Κάποια ελάχιστη τρυφεράδα

Από το «Κ» της «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής, απόσπασμα της συνέντευξης του Χρήστου Γιανναρά:

Ερώτηση: Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Απάντηση: «Γιατί ο χθεσινός άρχοντας, μέσα σε μια γενιά να μεταποιηθεί σε:

υπανάπτυκτο λιμασμένο καταναλωτή,

αποχαυνωμένο οπαδό γελοίων κομμάτων,

άγλωσσο ανθρωπάκι,

αισθητικά εκβαρβαρισμένο,

μικρονοϊκά «φίλαθλο»,

αηδιαστικά εγωκεντρικό,

«που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω» (λόγια του Ελύτη και πάλι).

Πέταξε μέσα σε μια γενιά, το υφαντό τραπεζομάντηλο για να στρώσει το πλαστικό και στο βάζο τα νάυλον λουλούδια. Γκρέμισε την ξύλινη αυλόπορτα και κότσαρε την φερφορζέ, έδωσε την ψυχή του και την μνήμη του «αντιπαροχή» για ένα τριάρι με λουτροκαμπινέ - γιατί;

Και ποιό «πρέπει» να αναμετρηθεί

με τόση αλλοτρίωση

ποιά ελπίδα

με τέτοια ιλιγγιώδη κατρακύλα;».

Το απόσπασμα μού έφερε στο νου ένα αισθητικά πανέμορφο κείμενο του Γιανναρά που είχε ανεβάσει παλιά ο Χοιροβοσκός εδώ. Για την θέση μου λοιπόν απέναντι στην άεναη διεκτραγώδηση του σήμερα, την αέναη απαξίωση εμένα, εσένα και του τρόπου ζωής μας, θα δανειστώ τα ίδια τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά, κι αφού κανέναν δεν μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά τα στρέψω στον εαυτό του :

«Αν πραγματικά είχαμε αγαπήσει – αν μας είχε χαριστεί κάποια ελάχιστη πραγματική αυτοπαραίτηση- ίσως στην πρώτη ρήξη να διακρίναμε κάτι και από τα δικά μας υστερήματα, όμως το πιό συνηθισμένο είναι να μην βλέπουμε μέσα μας κανένα ψεγάδι. ... Ο Άλλος είναι η αποτυχία μου να ζήσω, είναι η επαλήθευση της μοναξιάς μου, η κόλασή μου. Ίσως παλεύει κι αυτός, σφαδάζει, ζει την δική του παγερή μοναξιά . Κάποια ελάχιστη τρυφεράδα από μένα, ένα χάδι και πάλι, ένας λόγος γλυκός, θα μπορούσε να τον αναστήσει. Μα εγώ στο προσωπό του βλέπω μόνο το δικό μου κενό και τα μόνα λόγια της καρδιάς είναι το παράπονό μου».