Τρίτη, Απριλίου 14, 2009

1 1/2 ταινία

Συμβαίνει το εξής παράδοξο με το μπλογκ: ναι μεν όσο περισσότερο γράφω τόσο περισσότερο ξεπεζεύω από το καλάμι και προσγειώνομαι, ναι μεν η συνολική ποσότητα των ποστ σε κάνει θες δεν θες να συνειδητοποιείς ότι παλιά που η ποσότητα ήταν μικρότερη μεγαλοποιούσες μόνος σου την ποιότητά τους, από την άλλη όμως το πέρασμα των χρόνων σε κάνει να χάνεις και τον αρχικό σου αυθορμητισμό ως προς το ποστάρισμα.
Παλιά δηλαδή έγραφα πολύ ευκολότερα ό,τι μου ερχόταν· αμέσως μετά μπορεί να θεωρούσα πως αυτό που μου είχε έρθει ήταν κάτι πολύ - πολύ καταπληκτικό, αλλά η ονειροβασία πήγαινε πακέτο με τον αυθορμητισμό και το παιχνίδι· δεν τα εμπόδιζε.
Το παράδοξο δηλαδή έγκειται στο ότι ενώ τώρα έχω ένα σχετικό γνώθι σαυτόν και μια σχετική αίσθηση του μέτρου και των μεγεθών, αντί να αφεθώ περισσότερο στο παιχνίδι και τον αυθορμητισμό, ψιλοκουμπώνομαι, ψιλοαναστέλλομαι, ψιλοφιλτράρω με σκέψεις του στυλ: «Πάλι λογοπαίγνιο θα κάνεις ποστ; Τι νόημα έχει;». Παλιά αν μου ερχόταν η ιδέα να γράψω για την μιάμιση τελευταία ταινία που είδα στο ντιβιντί θα το έκανα αμέσως.
Ας το κάνω και τώρα, φορ ολντ τάιμς σέικ, κι ας μην έχει νόημα κανένα.
Στο «JAR CITY» η Ισλανδία δεν είναι τοπίο αλλά τόπος, δεν είναι το φόντο στο οποίο εξελίσσεται ανεξάρτητα κι αποστειρωμένα η γραμμένη σε κάποιες σελίδες πλοκή, αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ήρωες ζουν, μέσα στο οποίο ζούσαν πριν και θα ζουν και μετά την πλοκή, αφού η πραγματικά σημαντική πλοκή φαίνεται πως είναι η δική τους με τον τόπο τους, με αυτόν τον μόνιμα μουντό ουρανό, με αυτόν τον παγωμένο αέρα, με αυτές τις έρημες εκτάσεις, με αυτά τα χωμάτινα υψίπεδα, με αυτά τα κομμάτια στεριάς στην μέση του ωκεανού: όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι μακριά, όριό μας οι φάροι και μετά ατέλειωτο νερό. Υπάρχουν λογιών και λογιών ατμοσφαιρικές ταινίες, υπάρχουν ταινίες που η ατμόσφαιρα είναι δημιούργημα μόνο της ματιάς του σκηνοθέτη κι υπάρχουν και ταινίες που η ατμόσφαιρα είναι δημιούργημα του τρόπου με τον οποίο ο σκηνοθέτης κοιτάζει ένα τόπο, τον τόπο του όπως εδώ, ή έναν ξένο τόπο όπως π.χ. το Τόκιο στο «Χαμένοι στην Μετάφραση».
Στο «JAR CITY» κανείς θα δει μικρά κοριτσάκια να ψυχορραγούν και μετά να θάβονται, θα δει διαφόρων ειδών σκελετούς και ανθρώπινα μέλη σε φoρμόλη, θα δει τον πρωταγωνιστή να παραγγέλνει το συνηθισμένο του take away -κεφάλι προβάτου σε πλαστική συσκευασία-, να του καταβροχθίζει το μάτι βγάζοντάς το με ένα περίεργο εργαλείο και θα νιώσει ότι η ατμόσφαιρα αυτή συνδέεται οργανικά με την ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος.
Στο «Βίκι Κριστίνα Μπαρτσελόνα», η Ισπανία δεν είναι τόπος αλλά τοπίο, ο ορισμός του τοπίου, όπως και η ματιά του Γούντυ Άλεν ο ορισμός της τουριστικής ματιάς. Έχω αφήσει την ταινία ημιτελή, αφού με πήρε ο ύπνος την ώρα που εμφανίστηκε η Πενέλοπε Κρουζ. Απόψε θα διαπιστώσω αν η ταινία στρώνει με την εμφάνισή της και μετατρέπεται, αν όχι σε Γούντυ Άλεν, τουλάχιστον σε κάτι διαφορετικό από ένα καλοκουρδισμένο σερί σκηνών όπου πανέμορφοι άνθρωποι τριγυρίζουν σε πανέμορφα μέρη, ενώ ξεχνιούνται με ένα άρλεκιν, με μια απειροελάχιστη δόση -χιλιοχρησιμοποιημένης πάντως- γουντυαλενικής ειρωνείας για τα καλλιτεχνικά απωθημένα της αμερικάνικης μεσοαστικής τάξης.
Ξεκίνησα το ποστ από ένα παράδοξο κι αυτό καταλήγει -απροσδόκητα- σε ένα άλλο: συγκρίνοντας την επίδραση αυτής της μιάμιση ταινίας, πιο πολύ με ελκύει η ιδέα να επισκεφτώ την ψυχοπλακωτική Ισλανδία του Μπαλτασάρ Κορμακούρ παρά την εκθαμβωτική Ισπανία του Γούντυ Άλεν.
Παράδοξο πράγμα το σινεμά κι η πλοκή του με την ψυχή μας.

11 Comments:

At 4/14/2009 06:30:00 μ.μ., Blogger Nomad said...

Πως δεν έχει νόημα, με επεισες να ψάξω το ισλανδικο, ελπίζω να σε πείσω να μη δεις τη μπαρτσελόνα μπας και δεν τσατιστείς με τον γουδι.



ΥΓ. Σαν το καλο σαλάμι λευκάδας, ωριμάζουμε κι εμείς οταν ο αρχικά θυελλώδης αερας (της επαρσης, της διάθεσης, της πίστης στην ανωτερότητά μας, ο γνωστός αέρας τελος παντων που ολα αυτα τα εμπεριέχει) διέλθει πια απο τα μυαλά μας, και σκληρύνει η προηγουμένως αλλοπρόσαλλη σουπα που λεμε φαιά ουσία. Ε ναι, φτασαμε λοιπόν στη διαπίστωση για την κενότητα των νοημάτων. Απο εδώ και περα αρχίζει η πραγματική, εσωτερική δημιουργία, εστω κι αν επιτευχθεί δια της σιωπής. Η αντίστροφη διαδικασία, η μεταποίηση του τίποτα σε νόημα, δεν είναι μια ποσοτική διεργασία. Δε με νοιάζει να γραφεις καθε μέρα, και πλεον δε νοιάζει κι εσένα. Με νοιάζει να θελω να σε διαβάζω.

Χαιρετισμους και καλο πασχα, γαργαλητά στο μικρούλι.

 
At 4/14/2009 06:30:00 μ.μ., Blogger Τσαλαπετεινός said...

Τα post μάλλον είναι σαν τη ζωή: κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.
Εσύ πάντως έχεις κερδίσει την μοναδική ικανότητα να γράφεις για μιάμιση ταινία!

 
At 4/14/2009 06:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Tσαλαπετεινέ, αυτό ήταν και το νόημα: κριτικές ημιτελών ταινιών είναι δυσεύρετες ;)
Nomad, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το πρώτο σκέλος του ποστ μου και το σχόλιό σου, θα μπορούσαν να είναι λόγια της Σκάρλετ - Κριστίνας ;)

 
At 4/14/2009 09:32:00 μ.μ., Blogger Ιω said...

Πάνω στο καλύτερο σε πήρε ο ύπνος!

Η Βαρκελώνη είναι η ωραία γκόμενα που γουστάρεις να κυκλοφορήσεις δίπλα της. Προτιμώ τη Λισσαβόνα που είναι η γυναίκα που θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μαζί της.
Στην Ισλανδία δεν έχω πάει.

Αυτά, αυθορμήτως.

 
At 4/14/2009 11:57:00 μ.μ., Blogger Angeliki said...

Εγώ γιατί δεν συμπαθώ καθόλου τις ταινίες του Γουντι?
'Η είμαι ηλίθια και δεν πιάνω το νόημα, ή τσάμπα έγινε γνωστός....

 
At 4/15/2009 12:18:00 π.μ., Blogger bananiotis said...

Είδες το λάθος μισό...

 
At 4/15/2009 10:32:00 π.μ., Blogger margarita said...

αυτό που με ερεθίζει ευχαριστα στα γραπτα σου, είναι ότι ενώ είμαι ξεκάθαρα τύπος "vicky - cristina barcellona", κάθομαι και ξαναδιαβάζω για να ευχαριστηθώ μια Ισλανδία.

Συμφωνώ
Παράδοξο πράγμα το σινεμά κι η πλοκή του με την ψυχή μας.

 
At 4/15/2009 01:38:00 μ.μ., Blogger trol said...

δλδ σα να λέμε νοιώθεις την διαφορά ιστο-τόπου και ιστο-τοπίου? :p (μ έπεισε και εμένα η ισλανδία, όχι ότι βέβαια ήθελε πολύ :)

 
At 4/15/2009 06:06:00 μ.μ., Blogger Lady V said...

Δεν ξέρω αν θέλω να σχολιάσω περισσότερο το ενδιαφέρον σου μινι-υπαρξιακό ή το όμορφο Jar city (το Vicky Cristina Barcelona δεν το έχω δεί).

Νομίζω πως η αυτο-λογοκρισία είναι κακό πράμα στο μπλογκιν, σε περιορίζει: εγώ την παθαίνω γιατι ξέρω πως αυτοι που με ξέρουν θα διαβάσουν το blog κι έτσι πρέπει λίγο να κρυφτώ. Σκεφτόμουν να φτιάξω άλλο ένα alias που να μην το ξέρει κανείς και να ποστάρω με αυτό.

But I digress, ωραίο το ποστ, ωραία και η αναλογία για ταινίες ως τόπους και τοπία.

 
At 4/16/2009 05:42:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Lady V, υπάρχει κι αυτή η εκδοχή της αυτολογοκρισίας που αναφέρεις, αλλά στο ποστ δεν αναφέρομαι τόσο σε σκέψεις και συναισθήματα που έχω ανάγκη να γράψω ωστόσο διστάζω επειδή θα τα διαβάσουν γνωστοί μου, όσο σε μια γενικότερη αμφιβολία ως προς το νόημα ενός ακόμη ποστ «χωρίς νόημα», δηλαδή ενός ακόμη ποστ που δεν θα σχολιάζει ένα συγκλονιστικό κοινωνικό γεγονός, αλλά θα είναι ένα μικρό τίποτα που πασχίζει να γίνει ένα μικρό κάτι.

 
At 4/17/2009 12:31:00 π.μ., Blogger Lady V said...

Το κατάλαβα old boy, σε ποια μορφή αυτολογοκρισίας αναφέρεσαι, απλά σκέφτηκα γενικά για το θέμα. Πως το μπλογκιν ξεκινάει να είναι κάτι απελευθερωτικό αλλά κι εκεί βρίσκονται πράγματα να σε περιορίσουν. Άλλες φορές το ποιος σε διαβάζει, και ποιός σε ξέρει, άλλες φορές το τι θα γράψεις κι αν έχει νόημα, άλλες φορές αν θα το περεξηγήσουν τα τρολ κτλ.

Όσον αφορά το θέμα του ποστ "χωρίς νόημα", απλά να πώ πως αυτά για μένα είναι τα πιό ωραία, τα άλλα, αυτά για τα συγκλονιστικά γεγονότα είναι ίσως βεβιασμένα, ότι νομίζει κανείς πως πρέπει να ποστάρει γι'αυτά τα γεγονότα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home