρεί ότι της ανήκει η εικόνα του φίλου μου και μερικών εκατοντάδων ανθρώπων δίπλα του τη στιγμή που παραληρούν από χαρά και ενθουσιασμό.Αν η νομιμότητα αυτής της αξίωσης είναι συζητήσιμη, η ηθική της βάση κατά τη γνώμη μου δεν είναι απλώς κατάπτυστη, αλλά και ενδεικτική μιας ευρύτερης νοοτροπίας παμφάγων ως προς τα πνευματικά δικαιώματα, η οποία σχετικοποιεί ηθικά σλόγκαν όπως το «η πειρατεία είναι κλοπή» της κινηματογραφικής και μουσικής βιομηχανίας. Από την άλλη, προσωπικά δεν έχω πειστεί και ότι δεν είναι κλοπή, ή ότι η «κλοπή» των βιομηχανιών δικαιολογεί να τις κλέβουμε κι εμείς. Όπως και να ΄χει, όταν η τεχνολογία δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, οι νομικές και ηθικές βεβαιότητες της προηγούμενης πάνε περίπατο.
(Kείμενο γραμμένο για το «Exodos»)
posted by Old Boy @ 12:54 π.μ.
27 comments
27 Comments:
Μία παρόμοια υποκρισία σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα:
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1000973&lngDtrID=252
http://troktiko.blogspot.com/2009/04/va.html
Το θέμα για μένα είναι, ποιος έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα ελέγχου, για να κάνει κάτι τέτοιο.
Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι, των οποίων η ζωή, σχεδόν καταστρέφεται από μια αδιάκριτη βιντεοσκόπηση, αλλά δεν μπορούν πρακτικά, να αποσύρουν το βίντεο, ισχυριζόμενοι καταπάτηση, ακόμα κι όταν αυτή δεν είναι μόνο πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά και φυσικής και ηθικής.
Το παιχνίδι λοιπόν, για ακόμη μια φορά παίζεται στην οικονομική ισχύ.
Όποιος έχει κεφάλαια, δεν έχει ηθική και όποιος έχει ηθική, σπανίως έχει κεφάλαια.
Εγώ σπούδασα με υποτροφίες από ιδρύματα που απέκτησαν τα λεφτά τους από επονείδιστους κατ' εσέ κεφαλαιοκράτες.
Εχεις δίκιο, έπρεπε να μείνω ξύλο απελέκητο και να μην προδώσω την Ηθική.
"Όποιος έχει κεφάλαια, δεν έχει ηθική και όποιος έχει ηθική, σπανίως έχει κεφάλαια"
Αυτό είναι:
α) αξίωμα
β) προιόν προσωπικής παρατήρησης
γ) συμπέρασμα επιστημονικής έρευνας
Εγώ σπούδασα με υποτροφίες από ιδρύματα που απέκτησαν τα λεφτά τους από επονείδιστους κατ' εσέ κεφαλαιοκράτες.
Εχεις δίκιο, έπρεπε να μείνω ξύλο απελέκητο και να μην προδώσω την Ηθική.
Καλά, με το non sequitur που παραθέτεις μάλλον δεν έκαναν και μεγάλη διαφορά τα ιδρύματα...
Καιρός να προστεθεί ένα συμπλήρωμα σ' ένα κλασικό βιβλίο:
Η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Νόμιζα ότι μιλούσαμε για συγκεκριμένο θέμα, το οποίο καθορίστηκε από τον συντάκτη του ποστ. Επιπλέον, δεν μπορώ να εντοπίσω το σημείο στο οποίο δεν ήμουν σαφής.
Οι άσχετοι συνειρμοί και συσχετισμοί του καθενός, δε με αφορούν. Ποτέ δεν προσβάλλω άλλωστε, κάποιον που δεν έπιασε το "ανέκδοτο". Είμαι ευγενική φύση.
Δεν το παίζω αυτό το παιχνιδάκι.
Γεια και χαρά.
Φυσικά αναφερόμουν στον Ανώνυμο και στον tyn.
Γνωμοδότη, καλό!
-->> Ριξε μια ματια: Richard Stallman: Copyright vs. Community
Πολύ ενδιαφέρον :)
αν δεν ανοιγει-->>
http://www.kepik.gr/?p=1244
Ροδιά, όντως εξαιρετικά ενδιαφέρον. Θενκς.
Κι εγώ σαφής ήμουν, αναρωτήθηκα πως προέκυψε ο αφορισμός που παραθέτεις στο τέλος. Αν ξέφυγα απ'το θέμα "το οποίο καθορίστηκε από τον συντάκτη του ποστ", προφανώς ήταν επειδή ξέφυγε και η εν λόγω φράση, αφού σ'αυτήν απαντάω.
Δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό εδώ, απλά η φράση "όποιος έχει κεφάλαια, δεν έχει ηθική" είναι εκτός από λανθανσμένη και επικίνδυνη και κάποιος πρέπει να το επισημάνει, αν μη τι άλλο γι αυτούς που θα τη διαβάσουν βιαστικά και δεν θα μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως προκύπτει η αλήθεια της πρότασης.
Τέλος, δέχομαι οτι κάτω από προυποθέσεις μπορεί να ισχύει, π.χ. αν ο μονος τρόπος ν'αποκτήσεις κεφάλαια είναι με ανήθικα μέσα, αλλά δύσκολο να πειστώ οτι δεν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.
"Καλά, με το non sequitur που παραθέτεις μάλλον δεν έκαναν και μεγάλη διαφορά τα ιδρύματα..."
Και πού ξέρεις ότι δε χρηματοδότησαν τις σπουδές μου πάνω στον Ντεριντά;
Και πού ξέρεις ότι δε χρηματοδότησαν τις σπουδές μου πάνω στον Ντεριντά;
Σωστό και αυτό.
Το καλύτερο ήταν το "Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική".
Μετά από λίγα χρόνια "θανάτου", η μουσική χαίρει άκρας υγείας. Ένας χωρίς προηγούμενο αριθμός ακροατών απολαμβάνει μια χωρίς προηγούμενο ποικιλία μουσικής από καλλιτέχνες που μπορούν να δημιουργήσουν/ηχογραφήσουν/προβάλλουν τη δουλειά τους ευκολότερα από ποτέ. Ο μόνος νεκρός είναι η μουσική βιομηχανία -μέχρι πρόσφατα κραταιά και παντοδύναμη. Έπεται η TV. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Όσοι προσπαθούν να διατηρήσουν τα παλιά ολιγοπώλια θα εξαφανιστούν. Η ίδια η προσπάθεια είναι από αστεία έως χυδαία.
Δικαιωμα του Πλευρη να λεει ο,τι θελει, δικαιωμα της ΟΥΕΦΑ να λεει οτι της ανηκει. Που το προβλημα;
"Δικαιωμα του Πλευρη να λεει ο,τι θελει, δικαιωμα της ΟΥΕΦΑ να λεει οτι της ανηκει. Που το προβλημα;"
Δικαίωμα και των υπόλοιπων να κράζουνε τον Πλεύρη και να τα χώνουν στην ΟΥΕΦΑ. Που το πρόβλημα;
Το καλύτερο ήταν το "Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική".
Μετά από λίγα χρόνια "θανάτου", η μουσική χαίρει άκρας υγείας. Ένας χωρίς προηγούμενο αριθμός ακροατών απολαμβάνει μια χωρίς προηγούμενο ποικιλία μουσικής από καλλιτέχνες που μπορούν να δημιουργήσουν/ηχογραφήσουν/προβάλλουν τη δουλειά τους ευκολότερα από ποτέ. Ο μόνος νεκρός είναι η μουσική βιομηχανία -μέχρι πρόσφατα κραταιά και παντοδύναμη.
Μαζί με την μουσική βιομηχανία όμως ―όπου ξεζούμιζε χυδαία τους καλλιτέχνες και το κοινό―
(π.χ. http://www.negativland.com/albini.html )
νεκρά είναι και τα εισοδήματα των καλλιτεχνών ―λόγω πειρατείας. Επαγγελματίες σαλεπιτζής, κομπιουτεράς, μασέρ μπορείς να είσαι, μουσικός δύσκολα πλέον.
Προβάλλεται σαν αντεπιχείρημα ότι η μουσική λειτουργεί ως "διαφήμιση" και οι καλλιτέχνες θα βγάζουν λεφτά από τα live.
Μόνο που πιάνει μόνο για καλλιτέχνες που (α) κάνουν live (δεν ταιριάζουν όλα τα μουσικά είδη με την έννοια της συναυλίας) και (β) είναι αρκετά δημοφιλείς (τα live κοστίζουν, και υπάρχουν φοβεροί ―όχι mainstream― καλλιτέχνες που ενώ μπορεί να πούλαγαν 10,000-20,000 δίσκους το χρόνο παγκόσμια και να τα κουτσοβόλευαν δεν μπορούν να συγκεκντρώσουν πάνω από 100 θεατές σε μια πόλη).
(Φυσικά οι Metallica, οι Radiohead και ο Πλιάτσικας δεν θα έχουν πρόβλημα. Και συναυλίες επικερδείς μπορούν να κάνουν και έχουν τόσους πολλούς φανς που και ένας στο 20 να αγοράζει ―ή να δίνει κατιτίς για να κατεβάσει, όπως το In Rainbows― και πάλι βγαίνουν).
Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν κόπιραιτ.
4 Απριλίου 1968
http://www.youtube.com/watch?v=xcyYfuy1x_E
thoreau
Γνωμοδότη,
Ποιο είδος μουσικής δεν ταιριάζει με τη ζωντανή εκτέλεση?
Το live ήταν και θα συνεχίσει να είναι η βασική πηγή εσόδων για τους νέους και για τους μη δημοφιλείς μουσικούς, καθώς καμία δισκογραφική εταιρία (για την Ελλάδα το ξέρω σίγουρα) δεν ποντάρει σε νέα ταλέντα - θέλουν εξασφαλισμένα κέρδη.
Το επιχείρημα μην «κλέβετε» μουσική γιατί θα πεινάσουν οι καλλιτέχνες, είναι μάλλον αβάσιμο.
Το πρόβλημα των δισκογραφικών εταιριών, ας μην κρυβόμαστε, είναι ότι στο νέο τοπίο που έχει διαμορφωθεί δεν μπορούν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του τι «πουλάει», καθώς και τα υπερκέρδη που αυτό συνεπάγεται…
Οι δισκογραφικές (γενικά) θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Απλά θα πρέπει να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα. Ιδιωτικές εταιρίες δεν είναι? Πού είναι η ευελιξία τους και η δυνατότητα να προσαρμόσουν την προσφορά τους στις επιθυμίες του καταναλωτή, οέο?
Μια σειρά από ενδιαφέροντα posts του Γιάννη Πετρίδη πάνω στο θέμα
εδώ
(Πολλά μπράβο στη Ροδιά για το λινκ, το βιντεάκι το κατέβασα ήδη, πολύ ενδιαφέρων!)
Οι καλλιτέχνες μπορούν να ηχογραφήσουν πάμφθηνα και πανεύκολα, να αποκτήσουν airplay δωρεάν και να αυτοπροωθηθούν, χωρίς την ανάγκη μεσάζοντα. Και οι περισσότεροι αυτό κάνουν.
Τα εισοδήματά τους δεν έχουν πεθάνει -άλλωστε δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι πολλοί όσοι τώρα. Η αλλαγή του σκηνικού, όμως, απαιτεί διαφορετική δράση (την οποία και σιγά σιγά μαθαίνουν) και προσωπική κινητοποίηση. Το στάδιο είναι μεταβατικό και αυτό φέρνει, οπωσδήποτε, προβλήματα προσαρμογής.Πάντως, τα οικονομικά οφέλη 10.000 δίσκων μέσω δισκογραφικής μπορεί να είναι ίσα με αυτά 1.000 δίσκων που κάποιος πουλά για πάρτη του on-line.
Ο κόσμος μαθαίνει για τα μεγάλα ονόματα αλλά την αρχή έκαναν καινούριοι ή λιγότερο διάσημοι καλλιτέχνες. Οι Marillion, ας πούμε, όταν έφυγαν απ' τη μόδα και τα playlist ραδιόφωνα -δηλαδή εδώ και πολλά χρόνια- βασίστηκαν αποκλειστικά στην άμεση επαφή με το κοινό τους και τις άμεσες πωλήσεις. Διατήρησαν ανεξαρτησία και ενδιαφέρουσες οικονομικές απολαβές, όντας ξεχασμένοι από το mainstream. Και μιλάμε για αρκετά χρόνια πίσω. Πλέον χρειάζεται φαντασία και μεράκι.
Πολύ ενδιαφέρον είναι το παρακάτω άρθρο του Seth Godin.
Ο κλέψας του κλέψαντος ...
Παλιά καλή ιταλική ταινία.
"Δικαιωμα του Πλευρη να λεει ο,τι θελει. Που το προβλημα;"
ΣΤΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΡΑΔΙΑΖΕΙ ΨΕΥΤΙΕΣ.
Ένα χαρακτηριστικό που έχουν τα βιβλία του Πλεύρη, είναι ότι σπάνια παραθέτει από την πρωτότυπη πηγή. Συνήθως παραθέτει από δευτερογενείς πηγές, που είναι από ελάχιστα αξιόπιστες έως εντελώς μεροληπτικές.
Όμως αυτό, ο Πλεύρης δεν το κάνει από τσαπατσουλιά ή από τεμπελιά, αλλά από πονηριά. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να παρουσιάζει εξωφρενικούς ισχυρισμούς και να νίπτει τας χείρας του, ότι τάχα δεν το λέει ο ίδιος αυτό, αλλά η πρωτογενής πηγή του.
Ένα γνωστό (;) παράδειγμα θα εξηγήσει τι εννοώ. Στη σελ. 742 του βιβλίου του για τους Εβραίους, διαβάζουμε ότι στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι αδελφοί Ρότσιλντ δάνειζαν το γαλλικό κράτος με τοκογλυφικούς όρους. Και παραθέτει ο Πλεύρης, μέσα σε πλαίσιο την πηγή του:
"Κάλεσε λοιπόν [ο Κλεμανσό] τους βαρόνους Εντουάρ και Εντμόν [Ρότσιλντ] και τους ανακοίνωσε ότι αν δεν αναιρούσαν αυτό τον [τοκογλυφικό] όρο εντός 24 ωρών, θα έπρεπε δυστυχώς να τους συλλάβει και είχε αναμφίβολα πολλά στοιχεία για να τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα" (εις Ροζέ Πεϋρεφίτ)
και σχολιάζει εκτός πλαισίου ο Πλεύρης:
"Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα. Και αυτά ελέχθησαν από ένα δημοκράτην αλλά δυναμικόν πατριώτην".
Παρακαλώ την προσοχή σας. Η πηγή (ο Πεϋρεφίτ) λέει ότι ο Κλεμανσό απείλησε δύο τραπεζίτες, τους αδελφούς Ρότσιλντ, που τύχαινε να είναι εβραίοι, με άμεση σύλληψη, δίκη και εκτέλεση. Ο Πλεύρης αφενός υπερθεματίζει και αφετέρου γενικεύει: «έτσι θέλουν οι Εβραίοι». Προσοχή, όχι οι δύο (φερόμενοι ως) τοκογλύφοι· οι Εβραίοι γενικώς, παναπεί όλοι οι Εβραίοι! Κι όταν του πεις ότι αυτό που λες είναι ρατσιστικό, αντί να το παραδεχτεί λέει δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Κλεμανσό!
Το χειρότερο είναι ότι ΟΥΤΕ Ο ΚΛΕΜΑΝΣΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ!
Η πηγή που τόσο αόριστα παραθέτει ο Πλεύρης είναι ένα… μυθιστόρημα (λόγω τιμής!) του Ροζέ Περφίτ (Peyrefitte) στο οποίο παρουσιάζεται να τα αφηγείται αυτά ο… εγγονός του Κλεμανσό!
Και μόνο αυτό το περιστατικό θα αρκούσε για να αποδειχτεί ότι ο Πλεύρης δεν είναι επιστήμονας, αλλά ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΑΛΜΠΑΝΗΣ.
Διότι, το να αποδελτιώνεις ... μυθιστορήματα ως πηγή ιστορικών γεγονότων είναι σαν να επιχειρείς να γράψεις την ιστορία του πολέμου στην Αλβανία το 1940 με πηγές τις ταινίες του Τζέιμς Πάρις. Άντε, τώρα που αθωώθηκε, με το καλό να γράψει και τη βιογραφία της υπολοχαγού Νατάσας!
«δικαιωμα της ΟΥΕΦΑ να λεει οτι της ανηκει. Που το προβλημα;»
Το πρόβλημα δεν είναι στο τι είπε η Ουέφα, αλλά στο τι έκανε. Η Ουέφα δεν ισχυρίστηκε απλώς ότι το βίντεο παραβιάζει πνευματικά της δικαιώματα, η Ουέφα απαίτησε να μην παίζεται το βίντεο στο You Tube και το βίντεο έπαψε να παίζεται κατόπιν της απαίτησής της.
Thoreau, το βιντεάκι με τη φωνή του Βασίλη Γεωργίου είναι σαν ελληνικός Αλμοδοβάρ :) Χωρίς τη φωνή όμως, το γήπεδο μπάσκετ μέσα στο μαυρόασπρο σκοτάδι είναι σαν ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος.
Ποιο είδος μουσικής δεν ταιριάζει με τη ζωντανή εκτέλεση?
Πάρα πολλά ―ιδιαίτερα είδη και υποείδη της ηλεκτρονικής μουσικής. Ένας τύπος με λάπτοπ για δυο ώρες πάνω στην σκηνή δεν είναι live ―και δεν θα πήγαιναν πολύ να το δουν.
Συν ότι πολλοί μουσικοί δεν ενδιαφέρονται για τα live και δεν θέλουν να δίνουν παραστάσεις, θεωρούν ότι όργανό τους είναι το studio και αποτέλεσμα της δουλειά τους είναι ο δίσκος ή τα τραγούδια. Από τους Beatles που αποφάσισαν και έκοψαν τις συναυλίες από το '65 και μετά μέχρι τον Brian Eno, με πάμπολλους ηλεκτρονικούς, πειραματικούς κλπ μουσικούς ανάμεσα.
Επίσης αν μιλάμε για μπάντα, αν δεν μαζεύουν χιλιάδες κόσμο αλλά μερικές εκατοντάδες, τότε το πολύ να βγεί ένα χαρτζιλίκι από την συναυλία, αν βγάλεις τα έξοδα, το μερίδιο του μαγαζιού και μοιράσεις τα λεφτά στα μέλη. Ειδικά στην Ελλάδα πολλά συγκροτήματα μικρά σχεδόν βάζουν και από την τσέπη τους για να παίξουν λάιβ.
Το επιχείρημα μην «κλέβετε» μουσική γιατί θα πεινάσουν οι καλλιτέχνες, είναι μάλλον αβάσιμο.
Και όμως ισχύει ήδη. Προφανώς οι U2 και οι Πλιάτσικες δεν πρόκειται να πεινάσουν, αλλά λιγότερο γνωστοί καλλιτέχνες στηρίζονταν πάντα στην δισκογραφία τους. Μιλάμε πάντα για παγκόσμια κυκλοφορία.
Αν ένας μαζεύει το πολύ 200 άτομα στην πόλη που ζεί, δεν θα βγάλει προφανώς τα λεφτά του από την συναυλία. Και μπορεί οπουδήποτε αλλού να μην μαζέυει ούτε 100. Και όμως, μπορεί παγκόσμια να πουλάει π.χ. 20.000 δίσκους το χρόνο, το οποίο του επιτρέπει να βγάζει τα προς το ζην.
Εξάλλου, από όσους ακούνε μουσική από δίσκους δεν πάνε όλοι σε συναυλίες. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν συλλογή με δίσκους από εκατοντάδες καλλιτέχνες αλλά πάνε μόνο σε 3-4 συναυλίες το χρόνο; Αν ο καλλιτέχνης στηρίζεται μόνο στο κοινό των συναυλιών του, τότε στηρίζεται στο μισό και λιγότερο κοινό.
@aerosol
Τα εισοδήματά τους δεν έχουν πεθάνει -άλλωστε δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι πολλοί όσοι τώρα.
Το ένα δεν έχει να κάνει με το άλλο.
Αντίθετα, ο πληθωρισμός που λες, ρίχνει και την αξία όλων.
Η αλλαγή του σκηνικού, όμως, απαιτεί διαφορετική δράση (την οποία και σιγά σιγά μαθαίνουν) και προσωπική κινητοποίηση. Το στάδιο είναι μεταβατικό και αυτό φέρνει, οπωσδήποτε, προβλήματα προσαρμογής.Πάντως, τα οικονομικά οφέλη 10.000 δίσκων μέσω δισκογραφικής μπορεί να είναι ίσα με αυτά 1.000 δίσκων που κάποιος πουλά για πάρτη του on-line.
Σίγουρα.
Αλλά καθόλου ίδια με 1,000 δίσκους που κάποιοι πειρατεύουν.
Εγώ είμαι υπερ της καταστροφής των δισκογραφικών εταιριών και της πώλησης χωρίς μεσάζοντες (ή με μεσάζοντες που αναλαμβάνουν π.χ. το ηλεκτρονικό κατάστημα και παίρνουν ένα ελάχιστο ποσοστό, όχι το 80% που παίρνουν οι δισκογραφικές σήμερα).
Ο κόσμος μαθαίνει για τα μεγάλα ονόματα αλλά την αρχή έκαναν καινούριοι ή λιγότερο διάσημοι καλλιτέχνες. Οι Marillion, ας πούμε, όταν έφυγαν απ' τη μόδα και τα playlist ραδιόφωνα -δηλαδή εδώ και πολλά χρόνια- βασίστηκαν αποκλειστικά στην άμεση επαφή με το κοινό τους και τις άμεσες πωλήσεις. Διατήρησαν ανεξαρτησία και ενδιαφέρουσες οικονομικές απολαβές, όντας ξεχασμένοι από το mainstream. Και μιλάμε για αρκετά χρόνια πίσω. Πλέον χρειάζεται φαντασία και μεράκι.
Οι Marillion όμως είναι μεγάλη και γνωστή μπάντα με πολυετή ιστορία.
Μια μπάντα με το 1/10 των οπαδών τους θα επιζούσε;
Λοιπόν:
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙ
ΚΑΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ!
Καλό;
Eντάξει, τους πιανίστες τους πυροβολούσαν από παλιά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home