Μετά την Μπύρα

Σε μεταφέρω τώρα στο χθεσινό βράδυ. Χωρίς μηχανές χρόνου και σκουληκότρυπες. Απλά δια της αφήγησης. Μην το επιχειρήσεις μόνος σου στο σπίτι - άι 'μ ε τρέιντ προφέσιοναλ (ε τρέιντ άματσιουρ άξιουαλυ, μπατ δατ'ς νοτ δε πόιντ ράιτ νάου). Λοιπόν, είμαστε στο χθες. Ήρθες κι εσύ; Οκ. Έχω μόλις πιει μια μπύρα. Παραλείπω την πληροφορία αν ρεύτηκα ή όχι. Νοτ δε πόιντ ράιτ νάου. Κρατώ στα χέρια μου το άδειο κουτάκι. Το θέμα δεν είναι ότι το βάζω στην σακκούλα με την ανακύκλωση. Το θέμα είναι ότι την ώρα που πηγαίνω να το βάλω εκεί, το κρατάω νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύτιμο. Δεν πάει και τόσος καιρός που το θεωρούσα σκουπίδι και το μεταχειριζόμουν ως σκουπίδι. Ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει συντομότατα τα πάντα, ακόμη και ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής του. Ο άνθρωπος είναι ένα ον που συνηθίζει. Στο ναυτικό, στη δεύτερη βδομάδα προπαίδευσης θεωρούσα την καθημερινή της ρουτίνα αυτονόητη. Τις προάλλες έψαχνα κάτι στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και βρήκα μεταλλικά πενηντάρικα και κατοστάρικα, με τα οποία το είχαν «ασημώσει»· δραχμές: κάποτε είχες δραχμές, μετά μετέτρεπες στο μυαλό σου τα ευρώ σε δραχμές, μετά συνήθισες.

Ο αέρας στην Αθήνα σήμερα δεν είναι «καυτός». Είναι κυριολεκτικά καυτός.

Περισσότερο από μηχάνημα το ερ κοντίσιον είναι μια μεταφορά του κινητηρίου πνεύματος του πολιτισμού μας: ο ατομικός μου χώρος να είναι κρύος και όλος του ο ζεστός αέρας ας πεταχτεί έξω, σαν σκουπίδι στην χωματερή της ατμόσφαιρας.

Το περιβάλλον μου εναντίον του περιβάλλοντος.

Το κλιματιστικό μου εναντίον του κλίματος.

Το ιδιωτικό εναντίον του κοινού.

Το σήμερα εναντίον του αύριο.

Στην αρχή του ποστ σε μετέφερα στο χθες.

Για το τέλος του δεν χρειάζεται να σε μεταφέρω στο αύριο. Έχει έρθει.

To oποίο είναι καλό πράγμα: γιατί έτσι επιτέλους τα αφεντικά θα μας ενημερώσουν πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε.

Και να συνηθίσουμε αλλιώς.