Το ροζ σπίτι

Περπατώντας χθες πέτυχα έναν ηττημένο καναπέ,

ξεσκισμένο από τη χρήση και το χρόνο,

αλλά ίσως πρόκειται για θριαμβευτή καναπέ,

το ξέσκισμα του οποίου είναι ακριβώς

το αποτύπωμα της κυριαρχίας του

πάνω στη ζωή εκείνων που

στρογγυλοκάθισαν πάνω του

και ξέχασαν να σηκωθούν,

μέχρι που σηκώθηκαν και κατάλαβαν

ότι ο χρόνος δεν είχε ξεσκίσει μόνο τον καναπέ,

οπότε τρομοκρατημένοι τον πέταξαν

και πήγαν να πάρουν άλλον.

Όπως και να χει όμως,

ένας καναπές εκτός διαμερίσματος

είναι σαν ψάρι στη στεριά,

σαν τις κοντά διακόσιες φάλαινες,

που έχασαν λέει το δρόμο τους

και βγήκαν σε ένα νησί της Αυστραλίας

και πολλές από αυτές πέθαναν

και τις άλλες προσπαθούν οι κάτοικοι

να τις ξαναρίξουν στο νερό,

μπας και ξαναβρούν το δρόμο τους.

Και με όλα αυτά να σου αναλύσω δυο θεματάκια ακόμα:

1) Ακόμα και ζευγάρια που εξ ιδιοσυγκρασιακού ορισμού δεν θα κατάπινε ποτέ ο καναπές, τρακάριζαν που και που στους τοίχους.

Διαβάζω δηλαδή αυτό: «Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που είχαν μόλις επιστρέψει στο σπίτι, που το είχαν αφήσει για επισκευές. Εκείνη έκλαιγε καθισμένη στο πλατύσκαλο, μπροστά στους εργάτες, ενώ εκείνος τριγύριζε εξοργισμένος. Μέχρι και διαζύγιο απειλήθηκε εκείνη τη στιγμή. Ποιος ήταν ο λόγος του καβγά τους; Οτι η Μελίνα είχε βάψει το σπίτι ροζ, δίχως να ρωτήσει τον Ντασσέν...». και αναρωτιέμαι αν ο κύριος λόγος του καυγά ήταν το ότι δεν τον ρώτησε και αποφάσισε μόνη της να το βάψει ή το χρώμα που το έβαψε.

Στην πρώτη περίπτωση θα είχαμε ένα καυγά με κύριο αντικείμενο τη σχέση τους, την ισορροπία της, την κατανομή των ρόλων της, το πώς αντιλαμβάνεται ο ένας την επιρροή του πάνω στον άλλο και πόσο υπολογίζει τη γνώμη του. Αλλά βρίσκω αρκετά μπανάλ έναν τέτοιο εξουσιαστικό καυγά.

Πολύ πιο ενδιαφέροντα βρίσκω τον καυγά της δεύτερης πιθανής αιτίας, τον αμιγώς αισθητικό καυγά: εκείνη ονειρεύεται και πραγματοποιεί ένα ροζ σπίτι - εκείνος συνειδητοποιώντας ότι αίφνης περιτριγυρίζεται από ροζ τοίχους και ότι το σπίτι του (το δικό του σπίτι) είναι ροζ, απελπίζεται.

2) Απελπισία φυσικά δεν χωράει στην περίπτωση της κυριακάτικης επανάληψης του ζευγαριού Τρύφωνα - Κλέιτον. Ο Τρύφων χτυπάει πάντα δυο φορές και στο οικοδόμημα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν θα είχε πλέον κανένα νόημα ούτε εξουσιαστικός ούτε αισθητικός καυγάς: αυτοί είναι οι τοίχοι του - αυτή είναι η τύχη του.