What a Death! Μy will has chosen life?

Αρχές 94. Η ταινία παίζεται για μήνες, αλλά δεν έχω πάει να τη δω. Συνεχίζεται αποκλειστικά στο «Αλφαβίλ». Πηγαίνω. Είμαι είκοσι ενός. Είμαι μόνος. Όχι, δεν είμαι μόνος. Πώς να είμαι μόνος όταν βλέπω ταινίες στο σινεμά και ταινίες στο βίντεο; Ο κινηματογράφος σκάβει το μέσα μου. Δεν ξέρω ποιός είμαι και πού πάω. Ξέρω ότι αγαπώ το σινεμά. Κρατιέμαι από τις εικόνες του. Συγκινούμαι κατά μόνας. Πλουτίζω. Δεν μπορεί να πηγαίνουν όλα λάθος με μένα όταν μου αρέσει κάτι τόσο πολύ. Υπάρχει μια σταθερά στον κόσμο στην οποία μπορώ να απευθυνθώ και από την οποία μπορώ να αντλήσω ομορφιά και δύναμη. Κι απόψε είμαι στο «Αλφαβίλ». Απέφευγα την ταινία για μήνες, επειδή είχα δει στην τηλεόραση την προηγούμενη της Tζέιν Κάμπιον και δεν με είχε ενθουσιάσει. Το «Πιάνο» αρχίζει. Ώρα αργότερα, όταν ο άντρας της Έιντα της κόβει το δάχτυλο, εκείνη παραπατά για λίγο στη βροχή και μετά καταρρέει. Το φόρεμά της βουλιάζει στις λάσπες σαν αερόστατο. Μπορεί να μην ξέρω ποιός είμαι και πού πάω, αλλά έχω μόλις δει αυτό. Πια δεν είμαι όπως ήμουν. Είμαι αλλαγμένος. Αλλαγμένος κατά αυτήν τη σκηνή. Στη ζωή μας δεν μας αντιστοιχούν εκατοντάδες αυθεντικές συγκινήσεις. Μερικές δεκάδες μόνο. Η σκηνή εντοιχίζεται αυτόματα εντός μου. Πλέον θα την κουβαλώ. Παντού και πάντα. Θα την κουβαλώ κι όταν πάθω αλτσχάιμερ και θα έχω ξεχάσει ότι για πολύ καιρό (μέχρι δηλαδή να βρω ότι είμαι κάποιος που γράφει κι ότι πάω εκεί που με πάνε τα ερεθίσματα στην αρχή κι οι λέξεις στη συνέχεια) δεν ήξερα ποιός είμαι και πού πάω. Το χειμώνα του 94, χωρίς να ξέρω ακόμα, χωρίς να έχω ιδέα ακόμα, έγραφα σε ένα τετράδιο μικρά κειμενάκια για τις ταινίες που έβλεπα, κάτω από φωτογραφίες που έκοβα (συνήθως απ' το «Σινεμά») θεόστραβα με ψαλίδι και κολλούσα άγαρμπα με σελοτέιπ. Για το «Πιάνο» θυμάμαι ότι είχα γράψει πως η Τζέιν Κάμπιον είχε βρει το ιδανικό τέλος για την ταινία της, ιδανικό για τον κόσμο που είχε χτίσει στην ταινία, μα είχε αποφασίσει τελευταία στιγμή να το θυσιάσει, όχι για να δώσει χάπυ έντ, αλλά μάλλον γιατί έκρινε πως υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από ένα ιδανικό τέλος έργου τέχνης, μάλλον γιατί έκρινε πως είχε μεγαλύτερη ανάγκη να υμνήσει τη ζωή από το να παραδώσει ένα έργο άρτιο και ανεπίληπτο, μάλλον γιατί έκρινε πως αξίζει τον κόπο να κάνει το λάθος και να στερήσει από την Έιντα τον πανέμορφο θάνατό της, καθώς ακόμη κι ο ποιητικότερος των θανάτων δεν θα έπαυε να μας στερεί την Έιντα. Αλλά η Έιντα ζει.

Μπορεί να τη διεκδίκησαν και να τη δικαιούνταν (να τη δικαιούνταν τόσο πολύ) το πιάνο, ο βυθός κι η σιωπή, αλλά στο μεταξύ η Έιντα ερωτεύθηκε. Και η αυτοκαταστροφική παραξενιά της φύσης της ηττήθηκε από την φύσει ανυποχώρητη παραξενιά του έρωτα.