Ο Δημήτρης και το Τέρας

Ο Δημήτρης Δανίκας συναντά την Αντζελίνα Τζολί. Στον σημερινό «Ταχυδρόμο» περιγράφει τί περίμενε να δει και τί τελικά είδε:
«Εκεί ακριβώς είναι που μου συνέβη ο πρώτος πανικός. Το πιο sexy symbol όλων των εποχών είχε καλύψει τις καμπύλες του με μια κατάλευκη, βαμβακερή φούστα της μαμάς που έφτανε έναν πόντο πιο κάτω από τα γόνατα. Περίπου σαν νοσοκόμα του «Μemorial». Κάτω απ' αυτόν τον πόντο -μετά τα γόνατα- ξεχώριζαν δυο λευκές γάμπες, στη διάμετρο της οδοντογλυφίδας. Είπα από μέσα μου «Μπιάφρα». Μετά είπα -πάλι μέσα μου- «μπα, η σωσίας θα είναι». Μετά σκέφτηκα «αναρρώνει μετά την τριακοστή έβδομη απόπειρα αυτοκτονίας»».
Μετά είπα -ξανά μανά μέσα μου- «Δημήτρη αγόρι μου, συγκρατήσου, δεν είναι σωστό». Μετά όμως άρχισα να γελάω. Προσπάθησα να το πνίξω. Με τίποτα. Όσο προσπαθούσα να το εμποδίσω, τόσο την κοιτούσα και δεν κρατιόμουν. Παραιτήθηκα από την προσπάθεια. Γελούσα πλέον ηχηρά. Την έδειχνα με το δάχτυλο και της φώναζα -όχι μόνο απ' έξω μου, αλλά μέσα στην μάπα της- «Πώς είσαι έτσι; Πώς είσαι έτσι;». Τότε εκείνη άρχισε να κλαίει με λυγμούς και το θέαμα της έγινε ακόμη πιο ξεκαρδιστικό. Είχα πάει να συναντήσω το πιο εκρηκτικό sex symbol του Χόλιγουντ και είχα απέναντί μου το σίχαμα το ίδιο. Δυο ολόκληρες εβδομάδες απείχα από οτιδήποτε σεξουαλικό κρατώντας δυνάμεις για την μέρα που θα τη συναντήσω. Η ώρα που θα περνούσα μαζί της θα με τροφοδοτούσε με υλικό που θα ανέπλαθα αμέσως μετά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, στην τουαλέτα του αεροπλάνου της επιστροφής, σπίτι μου, στην εφημερίδα. Δυο ολόκληρες εβδομάδες, όλη αυτή η προσμονή, και όλα αυτά γιατί; Για αυτόν τον απωθητικό σάκκο από κόκκαλα, για αυτήν την πατσαβούρα. Είχα εξαπατηθεί, είχα πιαστεί μαλάκας. Το γέλιο μου κόπηκε μαχαίρι. Τσαντισμένος σηκώθηκα από την καρέκλα μου, αφήνοντάς την γεμάτη μύξες και δάκρυα. «Πρόσεχε γλυκιά μου, μην πάθεις αφυδάτωση», της πέταξα σαρκαστικά και έκλεισα με δύναμη την πόρτα φεύγοντας. Ήμουν πολύ ταραγμένος. Το χέρι μου ψηλάφισε το δεξί μου κωλομέρι. Δεν ήταν εκεί. Ψηλάφισε το αριστερό και δεν ήταν ούτε σε αυτήν την κωλότσεπη. Από την σύγχυση είχα αφήσει το κινητό στο δωμάτιο. Ξαναμπήκα μέσα, αγνόησα επιδεικτικά το κλαμμένο σκιάχτρο, πήρα το κινητό από το τραπέζι, ξαναβγήκα αφήνοντας αυτήν την φορά την πόρτα ορθάνοιχτη και άρχισα να ψάχνω στο μενού του κινητού τον τηλεφωνικό κατάλογο. Πήγα στο Β κατεβαίνοντας τις επαφές με ταχύτητα μέχρι να βρω αυτή που ήθελα ... Boυλγαράκης, Βούλγαρης, Βrad.
Είχα να τον πάρω καιρό. Κάλεσα με την ελπίδα να μην είχε αλλάξει νούμερο. Είναι ιδιότροποι αυτοί οι σταρ. Στο τρίτο χτύπημα άκουσα τη φωνή του.
«Έλα Μπραντ, ο Δημήτρης ο Δανίκας είμαι».
«Έλα ρε Μητσάρα, χαθήκαμε. Πού είσαι, τι κάνεις;».
«Μόλις συνάντησα τη γυναίκα σου»
Στην άλλη άκρη της γραμμής η μεγάλη παγωμάρα είχε διαδεχθεί τον μεγάλο ενθουσιασμό.
«Θες να πεις ότι την είδες από κοντά;».
«Ναι, φίλε. Γιατί, ρε Μπραντ; Θα μπορούσες να έχεις τις ομορφότερες γυναίκες του κόσμου; Γιατί, γιατί αυτό το καράμπαζο;».
«Την λυπήθηκα, Μίμη. Την λυπήθηκα».