Le Fabuleux Destin d' Amélie Kapoutzidi
Στο Βιβλιοδρόμιο των «Νέων» του Σαββάτου, ο Δημήτρης Παπανικολάου, Λέκτορας Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αναλύει οξυδερκέστατα την κοινή αισθητική γλώσσα της «Αμελί» και του «Παρά Πέντε»:
«Όμως η επιτυχία της σειράς οφείλεται νομίζω και σε κάτι άλλο, μάλλον βαθύτερο. Στην ικανότητά της να διαμεσολαβεί και να επιλύει στο επίπεδο του φαντασιακού τις υπαρκτές φοβίες μας, τις εντάσεις, τα άλυτα προβλήματα και τα απωθημένα της καθημερινότητάς μας. Ως τέτοιο, το Παρά Πέντε μάλλον μοιάζει η ελληνική εκδοχή της Αμελί - η επιτυχία του άλλωστε ήταν ευθέως ανάλογη. Όπως και η γαλλική ταινία, έτσι και η ελληνική σειρά πρότεινε έναν κόσμο όπου η φανταστική αφήγηση, το παραμύθι που βασίζεται σε μια σύγχρονη, ποπ αισθητική, μπορεί να εξισορροπήσει τα πάντα, να συμφιλιώσει, να εξουδετερώσει τις διαφορές που ορίζουν την πραγματικότητά μας».
Έλλαδα - Γαλλία - Ποπ αισθητική συμμαχία.
Όταν μεγαλώσω θα πάω στην Οξφόρδη να διδαχθώ την ποπ αισθητική του Ελύτη.
posted by Old Boy @ 10:41 μ.μ.
41 comments
41 Comments:
http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070630&nid=5112641&sn=Βιβλιοδρόμιο&spid=1363
και στον ρόλο του Yann Tiersen??..
Και η άποψη ενός πανεπιστημιακού της "ανανεωτικής αριστεράς":
http://193.218.80.70/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-A=461310&-w=&-V=hpress_int&-P
(Κι εγώ που το θεωρούσα απλώς ένα έξυπνο τηλεοπτικό σίριαλ...)
μην ξεράσω!!
το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ ήταν τεράστια παπαριά και για την επιτυχία του δεν έχω απάντηση!
Ελπίζω να σας έπεισα..
Aγαπητέ ανώνυμε, δεν το είχα υπόψη μου το άρθρο που παραθέτεις. Σε αντίθεση όμως με το άρθρο που αναφέρω στο ποστ, μου φαίνεται αξιοσέβαστο.
Citronella, κάποιος αντιστοίχου ποπ αισθητικής.
Chaca-Κhan, είσαι φαν βλέπω.
Συμφωνώ με τον chaca-khan και επαυξάνω.
Η επιτυχία του οφείλεται κατα την γνώμη μου στην φοβερή δυνατότητα, του βίντεο και της μουσικής υπόκρουσης, να δώσουν αστεία χροιά σε εντελώς χαζές και προβλεπόμενες σκηνές.
Τι σχέση τώρα έχει η Αμελί με το παρά πέντε? Καμία!
Τώρα που μου την θύμισες oldboy πάω να την πάρω σε dvd την υπέροχη αυτή ταινία για να θυμίσω στον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα να ζήσεις ένα όνειρο κάποτε...
Για το πάρα πέντε, no comments!!!
Jesus Christ....
Το Παρά Πέντε βρήκε απήχηση επειδή ο περισσότερος κόσμος έχει από εξαιρετικά χαμηλό μέχρι και ανύπαρκτο βάθος πνεύματος.Είναι οι ίδιοι που διασκεδάζουν αφάνταστα με τους καθυστερημένους της Πάνια, είναι οι ίδιοι που βλέπουν με αμείωτη προσοχή τα κουρδιστά ανθρωπάκια του Super Deal, είναι οι ίδιοι που αγκαλιάζουν με ζέση τραγούδια που τα τελευταία 5 χρόνια λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες φωνές. Κοινώς είναι αυτοί που γελάνε στις σάχλες του Παρά Πέντε (υπάρχουν πεντάχρονα που θα έγραφαν πολύ πιο αστείες ατάκες μπαι δε γουέι) επειδή έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι το να γελάσουν είναι το σωστό στο στυλ "αυτοί που κάνουν τις κωμικές σειρές κάτι θα ξέρουν περισσότερο απο μας".
Ούτε αστείο είναι ούτε έξυπνο.Και σε ένα ιδανικό κόσμο ένα τόσο κακό σενάριο με τόσο κακές ατάκες και τόσο άσχημη εκτέλεση (ηθοποιοί και σκηνοθεσία) θα ήταν αρκετό για να στείλει τον "ταλαντούχο" Καπουτζίδη στη φυλακή.
ΜΠΛΙΑΧ
Δυστυχώς με πρόλαβαν οι προλαλήσαντες,οπότε αυτό σημαίνει ότι το παρα πέντε ήταν ένα τίποτα μπροστά στην πανέξυπνη Αμελί.
Ουγκ!
Τόσο καλή είναι ρε παιδιά η Αμελί; Εμένα γιατί μου φάνηκε μια χαριτωμενιά και μισή; Σύγκριση δεν μπορώ να κάνω, δεν έχω δει το παρά πέντε.
κατα τη γνώμη μου:καλό ήταν το "παραπέντε", αλλά καλό με την ένοια ότι ήταν κάτι διαφορετικό σε έναν ωκεανό μετριότητας.
μέχρι εκεί.μην τρελαθούμε κιόλας.
η "αμελί" ήταν ταινιάρα και σαφώς κάθε σύγκριση είναι μάλλον αστεία.
με αυτά περί απωθημένων που λέει ο καθηγητής μάλλον δικά του απωθημένα βγάζει.
Αγαπητέ Oldboy και φυσικά το ότι κατέχει την έδρα στην Οξφόρδη δεν σημαίνει ότι ο εν λόγω κύριος είναι στο απυρόβλητο. Απλώς του δίνει ένα κάποιο κύρος (λέμε τώρα, γιατί φαίνεται ότι κοινωνικά περισσότερο κύρος έχουν οι περσόνες του Παρά πέντε). Όσο για το έρημο το φαντασιακό, θα τρίζουν τα κοκαλάκια του Καστοριάδη, γιατί κατάντησε τσίχλα πια στο στόμα κάθε διανοούμενου (με ή χωρίς εισαγωγικά).
Doratsirka, το κύρος είναι σχετική έννοια και εν πάση περιπτώσει έννοια ελεγχόμενη και αμφισβητούμενη. Για μένα δηλαδή άνθρωπος που βάζει στο ίδιο αισθητικό τσουκάλι την Αμελί με το Πάρα Πέντε βρίσκεται μακράν του κύρους.
Νοvalis, επιτέλους διαφωνούμε σε κάτι. Eίχα αρχίσει να ανησυχώ ;)
Για το Πάρα Πέντε δεν θέλω να είμαι άδικος επειδή δεν το έβλεπα. Δεν αποκλείω να ήταν αστείο. Αλλά άλλο πράγμα ο Καπουτζίδης άλλο ο Ζενέ. Και μην πει κανείς πώς μπορώ να εκφέρω γνώμη για κάτι που δεν έβλεπα. Έχω δει σκηνές. Δεν χρειάζεται να παρακολουθείς κάτι επισταμένως για να βλέπεις ότι έχει τόση σχέση με το Αμελί όσο μια συλλογή ανεκδότων με μια ποιητική συλλογή.
Oldboy, επειδή και η έννοια της υψηλής τέχνης είναι και αυτή σχετική, θα έλεγα ότι για μένα η Αμελί υπήρξε μια ευχάριστη ταινία και τίποτε παραπάνω. Εννοείται ότι, εφόσον ο κος Καπουτζίδης (το πόνημα του οποίου ουδέποτε παρακολούθησα) απέχει πόρρω από τον Κισλόφσκι που "έκανε" τηλεόραση με τον "δεκάλογό" (και για να μην αδικώ και άλλους δημιουργούς πχ Λίντς που επίσης μεγαλούργησαν και στην τηλεόραση), στα πλαίσια αυτά, οποιαδήποτε εξίσωση ενός πετυχημένου απλώς σήριαλ με μια καλή ταινία είναι μάλλον ατυχής.
YΓ. Για τους φιλολόγους η συγκεκριμένη Έδρα είναι "μεγάλο πράγμα". Το μέλλον θα δείξει....
Δεν είμαι δογματικός στο θέμα της διάκρισης τηλεόρασης - κινηματογράφου. Έγραψα πρόσφατα (http://old-boy.blogspot.com/2007/05/blog-post_30.html) ότι ορισμένα τηλεοπτικά σίριαλ μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά στην έννοια του έργου τέχνης από ορισμένες υπερτιμημένες ταινίες. Αλλά αυτό που λες εσύ ή ο Νovalis (ότι δεν βρήκατε την Αμελί κάτι σπουδαίο) είναι κάτι με το οποίο μπορεί να διαφωνήσω αλλά ως εκεί: de gustibus κολοκυθόπιτα που λένε. Αρέσει δεν αρέσει όμως η Αμελί είναι μια ταινία με έναν συγκεκριμένο τρόπο κινηματογράφησης. Όταν μιλάμε για ταινίες δεν μιλάμε μόνο για την κεντρική τους ιδέα αλλά για το πως σκηνοθετούνται, πώς μοντάρονται, σε τι χρώματα είναι φωτογραφημένες, τι μουσική υπόκρουση έχουν, πώς παίζουν οι ηθοποιοί κλπ κλπ. Άλλο λοιπόν το ότι «δεν με άγγιξε η Αμελί» και εντελώς άλλο το ότι «η αισθητική της Αμελί είναι αντίστοιχη της αισθητικής του Πάρα Πέντε».
To τέλος του σχολίου μου δείχνει, συνοπτικά βέβαια και ίσως όχι τόσο εύγλωττα, ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
@ τhe passenger,
για να το σχολιάζεις κλπ σημαίνει ότι το έβλεπες. Για να το έβλεπες σημαίνει ότι έχεις "από εξαιρετικά χαμηλό μέχρι και ανύπαρκτο βάθος πνεύματος". Έτσι; Μη μου πεις ότι δε το έβλεπες κι ότι απλά είσαι άλλος ένας από αυτούς που κλασικά έχουν πάντα κάτι να πουν. Αυτό είναι χειρότερο κι από το "εξαιρετικά χαμηλό βάθος πνεύματος", αγγίζει πάτο.
Έβλεπα το Παρά Πέντε στο internet και κάτι σχόλια σαν του passenger τα βρίσκω ρηχά και άνοστα.
@vicky:
ενώ όταν λες ότι δε γουστάρεις κλασική μουσική έχεις ακούσει στάνταρ 500 δίσκους...
@ antonios. Ενώ όταν λέω ότι δε γουστάρω μέταλ μουσική σημαίνει ότι έχω ακούσει δεξιά κι αριστερά διάφορα συγκροτήματα και το στυλ της μέταλ με χαλάει. Γενική παρατήρηση. Όταν πάλι λέω ότι δε μου αρέσει μια συγκεκριμένη σειρά σημαίνει ότι έχω δει μέρος της και ξέρω γιατί δε μου αρέσει.
Δε διαφωνώ μ' αυτό που εννοείς. Όμως, όταν δε σου αρέσει κάτι και δε το βλέπεις, τότε πως λες "ένα τόσο κακό σενάριο με τόσο κακές ατάκες και τόσο άσχημη εκτέλεση (ηθοποιοί και σκηνοθεσία)". Με 2-3 επεισόδια που έτυχε να χαζέψεις; Αν είναι έτσι, οκ. Πάσο. Κι εμένα δε μου αρέσει η Πάνια αλλά ως εκεί. Δε τη βλέπω, τι να σχολιάσω; Αυτά που δε βλέπω; Anyway.
Πολύ μου αρέσουν αυτές οι θεωρητικές καταδύσεις στο άβατο των σεναρίων.
Σαν αυτό που είχε κάνει ο Giroux (της κριτικής παιδαγωγικής, που μελέτησε τα κινούμενα σχέδια του Disney και έδειξε τι φασισταριό ήταν ο τελευταίος- Henry με συγχωρείς για την υπεραπλούστευση).
Έχω δει την χιλιάνη εκδοχή της Αμελί!
Το λένε Play και το έχει σκηνοθετήσει η Alicia Scherson. Υπάρχει ένας τυφώνας αθωότητας που έρχεται να συντρίψει ό,τι fist (φιιιστ!μπόινκ!) χτυπήσαμε στο τραπέζι ή από αλλού μπάζει;
Αναφορικά με την ελληνική τηλεόραση μάλλον ένας τυφώνας χαζομάρας.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αυτό όμως δεν είναι το προφανές old boy? Και δεν περιορίζεται στην ελληνική τηλεόραση. Η βρετανική οθόνη θρύψαλλα από τον τυφώνα. Δεν ήθελα να πω αυτό, αλλά ότι έχω παρατηρήσει πως ακόμα και προϊόντα ανώτερης -σε σχέση με το σκουπιδαριό- κουλτούρας γίνονται λαοφιλή όταν εισάγουν ένα στοιχείο αδιαπραγμάτευτης παιδικότητας, αθωότητας, χαζομουνιάς- να το πω έτσι.
Κάτι η Αμελί, κάτι το Πλέυ, κάτι το Παρά Πέντε θα μας κάνουν να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε.
Φτου κι από την αρχή πίσω στον απόλυτο διαχωρισμό καλών και κακών κλπ.
Βαρετές κοινοτυπίες δηλαδή και προμοτάρουν και ένα μοντέλο "είμαι καλός άνθρωπος" δίχως καμια εμβάθυνση σ'αυτές τις χαζοχριστιανικές έννοιες της καλοσύνης...Και άλλα πολλά.
Eγώ επαναλαμβάνω πάλι ότι θεωρώ την Αμελί ταινία κατεξοχήν ποιητική.
Νομίζω ότι you miss the point, που λέμε και στο λιμάνι.
Μην προσπαθείτε να συγκρίνετε την Αμελί με το Παρά πέντε. Είναι δύο διαφορετικά δημιουργήματα. Αλλά δεν μιλάει γι' αυτό ο καθηγητής. Λέει ότι το παραμύθι μπορεί να εξισώσει τα πάντα και στα δύο έργα. Ισως είναι προχωρημένο να πει ότι είναι η ελληνική εκδοχή, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο κοντά απ οτιδήποτε άλλο στον ελληνόφωνο χώρο. Είχα την τύχη να τα παρακολουθήσω και τα δύο στη γλώσσα τους και στο ακέραιο. Σαφώς, η Αμελί είναι ανώτερη δημιουργία, ίσως όμως γιατί έχουμε συνηθίσει να υπερτιμούμε τις ταινίες από τις σειρές. By the way, old boy stop quoting yourself; it's so rude.
Αυτό όμως δεν αναιρεί τη διαπίστωση του καθηγητή.
Ναι, μοιάζουν τα δύο έργα.
Χωρίς να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με την πραγματικότητα, στο τέλος την ανατρέπουν.
με τίποτα δεν μπορώ να καταλάβω τον συσχετισμό του αριστουργήματος Αμελί με την μετριότητα (επιεικώς) του σήριαλ "Παρά πέντε"... ιεροσυλία!
... εντάξει καλό είναι να προσπαθείς να σκεφτείς το βάθος των πραγμάτων... αλλά τι να κάνουμε... μερικές φορές απλά δεν υπάρχει...
Tι να κάνουμε Garine, είμαι αγενής και παραπέμπω σε παλιές μου ατάκες. Απαράδεκτο, το παραδέχομαι.
Όσο για τη διαπίστωση του καθηγητή είναι από τα πιο άστοχα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Εγώ θα συμφωνήσω με τον παραλληλισμό Αμελί - Παρά Πέντε. Και τα δύο έχουν ως κοινό παρονομαστή την επιτηδευμένη αθωότητα, πράγμα που και στις δύο περιπτώσεις βρήκα εκνευριστικό. Και ούτε θεωρώ ότι η αισθητική ποπ τσιχλόφουσκας με όλόκληρο το σύμπαν της ταινίας να περιορίζεται στα γραφικά στενάκια της Μονμάρτης αποτελεί κάποιο κινηματογραφικό επίτευγμα. Καθόλου ποιητική δεν μου φάνηκε, μάλλον σαν διαφήμιση του γαλλικού ΕΟΤ και μάλιστα προορισμένη για το αμερικάνικο κοινό. Και πάντως δεν μπορώ καταλάβω που κολλάει ο Ζενέ σε όλη την ιστορία. Τον παραλληλισμό Αμελί - Παρά Πέντε τον καταλαβαίνω, τον παραλληλισμό Αμελί - Ζενέ όμως καθόλου!
Μπέρδεψες τους Ζενέ, αγαπητέ Gay Super Hero. Ζενέ λέγεται κι ο σκηνοθέτης της Αμελί :)
Πάντως επειδή με βιδώσατε θα την ξαναδώ για να επανέλθω με εκτεταμένη ανάλυση που θα αποστομώνει όλους εσάς τους ασεβείς σχολιαστές ;)
A ok, είπα κι εγώ:-)
Πάντως και πάλι θα υπερασπιστώ τον κύριο από την Οξφόρδη. Ο παραλληλισμός που κάνει αφορά την εμπορική απήχηση και όχι την καλλιτεχνική αξία των δύο έργων.
κι εγώ ζητούσα μια ευκαιρία για να δώ για τριακοστή φορά την Αμελί... πηγαίνω...
Αν μιλούσε για την εμπορική απήχηση μόνο δεν θα είχα πρόβλημα:
«Όπως και η γαλλική ταινία, έτσι και η ελληνική σειρά πρότεινε έναν κόσμο όπου η φανταστική αφήγηση, το παραμύθι που βασίζεται σε μια σύγχρονη, ποπ αισθητική»
Καλό θα είναι κανείς να βλέπει μια ταίνια και μια σειρά για τις οποίες θέλει να εκφράσει γνώμη - εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω. Καλό επίσης θα είναι να διαβάζει ολόκληρο το κείμενο από το οποίο προέρχεται ένα απόσπασμα, πριν αρχίσει τις αηδίες για τα κόκαλα του Καστοριάδη και για ελληνογαλλικές αισθητικές συμμαχίες.
Ας ξεκαθαρίσω κάτι: ούτε λέω πουθενά ότι το Παρά Πέντε είναι καλύτερο ή χειρότερο από την Αμελί (λέω ότι και τα δύο βασίζουν την αφήγησή τους σε μια σύγχρονη, ποπ αισθητική), ούτε θεωρώ την ποπ αισθητική κάτι κατώτερο.
Όποιος έχει το χρόνο (αν και έχω την αίσθηση ότι πολλοι από τους σχολιογράφους εδώ δεν τον έχουν), μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο (δημοσιευμένο σε 2 μέρη) στα links
http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070630&nid=5112641&sn=Βιβλιοδρόμιο&spid=1363
http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070630&nid=5112680&sn=Βιβλιοδρόμιο&spid=1363
Στο λινκ του άρθρου για να μην αδικήσω κανένα (όπως κάνω πάντα) παραπέμπω στο πρώτο - πρώτο σχόλιο. Θα παρέπεμπα απευθείας και στο ποστ αλλά όταν ποστάρεις με βίντεο του Υοu Tube δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα (ή τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ πώς γίνεται).
Όσο για την ουσία, επαναλαμβάνω ξανά ότι η διαφωνία μου έγκειται ακριβώς σε αυτό: ότι δηλαδή η αισθητική της Αμελί παρομοιάζεται με την αισθητική του Πάρα Πέντε.
Μπορείς old boy να τεκμηριώσεις την τελευταία σου πρόταση;
Ἐπιτέλους, καὶ κάποιοι που θάβουν τὸ «Παρὰ Πέντε»! :-D
Πέντε-δέκα λεπτὰ ὅλα κι ὅλα τὸ εἶδα, καὶ δύο χρόνια τώρα βασανίζομαι ἀπὸ τὸ ὑπαρξιακὸ ἐρώτημα: Μήπως ἔχασα κάτι καλό; Μήπως ὑπῆρχε κάτι καλὸ ποὺ δὲν τὸ πῆρα χαμπάρι;
Nαι, Garine, μπορώ. Επί δύο χρόνια το Πάρα Πέντε έχει κυριαρχήσει στα μίντια, με αφιερώματα επί αφιερωμάτων. Μήπως ξέρεις ποιός σκηνοθετούσε την σειρά; Εγώ το αγνοώ. Ξέρω ότι όλοι μα όλοι μιλούν για την σειρά του Καπουτζίδη, για την επιτυχία που έκανε ο Καπουτζίδης. Μιλάμε για την πιο επιτυχημένη σειρά της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια και όλα τα εύσημα πηγαίνουν στον σεναριογράφο (άντε και στους ηθοποιούς) λες και πρόκειται για μια σειρά ασκηνοθέτητη, μια σειρά που σκηνοθετείται με αυτόματο πιλότο. Αν λοιπόν δεν έχει συμβεί κάποια θεμελιώδης παράβλεψη το Πάρα Πέντε είναι αυτό ακριβώς: μια κωμική σειρά που βασίζεται στο σενάριό της και η σκηνοθεσία της είναι υποτυπώδης.
Όταν όμως μιλάμε για την αισθητική ενός κινηματογραφικού έργου, μιλάμε κατεξοχήν για την φροντίδα του στην εικόνα, για το πώς στήνεται κάθε κάδρο, για το πως μοντάρονται οι σκηνές, για το πώς παίζει με το χρώμα, για τα ντεκόρ και την μουσική του.
Το σινεμά είναι αφήγηση πρώτα και κύρια με εικόνες.
Θεωρείς ότι το Πάρα Πέντε στηρίχθηκε στις εικόνες του;
Και αυτήν την ερώτηση θα ήθελα να την κάνω και στον κύριο Παπανικολάου και αν θέλει απαντά και τεκμηριώνει και εκείνος με τη σειρά του το πού στηρίζει το συμπέρασμά του περί αισθητικών συγγενειών των δύο έργων.
Μα δεν απαντάς! Δεν τεκμηριώνεις την άποψή σου. Δηλαδή η αισθητική προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει μέσω σεναρίου; Το σενάριο ή η σκηνοθεσία, αγαπημένε φίλε, είναι που κάνει το Dogville αριστούργημα; Λες ότι τπ σινεμά είναι αφήγηση πρώτα και κύρια με εικόνες. Συγχαρητήρια ανακάλυψες την Αμερική.
Δεν έχω διαβάσει όλο το άρθρο του καθηγητή, και κινδυνεύω να παρερμηνεύσω, αλλά τουλάχιστον έχω δει και τα 2 έργα.
Σε ποιο σημείο της τελευταίας παρέμβασής σου τεκμηριώνεις ότι τα δύο έργα δεν "διαμεσολαβούν και επιλύουν στο επίπεδο του φαντασιακού τις υπαρκτές φοβίες μας, τις εντάσεις, τα άλυτα προβλήματα και τα απωθημένα της καθημερινότητάς μας";
Σε ποιό σημείο εξηγείς γιατί και στα 2 έργα "το παραμύθι που βασίζεται σε μια σύγχρονη, ποπ αισθητική, μπορεί να εξισορροπήσει τα πάντα, να συμφιλιώσει, να εξουδετερώσει τις διαφορές που ορίζουν την πραγματικότητά μας";
Δεν είναι η ποπ αισθητική (αν και πριν συνεχίσουμε τη συζήτηση θα πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει ποπ αισθητική. Εχω μια ιδέα, αλλά προτιμότερο να το κάνει ο γράψας το άρθρο) το ζητούμενο, αδελφέ, αλλά η δύναμη του παραμυθιού που πουλάνε τα 2 έργα.
Το γεγονός ότι μας άρεσε και των 2 περισσότερο η Αμελί, δεν αναιρεί την αλήθεια των λεγομένων του κ. Παπανικολάου. Ούτε πάλι μπορείς ν'αρνηθείς την πιθανότητα ταυτόσημων στόχων μεταξύ ενός κατώτερου και ενός ανώτερου έργου.
Garine, επειδή θέλω να πιστεύω ότι είμαι προσεκτικός και σχετικά ακριβολόγος σε όσα γράφω, μην υπερασπίζεσαι σημεία του άρθρου τα οποία δεν έθιξα στο ποστ και στα σχόλια. Πράγματι το να λες ότι το σινεμά είναι αφήγηση πρώτα και κύρια με εικόνες είναι σαν να ανακαλύπτεις την Αμερική. Μόνο που η ένστασή μου αυτή ακριβώς είναι: ότι το άρθρο στο περί αισθητικής σημείο του φαίνεται να αγνοεί την ύπαρξη της Αμερικής.
«Το σενάριο ή η σκηνοθεσία, αγαπημένε φίλε, είναι που κάνει το Dogville αριστούργημα;»
Επιλέγεις ως παράδειγμα ένα έργο ΠΟΥ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ μένει στο μυαλό για την βασική σκηνοθετική επιλογή του να μην γυριστεί σε κανονικά ντεκόρ, ένα έργο ΠΟΥ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ στηρίζεται στην σκηνοθετική αισθητική του.
Αλλά επί της ουσίας πράγματι το σενάριο είναι βασικό τμήμα της αισθητικής μιας ταινίας. Λέγοντας σενάριο όμως δεν εννοούμε την βασική σεναριακή ιδέα αλλά ολόκληρο το σενάριο ως σώμα από την αρχή ως το τέλος του, τις λεπτομέρειές του, τις λεπτοβελονιές του.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home