1 1/2 ταινία

Συμβαίνει το εξής παράδοξο με το μπλογκ: ναι μεν όσο περισσότερο γράφω τόσο περισσότερο ξεπεζεύω από το καλάμι και προσγειώνομαι, ναι μεν η συνολική ποσότητα των ποστ σε κάνει θες δεν θες να συνειδητοποιείς ότι παλιά που η ποσότητα ήταν μικρότερη μεγαλοποιούσες μόνος σου την ποιότητά τους, από την άλλη όμως το πέρασμα των χρόνων σε κάνει να χάνεις και τον αρχικό σου αυθορμητισμό ως προς το ποστάρισμα.
Παλιά δηλαδή έγραφα πολύ ευκολότερα ό,τι μου ερχόταν· αμέσως μετά μπορεί να θεωρούσα πως αυτό που μου είχε έρθει ήταν κάτι πολύ - πολύ καταπληκτικό, αλλά η ονειροβασία πήγαινε πακέτο με τον αυθορμητισμό και το παιχνίδι· δεν τα εμπόδιζε.
Το παράδοξο δηλαδή έγκειται στο ότι ενώ τώρα έχω ένα σχετικό γνώθι σαυτόν και μια σχετική αίσθηση του μέτρου και των μεγεθών, αντί να αφεθώ περισσότερο στο παιχνίδι και τον αυθορμητισμό, ψιλοκουμπώνομαι, ψιλοαναστέλλομαι, ψιλοφιλτράρω με σκέψεις του στυλ: «Πάλι λογοπαίγνιο θα κάνεις ποστ; Τι νόημα έχει;». Παλιά αν μου ερχόταν η ιδέα να γράψω για την μιάμιση τελευταία ταινία που είδα στο ντιβιντί θα το έκανα αμέσως.

Ας το κάνω και τώρα, φορ ολντ τάιμς σέικ, κι ας μην έχει νόημα κανένα.

Στο «JAR CITY» η Ισλανδία δεν είναι τοπίο αλλά τόπος, δεν είναι το φόντο στο οποίο εξελίσσεται ανεξάρτητα κι αποστειρωμένα η γραμμένη σε κάποιες σελίδες πλοκή, αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ήρωες ζουν, μέσα στο οποίο ζούσαν πριν και θα ζουν και μετά την πλοκή, αφού η πραγματικά σημαντική πλοκή φαίνεται πως είναι η δική τους με τον τόπο τους, με αυτόν τον μόνιμα μουντό ουρανό, με αυτόν τον παγωμένο αέρα, με αυτές τις έρημες εκτάσεις, με αυτά τα χωμάτινα υψίπεδα, με αυτά τα κομμάτια στεριάς στην μέση του ωκεανού: όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι μακριά, όριό μας οι φάροι και μετά ατέλειωτο νερό. Υπάρχουν λογιών και λογιών ατμοσφαιρικές ταινίες, υπάρχουν ταινίες που η ατμόσφαιρα είναι δημιούργημα μόνο της ματιάς του σκηνοθέτη κι υπάρχουν και ταινίες που η ατμόσφαιρα είναι δημιούργημα του τρόπου με τον οποίο ο σκηνοθέτης κοιτάζει ένα τόπο, τον τόπο του όπως εδώ, ή έναν ξένο τόπο όπως π.χ. το Τόκιο στο «Χαμένοι στην Μετάφραση».

Στο «JAR CITY» κανείς θα δει μικρά κοριτσάκια να ψυχορραγούν και μετά να θάβονται, θα δει διαφόρων ειδών σκελετούς και ανθρώπινα μέλη σε φoρμόλη, θα δει τον πρωταγωνιστή να παραγγέλνει το συνηθισμένο του take away -κεφάλι προβάτου σε πλαστική συσκευασία-, να του καταβροχθίζει το μάτι βγάζοντάς το με ένα περίεργο εργαλείο και θα νιώσει ότι η ατμόσφαιρα αυτή συνδέεται οργανικά με την ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος.

Στο «Βίκι Κριστίνα Μπαρτσελόνα», η Ισπανία δεν είναι τόπος αλλά τοπίο, ο ορισμός του τοπίου, όπως και η ματιά του Γούντυ Άλεν ο ορισμός της τουριστικής ματιάς. Έχω αφήσει την ταινία ημιτελή, αφού με πήρε ο ύπνος την ώρα που εμφανίστηκε η Πενέλοπε Κρουζ. Απόψε θα διαπιστώσω αν η ταινία στρώνει με την εμφάνισή της και μετατρέπεται, αν όχι σε Γούντυ Άλεν, τουλάχιστον σε κάτι διαφορετικό από ένα καλοκουρδισμένο σερί σκηνών όπου πανέμορφοι άνθρωποι τριγυρίζουν σε πανέμορφα μέρη, ενώ ξεχνιούνται με ένα άρλεκιν, με μια απειροελάχιστη δόση -χιλιοχρησιμοποιημένης πάντως- γουντυαλενικής ειρωνείας για τα καλλιτεχνικά απωθημένα της αμερικάνικης μεσοαστικής τάξης.

Ξεκίνησα το ποστ από ένα παράδοξο κι αυτό καταλήγει -απροσδόκητα- σε ένα άλλο: συγκρίνοντας την επίδραση αυτής της μιάμιση ταινίας, πιο πολύ με ελκύει η ιδέα να επισκεφτώ την ψυχοπλακωτική Ισλανδία του Μπαλτασάρ Κορμακούρ παρά την εκθαμβωτική Ισπανία του Γούντυ Άλεν.

Παράδοξο πράγμα το σινεμά κι η πλοκή του με την ψυχή μας.