O νευρικός κλονισμός της βαρύτητας

Τελευταία μέρα των αποκριών σήμερα και θυμάμαι μια παιδική φωτογραφία μου που είχα ντυθεί Ρομπέν των Δασών. Ωστόσο, αν με ρωτούσες τότε τι είχα ντυθεί, δεν θα σου απαντούσα Ρομπέν των Δασών, αφού χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια ακόμη για να συνειδητοποιήσω ότι είχα παρακούσει και ότι ο κύριος με τα πράσινα κολάν λεγόταν Ρομπέν των Δασών και όχι Ρομπέρτον Δασόν. Αλλά αν ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν ήταν ο Έλλην Ρομπέρτον Δασόν και ήταν ο Έλλην Ζορό, τότε αναπόφευκτα το ελικόπτερο του σε κάθε καινούρια πτήση πάνω από τον Κορυδαλλό θα άφηνε στον αέρα και το σημάδι του. Και, ακόμη πιο αναπόφευκτα, ένα ελικόπτερο που κάνει Ζ δεν θα μπορούσε παρά να ονομάζεται Ζελικόπτερο.
Το Ζελικόπτερο όμως δεν είναι αποκύημα φαντασίας αλλά πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας σχεδόν φανταστικής βέβαια, αφού η χωρητικότητά του είναι πρωτοφανής, καθώς εδώ και χρόνια έχουν επιβιβαστεί επάνω του «χιλιάδες φίλοι» και πετούν όχι στα σύννεφα αλλά από τίτλο σε τίτλο, κινούμενα από μια δύναμη που φαίνεται να μην έχει σταματημό.
Ωστόσο φυσικά και θα έχει κάποτε σταματημό, φυσικά και υπάρχουν όρια στη δύναμη που κινεί το Ζελικόπτερο. Αντίθετα, υπάρχουν δυο δυνάμεις που δεν έχουν όρια, δυο δυνάμεις που φαίνεται να μην μπορεί να τους αντισταθεί τίποτα. Αναφέρομαι φυσικά στη δύναμη που τραβά τον Παλαιοκώστα πάνω από το έδαφος όταν βρίσκεται στην περιοχή του Κορυδαλλού και στη δύναμη που ρίχνει στο έδαφος το Ντιόγο όταν βρίσκεται στην μικρή περιοχή των αντιπάλων. Φαντάσου να συγκεντρώσεις αυτές τις δυο αντίθετης φοράς υπερδυνάμεις στον ίδιο χώρο. Να πάει, ας πούμε, ομάδα επιλέκτων της Σούπερ Λίγκα να παίξει παιχνίδι φιλανθρωπικού σκοπού εναντίον των φυλακισμένων στις φυλακές του Κορυδαλλού, να έχει ξαναφυλακιστεί ο Παλαιοκώστας και να παίζει μαν του μαν τον Ντιόγο στην μικρή περιοχή.
Οι επίλεκτοι κερδίζουν κόρνερ. Παλαιοκώστας και Ντιόγο αλληλοαγκαλιάζονται, ενώ από πάνω ακούγονται οι γνωστοί έλικες. Μια υπερδύναμη που σε τραβά πάνω από τη γη και μια υπερδύναμη που σε τραβά κάτω στη γη συγκρούονται. Ποιά θα αποδειχθεί ισχυρότερη; Ακούγεται το τζιγκλ της ζώνης του Λυκόφωτος.
Η βαρύτητα παθαίνει νευρικό κλονισμό, με αποτέλεσμα: α) να πέσει στο έδαφος το ελικόπτερο και β) Ντιόγο και Παλαιοκώστας να αρχίζουν να ίπτανται αγκαλιά. Ο Ντιόγο τα έχει χαμένα και αφήνει τον μακράν πιο έμπειρο στον ενάεριο χώρο μαντουμανδόρο του να τον οδηγήσει όπου νομίζει. Πετούν για ώρες μέχρι που η ατμόσφαιρα αρχίζει να γκριζάρει. «Τι είναι εδώ;», ρωτά θορυβημένος ο Ντιόγο. «Πλησιάζουμε στα Ίμια», του εξηγεί ο Παλαιοκώστας. «Είναι γκρίζα ζώνη, πιο γκρίζα κι από αυτήν που έπαιξε στο τέλος του τελικού ο Γιαννάκης, ο κολλητός φίλος του Ρομπέρτον Δασόν».
Φτάνοντας στο πανέμορφο νησί των Ιμίων το ζευγάρι προσγειώνεται. «Εδώ είμαι απολύτως ασφαλής», λέει ο Παλαιοκώστας. «Δεν θα τολμήσει να με πειράξει κανείς. Δεν θα κάνουν και πόλεμο για πάρτη μου». «Κι εγώ; Με έχεις απαγάγει;», τον ρωτάει ο Ντιόγο. «Όχι. Είσαι ελεύθερος να φύγεις». «Πώς να φύγω;» «Μπροστά σου είναι θάλασσα. Κάνε αυτό που αγαπάς: βούτα».
Ο Ντιόγο βουτά. Μετά από ατελείωτο κολύμπι αποβιβάζεται στο Φάληρο. Ο Κώστας Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς που δεν έγινε πόλεμος κι ο Κώστας Καραμανλής ευχαριστεί τους Καστοριανούς που έβγαλαν παλικάρι σαν τον Διαμαντίδη. Ο Ντιόγο μπαίνει στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκη. Είναι μέρα και ώρα αγώνα. «Κόουτς, πρώτα πέταξα πάνω από την μισή Ελλάδα και μετά κολύμπησα καπάκι κι όλο το Αιγαίο. Είμαι κάπως κουρασμένος». Ο Βαλβέρδε κοιτά απέναντί του και βλέπει τους ξεκούραστους Μήτρογλου και Ντάρμπισάιρ. «Καλά, θα σε βάλω και παίξε όσο αντέξεις. Κάνε ένα μπάνιο πρώτα να φύγουν τα αλάτια».
Ο Ντιόγο παίρνει το σαμπουάν και θυμάται την Κέιτ Γουίνσλετ, που είπε ότι μικρή σήκωνε το σαμπουάν σαν να είναι όσκαρ. Ονειρεύεται ότι πήρε το όσκαρ κι αυτός για το «Σλαμντιόγ Μιλιονέρ»: νεαρός από τις φαβέλες θέλει να γίνει και γίνεται εκατομμυριούχος, με αμέσως επόμενο στόχο να συμπληρώσει το ένα εκατομμύριο βουτιές και να του απονεμηθεί το ειδικό βραβείο «Γιώργος Καραγκούνης».

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)