Για ένα κομμάτι χασίς

Έτσι να προφερόταν το όνομά σου στα ελληνικά; Ματιέα;
Και πώς να σε φώναζαν; Ματιέα; Μάτι; Μάτια;
Σε φώναξε ποτέ κανένας Μάτια μου;
Ίσως μια φορά ξέφυγε απ' την μητέρα σου, όταν ήσουνα πολύ μικρός και τη γλώσσα που μάθαινες την μιλούσαν όλοι κι όλα φαίνονταν σωστά (είχαν φανεί τουλάχιστον σωστά μερικά χειμωνιάτικα απογεύματα).

Ίσως μια φορά ξέφυγε από μια πόρνη, λίγα πρωινά πριν τη σύλληψή σου.

Τα επισκεπτήριά σου σπάνια, λέει.
Σε εγκατέλειψαν γονείς και συμμορία;
Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν και βουλιάζουν τα βαποράκια όταν τα πιάσουν;
Στην ηλικία σου, πάνω στα σεντόνια κοιμούνται, διαβάζουν, σερφάρουν, την παίζουν ή πηδάνε.

Εκεί που ακουμπά ο ύπνος κι η ηδονή, σε σένα δέθηκε σφιχτά ο θάνατος.

Εσύ με το σεντόνι σου κρεμάστηκες.

Αδίκαστος.

Ένας από εκείνους.
Όχι ένας από μας.
Ένας από αυτούς που πάντα προφυλακίζονται και ποτέ δεν αποφυλακίζονται.
Αλλά γιατί κρεμάστηκες;
Εσύ γιατί δεν είχες εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη;
Όλοι έχουν. Εσύ γιατί δεν είχες;
Τα πήρες όλα κι έφυγες
γιατί εσύ δεν είχες,
δεν είχες καν το τακτ να γράψεις το τελευταίο σου μήνυμα στα ελληνικά,
πέθανε λοιπόν τον πολωνικό σου θάνατο,
πάρε μαζί σου όλες τις πολωνικές σου λέξεις

και φύγε,
γιατί εσύ δεν ήσουν ο Μάτια κανενός,
γιατί η Δικαιοσύνη έχει δεμένα τα μάτια, Μάτια
και δεν μπορεί να σε δει να κρέμεσαι,
γιατί στην τελική, στην αρχική και στην μεσαία,
δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου,
όπως δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της ζωής,
όπως δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της τύχης.
Κατάλαβες, Μάτια κανενός;