Yπάρχει λόγος σοβαρός

Βράδυ Δευτέρας. Στη βουλή ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος ψηφίζουν κατά παρέκκλιση πρώτοι στην ψηφοφορία για την σύσταση προανακριτικής επιτροπής στην υπόθεση Παυλίδη, επειδή κρίνεται ότι έχουν «σοβαρό λόγο». Ο σοβαρός λόγος ήταν ότι έπρεπε να πάνε στην «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη.
Πέντε βράδια νωρίτερα, αμέσως μετά την ανατροπή του Τοροσίδη, ο σοβαρός λόγος που είχε ο Γιώργος Σαμαράς για να αρπάξει την μπάλα και να εκτελέσει το πέναλτι (κάνοντας τον Ρεχάγκελ να αρχίσει να χτυπιέται σαν δωδεκάχρονος που δεν του κάνει το χατίρι ο μπαμπάς του) ήταν, όπως ο ίδιος διευκρίνισε, ότι βρισκόταν «σπίτι του» (αφού είναι Ηρακλειώτης).
Χωρίς, φυσικά, να θέλω να συγκρίνω εντελώς ανόμοιες περιπτώσεις (τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλίου με τον τρόπο λειτουργίας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας), βρίσκω πάντως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, μια ενδιαφέρουσα αντιστοιχία: και στις δύο περιπτώσεις παρακάμπτεται ένας κανόνας, όπως και στις δύο περιπτώσεις αυτό που με ενοχλεί δεν είναι αυτή καθαυτή η έλλειψη σεβασμού στον κανόνα, αλλά η νοοτροπία που την υπαγορεύει.
Ξεκινώντας από τα παιχνιδέστερα, καθόλου δεν διαφωνώ ότι το ποδόσφαιρο πολύ συχνά παίρνει ζωή από τους ποδοσφαιριστές εκείνους που θα κάνουν το δικό τους μέσα στον αγώνα. Για να πω ένα ακραίο παράδειγμα, μπορεί η κουτουλιά του Ζιντάν να πέταξε κάτω εκτός από τον Ματεράτσι, το συμφέρον των Γάλλων, τον κανονισμό και στο Fair Play, αλλά είναι μια σκηνή που θα φύγει από τη συλλογική μνήμη των -μη Ιταλών- ποδοσφαιρόφιλων πολύ αργότερα από το γεγονός ότι η Ιταλία κατέκτησε το μουντιάλ. Άλλη όμως η φαλάκρα του Ζιζού κι άλλες οι αφέλειες του Γιώργου Σαμαρά, άλλο η αυτοκαστροφή κι άλλο ο βεντετισμός, άλλο το «όλα είναι δρόμος» κι άλλο το «εδώ είναι το σπίτι μου». Γιατί αν είναι το σπίτι του είχε τον τρόπο να το δείξει σκοράροντας λίγο αργότερα στην μεγάλη ευκαιρία που έχασε. Γιατί δεν έχει κατακτήσει ακόμη -ούτε από πλευράς προσφοράς ούτε από πλευράς πολυτιμότητας- το δικαίωμα να παρακούει εντολές. Γιατί έβαλε το σπίτι του πάνω από την ομάδα του. Γιατί ξέχασε ότι διακυβευόταν και το δικό μου σπίτι, η πρόκριση της δικής μου χώρας στο μουντιάλ. Γιατί -όντας έτσι που είναι το ποδοσφαιρικό οικοσύστημα- ο Ζιντάν ήταν ο πρώτος που πλήρωσε τις συνέπειες της οργής του, χάνοντας ένα μουντιάλ που το είχε πάρει μόνος του και μετατρεπόμενος από ιερό τέρας σε αποδιοπομπαίο τράγο, ενώ αν ο Σαμαράς έχανε το πέναλτι, θα τον έκραζαν μεν την επόμενη, αλλά «τι να κάνουμε αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, δεν θα το κρεμάσουμε κιόλας το παιδί». Γιατί ο Ζιντάν κατέστρεψε εκείνο που ο ίδιος είχε σε μεγάλο βαθμό χτίσει, ενώ ο Σαμαράς πήρε στα χέρια του κάτι δεν του ανήκε. Γιατί ο Ζιντάν προκλήθηκε, ενώ ο Σαμαράς απλώς την είδε κάπως.
Μεταφερόμενοι από τα γήπεδα στους θεσμούς, προφανώς και δεν συνιστά κάποιο σοβαρό πρόβλημα της δημοκρατίας, αν η βουλή έδωσε άδεια σε δύο βουλευτές να ψηφίσουν πρώτοι για να πάνε στην τηλεόραση. Προφανώς επίσης σημαντικό τμήμα του κομματικού διαλόγου διεξάγεται και στις τηλεοπτικές εκπομπές (με τον τρόπο εν πάση περιπτώσει που διεξάγεται και με όση καλή θέληση απαιτείται για να του αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «διάλογος»). Ο συμβολισμός όμως δεν είναι εντελώς ασήμαντος: αντί να αλλάξει τη συνήθη ροή και λειτουργία της μια τηλεοπτική εκπομπή (π.χ. περιμένοντας τους συγκεκριμένους καλεσμένους να έρθουν αργά ή μεταφερόμενη για την επόμενη ημέρα) αλλάζει το κοινοβούλιο τη συνήθη ροή και λειτουργία του σε μια σημαντική ψηφοφορία.
Η αιτία που έχει χαθεί η μπάλα με αποτέλεσμα την ανισορροπία των εξουσιών είναι –όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε- αναχρονισμοί και αγκυλώσεις που κρατάνε τη βουλή κολλημένη σε μια εποχή προ πολλού συγχωρεμένη. Η τηλεόραση δεν επιβάλλει τους όρους της στη βουλή από μόνη της, αλλά ως όχημα πώλησης διαφημίσεων. Μόλις η βουλή ξεκολλήσει απ’ τα συμπλέγματά της και αποφασίσει να μπει απενοχοποιημένα στο διαφημιστικό παιχνίδι, τότε το δυναμικό κοινό των 15 έως 44 θέλει δεν θέλει θα ξανακομματικοποιηθεί.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)