ΑΛΛΑ mE ΠΛΗΡΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

Στο πλατύσκαλο της κλειστής παλιάς πίσω εξόδου του υπουργείου, την βγάζουν συχνά - πυκνά άνθρωποι που η κανονικότητα δεν είναι το φόρτε τους, άνθρωποι που εξοστράκισαν τον εαυτό τους από την κοινωνία, άνθρωποι που ό,τι κι αν ήταν κάποτε, πια δεν είναι.

Σήμερα το απόγευμα, εκείνη είχε αφήσει παρατημένο ό,τι πιθανώς συνιστά το βιος της ή εν πάση περιπτώσει μεγάλο μέρος του.
Να το άφησε στην παραζάλη αναζήτησης της επόμενης δόσης; Μάλλον.
Να το βρήκε ακέραιο όταν γύρισε; Παίζει.
Πώς φτάνεις εκεί; Η απάντηση είναι απλή: σιγά - σιγά· όχι με άλματα· λίγο - λίγο, βδομάδα με βδομάδα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, με μικρές υποχωρήσεις, πας πιο κάτω και μετά λίγο πιο κάτω και μετά λίγο πιο κάτω.
Εν τω μεταξύ παραμυθιάζεσαι· χωρίς το παραμύθι δεν αντέχεται η κατρακύλα. Παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι είναι προσωρινό, ότι θα αλλάξεις, ότι θα ξαναπάς καλά· και παράλληλα με το παραμύθιασμα έρχεται και η σταδιακή αποξένωση από την αξιοπρέπειά σου: το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, το πώς ζεις, το τί αναγκάζεσαι να κάνεις, σε νοιάζει ολοένα και λιγότερο.
Ζωή σου είναι πια μόνο το βούλιαγμά σου και η παρηγοριά της μελλοντικής σου παλινόρθωσης.
Και τα δύο είναι απόλυτα, χωρίς περιπλοκές, χωρίς συγκρούσεις: βυθίζομαι πιο βαθιά γιατί αύριο θα αναδυθώ με μιας επάνω.
Η επιβίωση, οι μπελάδες, η προκοπή, η δουλειά, το νοίκι, τα έξοδα: δυσκολίες.

Είναι ωραία εδώ· εύκολα.
Μόνες μου σκοτούρες οι καθημερινές: να βρω τη δόση μου, να βρω τη τσάντα μου όταν γυρίσω πίσω.
Γυρνάω και η τσάντα δεν είναι εκεί. Το κέρατό μου. Και τώρα τι θα κάνω;
Κάτι θα κάνω.
Θα του κάτσω και θα μένω στο αχούρι του· τόσο καιρό μου το ζητάει.
Μετά θα τον κλέψω και θα φύγω.
Και μετά θα ανησυχώ για τη δόση μου και για το αν θα με βρει.
Και μετά θα με βρει. Ξύλο.
Το σώμα μου αγκαλιάζει τις σπασμένες πλάκες του πεζοδρομίου. Το αίμα μου δίπλα στις ξεραμένες κουτσουλιές. Στο κεφάλι μου στάζει ένα ερ κοντίσιον.
Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Για λίγο την έχω βολέψει. Μετά θα δούμε. Αυτό το σοκ πρέπει να με αλλάξει και θα με αλλάξει.
Ήρθε επιτέλους η ώρα.
Μόλις πάρω εξιτήριο θα πάω στη μάνα μου.
Κι αυτήν την φορά θα με δεχθεί.