Ένα πράγμα που ξέρω για μένα
Δεν κυκλοφορώ με μπλούζες του Παναθηναϊκού. Το θεωρώ γελοίο. Γι΄αυτό και δεν τις αγοράζω καν. Σπανιότατα να φορέσω στο γήπεδο. Αλλά αυτή η Triple Crown κάτι μου 'κανε και την αγόρασα. Την βάζω κυριακάτικα. Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι. Μέχρι που με κοιτάνε κάπως στο περίπτερο, στο βενζινάδικο, στην παραλία. Νιώθω τότε σαν τον Βασιλιά Καρνάβαλο. Κι έχω και στέμμα στην στάμπα να το πιστοποιεί πανηγυρικά. Αποφασίζω να την φοράω μόνο σπίτι (τις μέρες του καλοκαιριού που η θερμοκρασία θα 'ναι κάτω από τους 40) και εδώ (ανεξαρτήτως θερμοκρασίας κι εποχής). Kι εδώ σπίτι είναι άλλωστε πια. H μπλούζα γράφει Μy Pride. Γιατί καμάρωνα αρχικά σαν γύφτικο σκεπάρνι; Είναι δυνατόν να νιώθω εγώ περήφανος; Γιατί; Τι έκανα εγώ; Δεν είναι παιδιάστικο;Ναι, είναι παιδιάστικο - ναι, είναι δυνατόν να νιώθω περήφανος.
Λίγα πράγματα στη ζωή είναι τόσο αυθαίρετα όσο οι λόγοι για τους οποίους αποφασίζουμε τί ομάδα είμαστε. Η αγάπη μας για την ομάδα μας είναι ο ορισμός της αυθαίρετης αγάπης. Από την στιγμή όμως που όντας μικρά παιδιά αποφασίζουμε ότι είμαστε Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός ή ΑΕΚ, ή (αν είμαστε βορειοελλαδίτες) ΠΑΟΚ, Άρης ή Ηρακλής, αρχίζουμε και χτίζουμε σιγά - σιγά πάνω στην αυθαίρετη αυτή βάση το εποικοδόμημα της αφοσίωσης, της πίστης και της αγάπης μας, εποικοδόμημα που με τα χρόνια εμπλουτίζεται με αναμνήσεις, αγωνίες, συγκινήσεις. Αυθαίρετη είναι η αρχική επιλογή. Το μετά σε προσδιορίζει. Γιατί υπάρχουν λογής και λογής σχέσεις με την ομάδα σου, όπως ακριβώς λογής και λογής σχέσεις με τη γυναίκα σου, γιατί υπάρχουν λογής και λογής οπαδοί, όπως ακριβώς λογής και λογής σύζυγοι.
Θέλω να πω ότι θα μπορούσα μικρός να έχω γίνει γαύρος. Αλλά αν είχα γίνει, θα ήμουν στη συνέχεια Ολυμπιακός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είμαι Παναθηναϊκός.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που κυριαρχεί ο σχετικισμός, αλλά είναι ούτως ή άλλως και ο δικός μου χαρακτήρας τέτοιος, που διαρκώς αμφιβάλλει και αμφισβητεί σιγουριές, δόγματα, βεβαιότητες.
Ένα «ναι μεν αλλά» κι ένα «είναι και δεν είναι έτσι» απλώνουν δεσποτικά τη σκιά τους στη σκέψη μου· συναρπαστικό είναι μεν, αλλά είναι ενίοτε και βάρος.
Ο σχετικισμός βρίσκει το όριο του στο γήπεδο ή μπροστά στην τηλεόραση όταν έχει αγώνα: είμαι Παναθηναϊκός χωρίς ναι μεν αλλά, είμαι Παναθηναϊκός και είναι έτσι και όχι αλλιώς. Ξεμπερδεύω με «τα ναι μεν αλλά» ως προς την αυθαιρεσία της αρχικής επιλογής. Γνωρίζοντας την, γνωρίζοντας δηλαδή ότι το πάθος μου κι ο φανατισμός μου θα ήταν αντίστοιχος αν ήμουν με τους άλλους, γνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν είμαι γελοίος αλλά αντίθετα εντελώς σοβαρός. Είμαι εντελώς σοβαρός γνωρίζοντας ότι παιχνίδι παρακολουθώ, αλλά γνωρίζοντας ταυτόχρονα και ότι το παιχνίδι είναι ο φυσικός χώρος του αρσενικού. Είμαι εντελώς σοβαρός γνωρίζοντας ότι αγώνα παρακολουθώ και γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι κάθε αγώνας συμπεριλαμβάνει ιδρώτα, επιδεξιότητα, ψυχικό σθένος. Άρα και ομορφιά.
Αλλά πάνω απ' όλα διακύβευμα: θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε;
Και σε σένα που σου φαίνεται ασόβαρο, τα δικά σου διακυβεύματα είναι ακόμη πιο ασόβαρα.
Εκτός αν είσαι γυναίκα ή ο Βιτγκενστάιν.
Είμαι στο γήπεδο. Είμαι Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή βόλεϊ. Ο Παναθηναϊκός θέλει να κερδίσει αγώνες και πρωταθλήματα. Τον υποστηρίζω στην προσπάθειά του αυτή ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει τον τόπο. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει την ψυχή μου. Ο Παναθηναϊκός είναι κάτι τύποι με πράσινες φανέλλες που κυνηγούν μια μπάλλα. Τους ακολουθώ στο χρόνο. Παρακολουθώ τα κυνήγια τους όντας 10 - 20 - 30 - 35 ετών. Μεγαλώνω. Αλλάζω. Όλα αλλάζουν. Πληγώνω και πληγώνομαι, προδίδω και προδίδομαι.
Είμαι στο γήπεδο. Είμαι Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή βόλεϊ. Ο Παναθηναϊκός θέλει να κερδίσει αγώνες και πρωταθλήματα. Τον υποστηρίζω στην προσπάθειά του αυτή ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει τον τόπο. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει την ψυχή μου. Ο Παναθηναϊκός είναι κάτι τύποι με πράσινες φανέλλες που κυνηγούν μια μπάλλα. Τους ακολουθώ στο χρόνο. Παρακολουθώ τα κυνήγια τους όντας 10 - 20 - 30 - 35 ετών. Μεγαλώνω. Αλλάζω. Όλα αλλάζουν. Πληγώνω και πληγώνομαι, προδίδω και προδίδομαι.
Η Πανάθα όμως είναι εκεί. Στις χαρές και στις λύπες τις προσωπικές. Σε πληγώνει μόνο αποτυγχάνοντας να βάλει την μπάλα στο τέρμα ή στο καλάθι· όχι υποσχόμενή σου μετά θάνατον ζωή, χρηστή διοίκηση της χώρας ή έρωτα.
Τι είναι η ομάδα μας; Ένα μάτσο μαντράχαλοι με κοντά παντελονάκια που κυνηγάνε μια μπάλλα;
Ναι, αυτό είναι. Αλλά κι η ευτυχία είναι μια μπάλλα που κυλά. Η μπάλλα που κυλά είναι η ευτυχία πριν πάρουν το πάνω χέρι οι αντρικές ορμόνες στο παιδί· κι είναι τόσο έντονη η λάμψη της, που το παιδί γίνεται άντρας κι ακόμη εξακολουθεί να μαγεύεται από το όραμά της: το αθώο, το απλό, το χωρίς αντιφάσεις και περιπλοκές.
Η μπάλλα ποτέ δεν θα σε ρωτήσει αν την αγαπάς, ποτέ δεν θα κλάψει εξαιτίας σου, η μπάλλα σε αντίθεση με τις γυναίκες ζει για να μοιράζεται και να κάνει ευτυχισμένο τον κάθε κάτοχό της.
Όλα είναι καθαρά στην μπάλλα: θες να νικήσεις τον αντίπαλο, όπως θέλει να νικήσει κι αυτός εσένα. Κι όταν όλα τελειώσουν θα έχετε και οι δύο παίξει, θα έχετε και οι δύο αγωνιστεί.
Δεν ξέρω αν είμαι καλός ή κακός άνθρωπος, δεν ξέρω αν πιστεύω ή όχι, δεν ξέρω αν είμαι αριστερός ή δεξιός.
Ξέρω ότι είμαι Παναθηναϊκός.
posted by Old Boy @ 8:02 μ.μ.
42 comments
42 Comments:
Υποκλιση!
δεν ειμαι σιγουρος αν η αρχικη επιλογη ειναι εντελως αυθαιρετη ή προσλαμβανει κανεις στοιχεια απο τον χαρακτηρα/προφιλ της ομαδας που ταιριαζουν με το οικογενειακο/ατομικο (εστω και υποσυνειδητο)προφιλ...αλλα σιγουρα το ΜΕΤΑ ειναι που σφυρηλατει την σταθεροτητα αυτης της σχεσης.Τα καρδιοχτυπια,οι αγκαλιες με φιλους,οι αναμνησεις,τα ταξιδια...
Δεν ειναι τυχαιο οτι
-κομμα αλλαζει κανεις
-γυναικα αλλαζει
-δουλεια αλλαζει
ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ!!!!
Που το αποδιδετε ευτο?
old boy λυπαμαι που σου αντιλεγω,αλλα μονο Παναθηναικος θα μπορουσες να εισαι! -)
...και αυτο με χαροποιει.
Πώς τα γράφεις έτσι ρε πούστη μου;
:D
Νομίζω πως το κριτήριο για την επιλογή μιας ομάδας είναι το πιο ξεκάθαρο και σαφές. Συνήθως τα παιδιά ακολουθούν την επιλογή του πατέρα. Η μνήμη που έχω από τον πατέρα μου συνδέεται με τη Λεωφόρο είναι απο τις πρώτες που έχω από την Ελλάδα. Κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί. Ο πατέρας μου ήταν νέος,clean face, ωραίος, σοβαρός καλοντυμένος και μύριζε κολώνια και ήταν Παναθηναϊκός.
Για μένα Παναθηναϊκός σημαίνει ακριβώς αυτό: νέος, ωραίος, καλοντυμένος, σοβαρός και να μυρίζει κολώνια. Κι εδω που τα λέμε τώρα, όσον αφορά στο στυλ δεν έχουμε καμία σχέση με τη μπασκλασαρία των υπολοίπων ομάδων.
Για μένα ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακριβώς ομάδα, είναι στυλ, πόζα, συγκεκριμένο λεξιλόγιο. Είναι κάτι απόλυτα γαμάτο και κουλ, πώς αλλιώς να το πω;
Old Boy, σόρρυ για το χύμα αλλά είναι εντελώς αυτιστικό το ότι δεν έχεις εγκαταστήσει το μελισσόκουμπο.Τί κάνεις; Αντίσταση στη Δύση και τους νεοτάξ της τεχνολογίας;
Σωστά μιλάει ο Αθήναιος
Σ'αγαπώ και ας είσαι και Πανάθα.
Και ξέρω πολύ καλά ότι είμαι ΑΕΚ και αυτό δεν αλλάζει!
Και μπράβο σας για το τριπλ!
Αναμφίβολα το συνήθως συμβαίνον είναι να γινόμαστε ό,τι ομάδα είναι και ο πατέρας μας. Λέγοντας «αυθαίρετη αγάπη» όμως εννοώ ότι λ.χ. το ότι αγαπώ το σινεμά δεν έχει τίποτα το τυχαίο. Δεν έτυχε να δω κάποτε μια ταινία που αν δεν θα έβλεπα μπορεί και να μην γινόμουν σινεφίλ. Είμαι σινεφίλ επειδή δεν θα μπορούσα να μην είμαι. Αλλά είμαι Παναθηναϊκός επειδή με έκανε ο πατέρας μου και όχι επειδή το επέλεξα. Αν με είχε κάνει Ολυμπιακό, Ολυμπιακός θα ήμουν. Αυτό εννοώ μιλώντας για αυθαίρετη αγάπη. Όπως υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που βλέπουν στην τηλεόραση ένα μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι και αποφασίζουν τότε να γίνουν Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός (καλά, στατιστικά δύσκολο αυτό, αναφορικά με τα ευρωπαϊκά παιχνίδια), παιχνίδι που αν δεν είχε τύχει να δουν μπορεί και να μην γίνονταν. Μερικά πράγματα στη ζωή μάς επιλέγουν και δεν μπορούμε να τους ξεφύγουμε γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι, το τι ομάδα είμαστε όμως δεν το αποφασίζουμε εμείς, γιατί ακριβώς το «αποφασίζουμε» σε πολλή μικρή ηλικία.
Αθήναιε, αντιπαρέρχομαι το χύμα σου με κάτι ακόμη πιο χύμα ;)
Ο Νίκος Μουζέλης στο Βήμα της Κυριακής, αφού χαρακτηρίζει την κριτική ανάλυση του Richard Dawkins περί Θεού «αφελή» λέει χαρακτηριστικά:
«Κατά τον R.D. «η θρησκεία καταβροχθίζει και πόρους, μερικές φορές σε τεράστια κλίμακα: ένας μεσαιωνικός καθεδρικός ναός μπορούσε να απαιτήσει 100 εργατοαιώνες για την κατασκευή του, ωστόσο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως κατοικία ή για κάποιον πραγματικά χρήσιμο σκοπό» (σελ. Α58).
Εδώ βλέπουμε την επιρροή του Bentham, καθώς και του σημερινού φονταμενταλισμού της αγοράς στην πιο χυδαία εκδοχή του. Η ιδέα ότι το «πραγματικά χρήσιμο» μπορεί να είναι διαφορετικό στον κόσμο ενός σύγχρονου επιχειρηματία από αυτόν ενός μεσαιωνικού τεχνίτη δεν φαίνεται να έχει περάσει από το μυαλό του R.D. Ούτε έχει περάσει από το μυαλό του πως οι ανθρώπινες κατασκευές, θρησκευτικές ή μη, δεν μπορούν να αξιολογηθούν αποκλειστικά με κριτήρια χρησιμότητας. Για να πω το προφανές, υπάρχουν, πέρα από τον οικονομικό ωφελιμισμό, και άλλα κριτήρια αξιολόγησης θρησκευτικών μνημείων - κριτήρια αισθητικά, πνευματικά, πολιτισμικά, πολιτικά κτλ.)»
Κάνεις ένα βασικό λάθος κατά τη γνώμη μου, στον αθλητισμό δεν κυριαρχεί ο σχετισμός αλλά ο προοπτικισμός.
Ο Κονδύλης όχι ο Derrida.
Υγ: ότι κάνω εγώ το '97 εσύ το κάνεις το '07, εν ολίγοις όταν εγώ πήγαινα... κλπ.
Imagine there's no heaven,
it's easy if you try,
No hell below us,
Above us only sky,
etc etc
Να υπενθυμίσω πάντως οτι ο Dawkins μάχεται εδώ, στην προοδευτική και ωφελιμιστική Δύση, εναντίον ενός είδους φονταμενταλισμού που δεν είναι της αγοράς αλλά δεν είναι λιγότερο χυδαίος: του φονταμενταλισμού που οδηγεί ανθρώπους να παραγκωνίζονται και να χάνουν τη δουλειά τους επειδή εξηγούν (αποδεικνύοντας) το προφανές (οτι δηλαδή ο κόσμος δεν γεννήθηκε πριν από 6000 χρόνια και οτι οι άνθρωποι υπάγονται στις ίδιες εξελικτικές διαδικασίες με τα υπόλοιπα έμβια όντα). Του φονταμενταλισμού που οδηγεί στην αγκαλιά ενός θρησκευτικού παραλογισμού που εμείς στην Ελλάδα τον ξεχνάμε σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Ο Dawkins με άλλα λόγια μάχεται εναντίον μιας κατάστασης στην οποία είναι λογικό τρείς υποψήφιοι πρόεδροι των Η.Π.Α. να κρίνουν οτι τους συμφέρει να μην αποδέχονται τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών.
Και όσο για τους πόρους που καταβροχθίζει η θρησκεία, πολλά δεν πέρασαν από το μυαλό του Dawkins, αλλά πες μου:
ένα σύστημα μέσα στο οποίο οι κάτοικοι μιας μεσαιωνικής πόλης αποδέχονται ο τοπικός ηγεμόνας να εγείρει καθεδρικούς όταν αυτοί πεθαίνουν της πείνας, και επιπλέον εμπνέονται απ'αυτούς και βρίσκουν σ'αυτούς πνευματική τροφή, είναι ή δεν είναι άρρωστο;;;
Ίσως δεν μπορώ να το αντιληφθώ διότι είμαι γυναίκα. Παρόλα αυτά μπορείς νομίζω να βοηθήσεις.
1. Σέβομαι απόλυτα την ενστικτώδη ανάγκη για παιχνίδι, για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεν θα σου φαινόταν όμως καθήλωση αν έβλεπες μια γυναίκα να είναι φανατική υπέρ π.χ. της ξανθιάς Μπάρμπι κι εναντίον της κοκκινομάλας "Σάρμπι";
2. Εντάξει ως παιδί να έχεις την ανάγκη να ταυτιστείς με τον πατέρα σου. Μετά όμως;
3. Πολύ ωραίο παιχνίδι. Πολύ απολαυστικό όχι μόνο για τους παίκτες αλλά και για τους θεατές. Γιατί μοιάζει να μην μπορείτε κάποιοι άντρες να το απολαύσετε αν δεν "ταυτιστείτε" με μια συγκεκριμένη φανέλα;
4. Κάποια εποχή όντως η φανέλα κουβαλούσε κάποιες αξίες, κάποια ιστορικά, ταξικά, αισθητικά, ιδεολογικά ή άλλα χαρακτηριστικά. Τώρα; Οι ίδιοι φανατισμένοι στρατοί ανθρώπων του μαύρου χρήματος, ανθρώπων που χρησιμοποιούν τις ομάδες για τις μπίζνες τους χωρίς βέβαια αξίες, αισθητική ή άλλα τέτοιου επιπέδου χαρακτηριστικά. Άσε που δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Old boy να πετάει μπουκάλια παρέα με τον Πρετεντέρη, (προς αποφυγήν παρεξήγησης, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει ο Πρετεντέρης)...
Τρεις (ακόμα) λόγοι που το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι είναι ότι:
α/ είναι το μόνο που δε χρειάζεται λογική εξήγηση (είμαι βάζελος γιατί είμαι βάζελος – δεν υπάρχει μπρος ή πίσω – το μόνο σταθερό) . Όποιος σου κάνει την ερώτηση γιατί δεν είσαι με κάποια άλλη ομάδα που παίζει καλύτερη μπάλα (και εδώ που τα λέμε σχεδόν όλες οι ομάδες παίζαν φέτος καλύτερη μπάλα από το Βάζελο) δεν έχει ιδέα τι του γίνεται
β/ Είναι το μόνο ‘παιδιάστικο’ που είναι εντελώς αποδεκτό στο χώρο των ‘μεγάλων’
γ/ Είναι το μόνο κοινό σημείο επαφής μεταξύ του αντρικού πληθυσμό (όπως πχ οι γυναίκες έχουν τις κρέμες νυκτός) - (άσχετα με το επίπεδο μόρφωσης του και τις κοινωνικές του καταβολές οποιοσδήποτε έχει άποψη για το ποδόσφαιρο και έτσι θα μπορέσεις να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις (άρα να επικοινωνήσεις) μαζί του) .
Ξανθός και τριανταφυλλένιος, μετρίου ανστήματος, αν κρίνω από τους ώμους. Μμμ, θα προτιμούσα το κεφάλι από το στέμμα, αλλά δε βαριέσαι...
(Αν ήμουν Wittgenstein, θα έγραφα καλύτερο σχόλιο, έστω και άσχετο με το post, αλλά είμαι γυναίκα και αρκούμαι στα προφανή.)
Με την ευκαιρία, να πω ότι κι εγώ υποστηρίζω μια ομάδα (συμπτωματικά τον Παναθηναϊκό) ένεκα πατρικής παράδοσης, όπως κι όλοι μου οι φίλοι, ανεξαρτήτως φύλου. Κι αν αυτό δεν λέει τίποτα για την εκάστοτε επιλογή ομάδας, λέει πολλά για την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του πατρός (αλλά από Φρόυντ σκίζω, έτσι;)
Δεν μπορείς να χώσεις κάπου στα συμπεράσματα και τον επινίκειο ύμνπ "Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ";
;^)
"ύμνπ" = "ύμνο" φυσικά...
old boy, ξαναδιαβάζωντας το σχόλιό σου στο οποίο απάντησα, οφείλω να σου δώσω συγχαρητήρια: είσαι ο πρώτος μπλόγκερ που ξέρω που προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να εκτρέψει εντελώς τη συζήτηση στο ίδιο του το ποστ, με εντελώς άσχετο σχόλιο! Γουάτ ε τρολ!
Ας καταθέσω κι εγώ τη δική μου περίπτωση:
Καθώς ο πατέρας μου έτυχε να μην είναι ποδοσφαιρόφιλος, με παρέσυρε ο λίγο μεγαλύτερος ξάδερφός μου κι έγινα γάβρος. Ήταν η εποχή της ομάδας του Γουλανδρή. Ως πιστός γάβρος (αν και το προσωνύμιο δεν υπήρχε τότε -ή δεν το είχα ακούσει ποτέ), είχα τη φανέλα νο 8 (έμπαινε Γιούτσο!), είχα όλα τα χαρτάκια των παικτών (αλλά το σημαντικότερο ήταν του Ριβέρα), μια ερυθρόλευκη πλαστική μπάλα ΟΣΦΠ (Ο (;) σπόρια φυστίκια Πειραιώς) κλπ κλπ.
Όλα αυτά μέχρι τον τελικό κυπέλου ΠΑΟΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ το 73 (ή 74, ή 75;). Ο ΠΑΟΚ είχε πια τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '70. Ήμουν ο μοναδικός Ολυμπιακός στην παρέα που παρακολουθούσε το ματς (ακόμη δεν είχε ο καθένας τηλεόραση και μαζεύονταν στους προνομιούχους οι υπόλοιποι). Ένα πνεύμα καταπιεσμένης οργής, αδικίας που πρέπει να αρθεί κυριαρχούσε στους μεγάλους. Και όταν το ματς έληξε με νίκη των αδικημένων, εν μέσω κραυγών χαράς και εθνοπατριωτικών ασμάτων (Μακεδονία ξακουστή), συνέβη η δική μου μεταστροφή. (Υπήρχε και το επαναστατικό κλίμα του τέλους της χούντας/αρχής μεταπολίτευσης). Ήμουν πλανημένος και είδα το φώς. Νομίζω μέχρι σήμερα λειτουργούν τέτοια αντανακλαστικά στο βορρά, όσο προχωράει ο καιρός με πιο εκφυλισμένο τρόπο. Εξ ού και τα έξαλλα μπαόκια.
Δεν είναι λοιπόν -ή δεν ήταν πάντοτε- τυχαία η επιλογή της ομάδας. Υπήρχε παλιότερα κάτι σαν χαρακτήρας μιας ομάδας, υπόγειοι συμβολισμοί που συνείχαν τους πιστούς, τοπικισμοί που με τον καιρό εξαφανίστηκαν παράλληλα με τον υδροκεφαλισμό της χώρας.
Φυσικά η μπάλλα είναι παιχνίδι, αλλά κάθε παιχνίδι είναι και αναπαράσταση. Και οι αντίπαλοι φορείς μιας μεταφυσικής αντιπροσώπευσης. Μπάρτσα-Ρεάλ, Ίντερ-Μίλαν, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, Άρης-Πάοκ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός κ.ο.κ.
το μπαοκι εχει δικιο.
Εμενα ο πατερας μου δεν ασχολειτο ουσιαστικα με το ποδοσφαιρο.Αν επεμενες,θα σου ελεγε οτι συμπαθουσε πρωτα την ΑΕΚ.
Εγω παλι,ανεξηγητα,απο μπομπιρας δηλωνα Παναθηναικος,και μαλιστα τα χρονια της κυριαρχιας του Γουλανδρη(ο αποηχος του Γουεμπλευ ισως???)
Δεν εβλεπα τοτε μπαλλα...κολλησα με το ποδοσφαιρο βλεποντας τη μεγαλη πορεια της ΑΕΚ(Φαντροκ)!Παρ'ολα αυτα συνεχισα να ειμαι Παναθηναικος και καθως ημουν πια σε ηλικια να μπορω να παρακολουθω την επικαιροτητα αρχισαν να διαμορφωνονται οι παραστασεις που με 'εδεσαν'ανεξιτηλα με την ομαδα.
Και σε μενα λειτουργησαν οι "υπογειοι συμβολισμοι"που λεει το μπαοκι.Δεν θα μπορουσα να αισθανομαι "στο πετσι μου" αναμεσα στους γαυρους,οπως πιστευω κι ο ολντ μπου.
Αρα υπαρχουν πολλοι τροποι να δεθει κανεις με μια ομαδα και συχνα τα παιδια -απο κοντρα προς τον πατερα-διαλεγουν αντιθετη ομαδα.Αντιδραστικα πλασματα,γαρ...
Ο πατέρας μου ήταν άρρωστος γαύρος.
Εγώ είμαι Παναθηναϊκός.
Ποτέ του δεν το χώνεψε και ντρέπονταν να πει στους φίλους του ότι δεν είμαι γαύρος.
Έλεγε ότι δεν ασχολούμε και προσπαθούσε να προσπεράσει τη κουβέντα.
gs
πως γινεται να υποστηριζει κανεις μια ομαδα σε ενα αναξιοπιστο πρωταθλημα;
Anagagontas ligo ta epixeirimata tou Old-boy k' ton loipon podosfairofilon mporoume eukola na antilifthoume giati i Ellas den prokeitai na allaxei pote.
Den tha gineis anthropos pote, opade, opade.
Kai o Iisous (k o Zaratoustra) eixan tin dinami - i mallon koini logiki- na poume: "Entaxei, kales oi malakeioules kai ta asteiakia pou leme metaxi mas, alla ta pramata exoun ginei poutana. Prosorinos sas grafo sta tetoia mou kai tin kano - ta leme meta"
O exoraismos mias malakeias katanta xeiroteros kai apo tin idia.
Ανώνυμε των 5:19, με το ποδόσφαιρο φανατίζεται όλος ο πλανήτης, πλην ΗΠΑ που έχουν εθνικό σπορ το φούτμπολ και το μπέιζμπολ και Πακιστάν που έχει εθνικό σπορ τις απαγωγές.
Συνεπώς αν κάτι δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι ο άνθρωπος και όχι ο Έλληνας και η Ελλάδα. Θέλω δηλαδή να πω ότι αν είναι να πετάμε αφορισμούς καλό είναι να σκεφτόμαστε πρώτα τι λέμε και να μην βάζουμε τον αυτόματο πιλότο.
Εσύ λοιπόν αγαπητέ μου που θεωρείς (και δικαίωμά σου) μαλακία τον αθλητισμό με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο χρόνο σου; Ποιά είναι τα χόμπι σου; Ποιά τα πάθη σου; Τι το συγκλονιστικό συνταράζει τη ζωή σου που θεωρείς μαλακία το να βλέπεις ποδόσφαιρο ή μπάσκετ;
«πως γινεται να υποστηριζει κανεις μια ομαδα σε ενα αναξιοπιστο πρωταθλημα;»
Fuzzy Burlesque, όπως γίνεται να κάνει μπάνιο σε θάλασσες που δεν είναι καθαρές. Γίνεται γιατί ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικό ον, γίνεται γιατί η επιθυμία να κερδίζουμε στα παιχνίδια είναι εγγεγραμμένη στο dna μας.
Μπαόκι, σε γενικές γραμμές συμφωνώ. Αν όμως ο τελικός ήταν Άρης - Ολυμπιακός μάλλον θα είχες γίνει Άρης έτσι δεν είναι;
Θοδωρή, δεν είπα ότι στο ποδόσφαιρο κυριαρχεί ο σχετικισμός. Το αντίθετο είπα: εκεί που τελειώνει ο σχετικισμός αρχίζει το οπαδιλίκι.
Squarelogic, φυσικά και δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι γαύρος. Έτσι τα γράφω αυτά για ξεκάρφωμα και για να πουλάω προφίλ ανθρώπου χωρίς παρωπίδες ;)
Ανώνυμη των 10:19, θα ήθελα να είμαι μετρίου αναστήματος, αλλά δυστυχώς είμαι μάλλον μπασμένος.
«Ίσως δεν μπορώ να το αντιληφθώ διότι είμαι γυναίκα. Παρόλα αυτά μπορείς νομίζω να βοηθήσεις.
1. Σέβομαι απόλυτα την ενστικτώδη ανάγκη για παιχνίδι, για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεν θα σου φαινόταν όμως καθήλωση αν έβλεπες μια γυναίκα να είναι φανατική υπέρ π.χ. της ξανθιάς Μπάρμπι κι εναντίον της κοκκινομάλας "Σάρμπι";»
2. Εντάξει ως παιδί να έχεις την ανάγκη να ταυτιστείς με τον πατέρα σου. Μετά όμως;
3. Πολύ ωραίο παιχνίδι. Πολύ απολαυστικό όχι μόνο για τους παίκτες αλλά και για τους θεατές. Γιατί μοιάζει να μην μπορείτε κάποιοι άντρες να το απολαύσετε αν δεν "ταυτιστείτε" με μια συγκεκριμένη φανέλα;
4. Κάποια εποχή όντως η φανέλα κουβαλούσε κάποιες αξίες, κάποια ιστορικά, ταξικά, αισθητικά, ιδεολογικά ή άλλα χαρακτηριστικά. Τώρα; Οι ίδιοι φανατισμένοι στρατοί ανθρώπων του μαύρου χρήματος, ανθρώπων που χρησιμοποιούν τις ομάδες για τις μπίζνες τους χωρίς βέβαια αξίες, αισθητική ή άλλα τέτοιου επιπέδου χαρακτηριστικά. Άσε που δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Old boy να πετάει μπουκάλια παρέα με τον Πρετεντέρη, (προς αποφυγήν παρεξήγησης, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει ο Πρετεντέρης)...»
Δυστυχέστατα ο Πρετεντέρης είναι Παναθηναϊκός. Μερικά πράγματα στη ζωή τα αποδέχεσαι και απλά προχωράς. Μπουκάλια δεν έχω πετάξει ποτέ μου. Άμα πετάξω ποτέ θα το πετάξω στον Πρετεντέρη και θα του πω σόρυ, λάθος, για τον Κουκουλεκίδη πήγαινε. Τώρα για τα υπόλοιπα που λες, η θεωρία μου είναι ότι όπως οι άντρες εξακολουθούν και παίζουν τα παιχνίδια που έπαιζαν παιδιά, το ίδιο συμβαίνει με τις γυναίκες. Μόνο που οι γυναίκες μικρές με τις κούκλες τους παρίσταναν τις μαμάδες ή έντυναν τις κούκλες τους με νυφικά ή έπαιζαν τις κουτσομπόλες. Πράγματι λοιπόν είναι καθήλωση το ότι παθιαζόμαστε και φανατιζόμαστε με κάτι που τελικά φαίνεται να μην έχει βάθος. Αλλά έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Η εντολή του δικού μας dna λέει βασικά «παίχτε και κερδίστε τον αντίπαλο», η εντολή του δικού σας dna λέει βασικά «φέρτε ζωή στον κόσμο». Και σε τελική ανάλυση όλα με το φαντασιακό μας έχουν να κάνουν. Σε έναν άντρα φαίνεται ακατανόητο το πώς η μέρα που η γυναίκα θα σταθεί με νυφικό στην εκκλησία είναι τόσο μνημειώδης για εκείνη, σε μια γυναίκα μπορεί να φαίνεται ακατανόητο το ότι εγώ ένα βράδυ του Ιουλίου του 2004 ήμουν στο Ντραγκάο, μπήκε ένα γκολ και βγήκα για λίγο από τον εαυτό μου.
Lazopolis, πράγματι είμαι το τρολ του εαυτού μου. Ωστόσο συζητούσα το θέμα αυτό με τον Αθήναιο στο Βuzz, όπου διατύπωσα την άποψη: «Διάβασα την προδημοσίευση του «Βήματος» και πραγματικά πρόκειται για ένα από τα πιο βλακώδη και απλοϊκά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ μου, αποδεικνύοντας ότι μπορεί κανείς να είναι κορυφαίος επιστήμονας και ταυτόχρονα μεγάλος φελλός» και επεσήμανα μάλιστα και το χωρίο με τους μεσαιωνικούς ναούς.
Τα επιχειρήματα του Dawkins κατέκρινα και δεν έχω τίποτα κατά της θεωρίας της εξέλιξης.
Με ρωτάς: «ένα σύστημα μέσα στο οποίο οι κάτοικοι μιας μεσαιωνικής πόλης αποδέχονται ο τοπικός ηγεμόνας να εγείρει καθεδρικούς όταν αυτοί πεθαίνουν της πείνας, και επιπλέον εμπνέονται απ'αυτούς και βρίσκουν σ'αυτούς πνευματική τροφή, είναι ή δεν είναι άρρωστο;;;».
Προφανέστατα είναι άρρωστο. Απλά εσύ χρησιμοποιείς ένα σοβαρό επιχείρημα, ενώ ο Dawkins ένα ασόβαρο: κανείς δεν παραπλάνησε τους εργάτες λέγοντας τους ότι εδώ παιδιά θα χτίσουμε πολυκατοικίες. Ήξεραν ότι χτίζουν ναό. Ήξεραν επίσης ποιά είναι η χρησιμότητα του ναού.
Μου αρέσει έτσι. Από εδώ και πέρα θα κάνω σαράντα σχόλια στα ποστ μου για να φαίνονται πολλά.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ευτυχώς που τα περισσότερα κείμενά σου αγαπητέ old boy
είναι καλά και κάποια πολύ καλά.
Γιατί θα ήταν βέβαια άδικο να σε κρίνει κανείς μόνο,
από το ποδοσφαιρικό σου εμπλόκευμα.
Αν όμως ο τελικός ήταν Άρης - Ολυμπιακός μάλλον θα είχες γίνει Άρης έτσι δεν είναι;
Σαφώς. Δεν ήταν σχόλιο αντίθεσης, απλώς μια παραλλαγή κατέθεσα. Και για να τη συμπληρώσω, οπαδός με όλα τα κομφόρ υπήρξα όχι του ΠΑΟΚ, αλλά της "μικρής" ομάδας της πόλης που ζούσα.
Παρ' όλο που τώρα είμαι ένας φίλαθλος του καναπέως, δεν συμμερίζομαι την ουτοπία ενός αθλήματος-θεάματος, εμπορικής επιχείρησης εν είδει τσίρκου (για μένα δηλαδή δεν είναι παράδεισος το NBA). Όπως το λένε και οι λέξεις ένα ματς είναι ένας αγώνας, μια αναμέτρηση, με επιτιθέμενους, αμυνόμενους, υποστηρικτές και συμπαθούντες. Βέβαια επειδή όλοι καταδικάζουν τη βία, κι επειδή όλοι περιμένουν με κομμένη ανάσα τη δικιά μου άποψη, την καταδικάζω κι εγώ.
"δηλαδή κι ο σχετικισμός ακόμα είναι ...σχετικός. Μπροστά στό απόλυτο του να είμαι οπαδός ακόμα και "In the way we are" .
Κατα τόν ίδιο τρόπο που ίσως και η απολυτότητα του οπαδου να μπορεί να είναι σχετική"
υ.γ. αυτά τά παραπάνω διμουτσούνα βέβαια είναι λόγια μεγάλου ανδρός φυσικά-φυσικα οπαδού δικεφάλου ομάδος που μπορεί να μην είναι κι οπαδός παπαντούπ.... παπαντουπ...
Old boy, νομίζω ότι στο συγκεκριμένο θέμα κάνεις κάποια λογικά άλματα. Το ότι κολυμπάμε συνειδητά σε βρώμικα νερά δεν σημαίνει ότι φοράμε και τις φανέλες/δηλώνουμε οπαδοί αυτών που τα βρωμίζουν. Αντιθέτως θα έλεγα...
Το ότι η θέαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μπορεί να σε βγάλει από τον εαυτό σου συνεπάγεται και αποδοχή της μετατροπής σου σε άκριτο ον; Ως γυναίκα, αυτό που βλέπω είναι ότι οι οπαδοί αναγνωρίζετε και υπερασπίζεσται το δικαίωμα κάποιων τύπων στυλ Κόκαλη, Βαρδινογιάννη, Μπερλουσκόνι να κάνουν τις βρώμικες δουλειές τους, να ασκούν πολιτικό έλεγχο (και) με τους στρατούς τους, μόνο και μόνο επειδή σας προσφέρουν θέαμα. Ο μοναδικός έλεγχος που τους ασκείτε είναι όταν τσιγκουνεύονται να δώσουν αρκετά δις για παίκτες-αστέρες. Η πλάκα είναι ότι εκτός των διαφόρων ανεγκέφαλων και αυτών που πουλούν οπαδηλίκι (βλ. Θέμο, Κωστόπουλο κλπ), μεταξύ αυτών βρίσκονται και άνθρωποι σαν εσένα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω...
Oldboy, eimai o anonimos ton 5:19, sorry pou kathisterisa na apantiso alla exasa to treno ton 4:20.
Na katatheso kat'arxas ton anipokrito thaumasmo mou stis ginaikes (kai ston Witgenstein) - nomizo oti prepei oloi mas na katsoume na paroume mathimata apo autes (oxi apo tis ellinides omos giati exoun ginei ena sui generis eidos ginaikas).
To erotima den einai ama ego ti vrikso me Paganini, Karvela, Tzimmako ktl. To erotima einai ti diaolo dinami askei mia omada ston psixismo enos antrhopou. Den mporo na dekto oti mporei kapoios na kopsei to tsigaro, na parei diazigio me ton antrhopo pou ezise mia zoi, na xasei 40 kila ktl ktl ALLA den mporei na allaxei omada. Ola ta parapano ta koveis otan px dexesai oti sou kanoun pio poli kako para kako. Alla tin omada dld den mporeis na tin kopseis me tipota? Den tha isoun pio sinepis panathinaikos ama px ekanes ena post kai eleges "Vardinogianni koufala, ta exeis kanei poutana. Pauo na eimai Panathinaikos, pauo na asxoloumai me tin Panatha pou latreuo oso epodino kai an einai mexri na tin fereis sta isa tis"
Μπαόκι, χαίρομαι που καταδικάζεις τη βία ;)
Νiemandsrose, μικρός δεν είχα φλόμπερ. Σάλιο είχα αλλά δεν έριχνα ροχάλες σε άσχημα κοριτσάκια.
Vefestora, ό,τι πεις :)
Olyf, σιγά μην είναι σχετική η απολυτότητα του οπαδού ;)
«Το ότι η θέαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μπορεί να σε βγάλει από τον εαυτό σου συνεπάγεται και αποδοχή της μετατροπής σου σε άκριτο ον;»
Προφανώς και όχι.
«Ως γυναίκα, αυτό που βλέπω είναι ότι οι οπαδοί αναγνωρίζετε και υπερασπίζεσται το δικαίωμα κάποιων τύπων στυλ Κόκαλη, Βαρδινογιάννη, Μπερλουσκόνι να κάνουν τις βρώμικες δουλειές τους, να ασκούν πολιτικό έλεγχο (και) με τους στρατούς τους, μόνο και μόνο επειδή σας προσφέρουν θέαμα»
Στην πράξη συμβαίνει αυτό. Το να σου ανήκει μια μεγάλη ΠΑΕ σημαίνει ότι μπορείς να ασκείς πολιτική πίεση. Αλλά δεν είναι όλοι οι οπαδοί ίδιοι. Και για τον εαυτό μου δεν θα δεχθώ ποτέ ότι γίνομαι υποχείριο του οποιουδήποτε επιχειρηματία απλά επειδή του ανήκει η ΠΑΕ ή η ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Άλλο η ομάδα άλλο ο επιχειρηματίας.
«Oldboy, eimai o anonimos ton 5:19, sorry pou kathisterisa na apantiso alla exasa to treno ton 4:20».
Συμβαίνουν κι αυτά ;)
«Den mporo na dekto oti mporei kapoios na kopsei to tsigaro, na parei diazigio me ton antrhopo pou ezise mia zoi, na xasei 40 kila ktl ktl ALLA den mporei na allaxei omada».
Δεν είναι ότι δεν μπορεί, είναι ότι δεν θέλει.
«Ola ta parapano ta koveis otan px dexesai oti sou kanoun pio poli kako para kako».
Μα δεν μου κάνει κακό, καλό μου κάνει.
«Alla tin omada dld den mporeis na tin kopseis me tipota?»
Μα γιατί να την κόψεις;
«Den tha isoun pio sinepis panathinaikos ama px ekanes ena post kai eleges "Vardinogianni koufala, ta exeis kanei poutana. Pauo na eimai Panathinaikos, pauo na asxoloumai me tin Panatha pou latreuo oso epodino kai an einai mexri na tin fereis sta isa tis"»
Άλλο το ξενέρωμα που προκαλείται από το πώς έχει κάνει την ομάδα ο Βαρδινογιάννης κι άλλο «το παύω να ασχολούμαι». Δεν παύεις να ασχολείσαι, παύεις να στεναχωριέσαι όσο πριν, παίρνοντας απόφαση ότι η ομάδα περνάει πολύ κακά φεγγάρια.
Ξέχασα να προσθέσω κάτι:
Εκτός από ποδοσφαιρόφιλος, έχω διαβάσει ό,τι κυκλοφορεί στα Ελληνικά από Wittgenstein, και πρόσφατα κατέβασα σχεδόν τα άπαντα του Ξενάκη, συμπληρώνοντας όσα είχα αγοράσει παλιότερα. Να! μα το Θεό, κάνω το σταυρό μου!
Να μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε κοινωνία μαζική, οτιδήποτε μπορεί να ταιριάξει με οτιδήποτε, anything goes! Μπορεί να ξορκίζω το μεταμοντερνισμό, αλλά διαπιστώνω με φρίκη ότι είμαι άξιο παράδειγμά του!
RESPECT!!!
Δεν ήξερα ό,τι πουλιέται η μπλούζα..αλήθεια πού να την βρω τώρα;Στο κλειστό του ΟΑΚΑ ή στο paoshop;
Ο πολιτικός καθωσπρεπεισμός που εκδίωξε το συναίσθημα από την καθημερινότητά μας,ήρθε η ώρα να θαφτεί βαθιά...Κάποια πράγματα δε θέλουμε να τ' αλλάξουμε όσο κι αν ενοχλούνται μερικοί!!!
του χρόνου πάλι διαρκείας στο μπάσκετ!
Υ.Γ. στο email σου είχαμε στείλλει κάποια σχετικά κείμενα
Tην πήρα από το κλειστό την μέρα του πέμπτου τελικού.
Τα παίρνω τα κείμενα, συνεχίστε :)
Μακριά από τα μάτια της επικαιρότητας συνεχίζω μόνο και μόνο για να πω ότι η ένστασή μου δεν είναι, βέβαια, γιατί είσαι ΠΑΟ (αλήθεια είναι ότι αριστερός και πνευματώδης δεν ταιριάζει και πολύ με ΠΑΟ, αλλά βέβαια το δεύτερο δε θα ταίριαζε με καμιά ίσως ελληνική ομάδα, άσε που όταν είσαι παιδί η επιφοίτηση έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις), αλλά γιατί αυτό σημαίνει αυτόματα ότι είσαι καθολικά αντίΟΣΦΠ.
Αλλά τώρα που ξαναδιαβάζω το post του 2012 προσέχω περισσότερο το χωρίο που λέει ότι το αντικάτι έχει σχέση πάντα με το κάτι και νομίζω ότι έχεις δίκιο. Το θέμα είναι ότι όταν είσαι αντικάτι και με ανοιχτό μυαλό περιορίζεσαι -υποθέτω- σε ειρωνείες, ευφάνταστα post, βρισίδια (που κι αυτά τα τελευταία είναι ότι πρέπει για να πας ένα παιδί στο γήπεδο) αλλά άμα είσαι αντικάτι και γκάου μπίου περιορίζεσαι σε μερικά ούγκα ούγκα, ξυλιές και σπασίματα.
Αν ήμουν ποτέ ποδοσφαιριστής θα ΄χα τη χείριστη σχέση με τους οπαδούς, αυτό το εξωφρενικό λιβάνισμα για τον "υπέροχο κόσμο" μου φέρνει πάντα αηδία (πολύ γενικόλογο αυτό αλλά να μη σε πρήζω άλλο). Τσάο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home