Like a Tryfon

Ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού: το 8,3, με το οποίο τον βαθμολόγησε ο παρατηρητής Μπριάκος, κατατάσσει τον επόπτη του Άρης – Παναθηναϊκός, Τρύφωνα, στην τέταρτη θέση, πάνω από το πέμπτο ΚΚΕ και κοντά στον τρίτο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα και με τα τέσσερα γκάλοπ που δημοσιεύθηκαν την προηγούμενη Κυριακή στις εφημερίδες. Πόσο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Αν έχουμε ως βάση το γκάλοπ της «ΑLCO» για το «Πρώτο Θέμα», που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ 8,5%, η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-Τρύφωνα είναι οριακή. Αν έχουμε όμως ως βάση το γκάλοπ της «MRB» για τον «Ελεύθερο Τύπο», που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ 11,4%, η διαφορά θέλει προσπάθεια για να καλυφθεί.

Αφού λοιπόν κανένας πια δεν διανοείται να αμφισβητήσει την επιστημονική επιστημονικότητα και την αξιόπιστη αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και αφού και οι τέσσερεις διεξήχθησαν το ίδιο διάστημα, πρέπει να αποκλείσουμε τις δυο εκδοχές που σε πρώτη φάση φαίνονται πειστικότερες. Πρέπει δηλαδή να αποκλείσουμε τόσο την εκδοχή το στατιστικό τους δείγμα να είναι εξαιρετικά μικρό ή μη σωστά σταθμισμένο και άρα αναναξιόπιστο, όσο και την εκδοχή να μακιγιάρουν λίγο τους αριθμούς, ώστε το αποτέλεσμα να κολακεύει τις επιθυμίες του πελάτη. Αυτά φυσικά και δεν συμβαίνουν, φυσικά και δεν υπάρχει -αντίστοιχη της «δημιουργικής λογιστικής»- «δημιουργική δημοσκοπική» και η μόνη πειστική εξήγηση είναι ότι, αν υπάρχει μια μέρα απόκλιση μεταξύ δύο εξίσου επιστημονικών και εξίσου αξιόπιστων γκάλοπ, αυτή η μέρα είναι ικανή να μετατρέψει το 11,4% του ΣΥΡΙΖΑ σε 8,5%, το 3,8% των Οικολόγων σε 1,6% ή το 26,1% της ΝΔ σε 30,7%.

Υπάρχει μια ευκρινέστατη αναλογία της σχέσης ποδοσφαίρου – διαιτησίας με τη σχέση πολιτικής – δημοσκοπήσεων. Οι δημοσκοπήσεις είναι κάτι σαν τη διαιτησία της πολιτικής, η διαιτησία είναι κάτι σαν τα γκάλοπ του ποδοσφαίρου, το στατιστικό λάθος με το ανθρώπινο λάθος συγχέονται γλυκά και αν το ελληνικό ποδόσφαιρο περιστρέφεται παγίως γύρω από τον διαιτητικό αστερισμό, η ελληνική πολιτική περιστρέφεται παγίως γύρω από τον δημοσκοπικό αστερισμό.

Δεν ήταν λοιπόν το πολυαναμενόμενο κόμμα των Επιχειρηματιών, αλλά το κόμμα των Εποπτών, το οποίο άλλαξε τα πολιτικά δεδομένα. Στο διαφαινόμενο αδιέξοδο της αυριανής ακυβερνησίας -αφού αφενός η αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές φαντάζει όνειρο απατηλό και αφετέρου κυβερνήσεις συνεργασίας ΝΔ με ΛΑΟΣ ή ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται ως λίαν αμφίβολες- δίνει λύση η είσοδος του νέου παίκτη, η είσοδος του τυφώνα Τρύφωνα, με τον οποίο κανείς δεν αποκλείει εκ των προτέρων το ενδεχόμενο να συνεργαστεί, γεγονός που διασφαλίζει πως η χώρα θα συνεχίσει να κυβερνάται και δεν θα οδηγηθεί στο χάος.

Τώρα, ως προς το μόνο μελανό σημείο του Τρύφωνα, το καρακραυγαλέο οφσάιντ του Κλέιτον, οι πολιτικοί αντίπαλοι του νέου σχηματισμού σε μια εκστρατεία λάσπης διαδίδουν ότι επειδή η Μαντόνα είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Παναθηναϊκό, Τρύφων και Μπριάκος βρέθηκαν χθες στο ΟΑΚΑ, με τεράστιο πανό που έγραφε «RESPECT», αφού μερικά μεγέθη αξίζουν όντως κάθε σεβασμό, ενώ μερικά άλλα μοιάζουν με πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι Μπριάκοι.

Ωστόσο η εξήγηση είναι εντελώς διαφορετική: επειδή την παραμονή του αγώνα δεν έκανε να ξενυχτήσει, ο Τρύφων έκατσε σαν καλός βοηθός διαιτητή σπίτι και νοίκιασε ένα dvd. Πήρε το «Μάικλ Κλέιτον» και βλέποντάς το αγανάκτησε με την όλη συμπεριφορά του ομώνυμου χαρακτήρα που υποδύεται ο Κλούνεϊ. Την δε τελική του κάθαρση του Κλέιτον δεν την θεώρησε προϊόν εσωτερικής πάλης και μεταμέλειας, αλλά προϊόν ανάγκης, αφού όταν είχε όλη την ευχέρεια να κάνει το σωστό, εκείνος προτίμησε την εύκολη λύση, όπως άλλωστε ομολογεί και ο ίδιος στο τέλος της ταινίας στην οσκαρούχα Τίλντα Σουίντον, λέγοντας της ότι «I'm not the guy you kill. I'm the guy you buy!».

Ο Τρύφων λοιπόν θέλησε έτσι να περάσει ένα σαφές μήνυμα ότι νόμιμο και ηθικό αντιδιαστέλλονται ξεκάθαρα και ότι συμπεριφορές σαν αυτή του Κλέιτον είναι εντελώς οφσάιντ, όσα μέτρα πίσω από τον μπακ του Άρη κι αν βρίσκεται όταν παίρνει την πασα. Είναι αυτό ακριβώς το μήνυμα που έχει ανάγκη να ακούσει τώρα η ελληνική κοινωνία, ένα μήνυμα ατόφιας ηθικής που δεν θα ακυρώνεται από τα βαρίδια των σκανδάλων του δικομματισμού.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)