Μαρία με τα καρώ
.jpg)
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο βραβεύθηκε ο (πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ μεγάλος) Έννιο Μορικόνε με τιμητικό όσκαρ καριέρας, δεν ήταν άλλος από το να εμφανιστεί δίπλα του στην τελετή η επί πενήντα ένα χρόνια σύζυγός του Μαρία και να ξεχωρίσει σαν την μύγα μες το γάλα ανάμεσα σε όλες τις άλλες γυναίκες, καθώς κουβάλησε μαζί της και φόρεσε την Ιταλία της, τα ρούχα και την ηλικία της, υπενθυμίζοντάς μας ότι σε έναν πολιτισμό, όχι και τόσο παλιότερο, οι άνθρωποι δεν φοβούνταν τόσο ούτε να ξεχωρίσουν απ΄το πλήθος ούτε να γεράσουν.Ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, λατίνοι, όλοι αποδεκτοί, όλοι νόμιμοι και μόνη εκτός νόμου, εκτός του νόμου της απαστράπτουσας ομοιομορφίας και της απώθησης της φθοράς, η Μαρία Μορικόνε τόλμησε με την επιλογή των ρούχων της και την ηρεμία του αμακιγιάριστου βλέμματός της να δηλώσει ότι εκείνη δεν μπορεί και δεν επιθυμεί πια να παραστήσει την σέξυ, ότι εκείνη δεν μπορεί και δεν επιθυμεί πια να είναι ποθητή για κανέναν, ότι εκείνη είναι απλώς μια ευτυχισμένη κι αξιοπρεπής γριά που ήρθε να καμαρώσει και να παρευρεθεί στην μεγάλη χαρά του άντρα της.
posted by Old Boy @ 1:06 π.μ.
28 comments
28 Comments:
Κι έτσι, όταν πέρασε από το κόκκινο χαλί, παρέμεινε μία από τους Untouchables του παρασκηνίου. Ένα Phantom of the Opera που κανένας φωτογράφος δεν πρόσεξε. Χρειάστηκε ένα ζουράρισμα στον τιμητικά βραβευθέντα σύζυγό της για να αποτυπωθεί μια θολή ανάμνηση από την παρουσία της στην μεγάλη γιορτή του Χόλιγουντ, Once Upon A Time In America.
Αλλά κι εκείνη, ένιωθε αυτό το ταξίδι σαν ένα Mission to Mars. Ανυπομονούσε να γυρίσει στο σπίτι της στην Ιταλία, να ξαναφορέσει τα φαρδιά της φορέματα, να μπει στην κουζίνα και να φτιάξει ένα κέικ πορτοκάλι για να το σερβίρει μαζί με καφέ στον επί 51 χρόνια σύζυγό της, την ώρα που εκείνος θα έγραφε στο πιάνο την μουσική για το επόμενο επεισόδιο του Cinema Paradiso. Αυτές ήταν πάντα οι δικές της Days of Heaven.
...ότι εκείνη είναι απλώς μια ευτυχισμένη κι αξιοπρεπής γριά που που δεν ήρθε να καπαρώσειτην μεγάλη χαρά του άντρα της.
;P
αγαπητέ α. σας αρέσουν πολύ οι αξιοπρεπείς κυρίες, που νομίζετε ότι ψήνουν μόνο pasta και υπομονετικά περιμένουν με ποδιά στο σπίτι κλεισμένες τον καλό τους να γράψει μια συμφωνία και να έρθει το βράδυ πίσω......η κυρία βεβαίως ήταν συμπαθέστατη, σχεδόν όλες οι ιταλίδες κυρίες ντύνονται πάντα όμορφα και πολύ αμφιβάλλω ότι το επίπεδο της ήταν ''επίπεδο κέικ'' όπως υπονοείται από σχόλιο....το οποίο δείχνει δυστυχώς ιδιαίτερα ανησυχητικές αντιλήψεις...τoν Fellini τον περίμενε στα πλατώ η Masina
a.ευφανταστη η ενσωματωση των ταινιων στο σχολιο σου!
old boy δεν ξερουμε αν ο χαρακτηρας της κ.Μορρικονε ειναι πραγματι ετσι,μ'αρεσει πολυ ομως που σε μια αδιαφορη φωτογραφια εντοπιζεις το διαφορετικο,εστω και αυθαιρετα,και γραφεις ενα ακομη πολυ καλο ποστ.
Οντως, gasireu, μπορεί και να την αδικώ ή να της αποδίδω στερεότυπες συμπεριφορές. Ομως, αυτή την εικόνα φαντάστηκα και την περιέγραψα. Μόνο που το εννοούσα κολακευτικά για την ίδια. Μην υποτιμάτε την αξία ενός κέικ πορτοκάλι με καφέ στην ροή της έμπνευσης και μην νομίζετε πως το θεωρώ το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα ήταν ικανή μια γυναίκα που ζει δίπλα σε έναν σπουδαίο δημιουργό.
Θα μπορούσε εξίσου να είναι μια δεσποτική κυρία, μια σνομπ, μια πολύτιμη μούσα, μια ιέρεια του σεξ ή ο,τιδήποτε άλλο. Και όπως όλοι μας, είναι ένας συνδυασμός αμέτρητων ιδιοτήτων που ούτε ο ίδιος ο άντρας της δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
:)
Εξακολουθείτε να ανησυχείτε για τις αντιλήψεις μου;
Πολυ ομορφα και τα τρια σου σχολια σχετικα με τα οσκαρ
(standing ovation)
Κυρίως έδειξε ότι είναι μια κυρία, η οποία δεν φοβάται να παραδεχθεί ότι γέρασε. Και άρα δεν φοβάται το θάνατο.
Αντιπαραδείγματα: Λιζ Τέιλορ, Ζαζα Γκαμπόρ, κλπ
Προφανώς έχει να κάνει με την τέχνη με την οποία έζησε όλη της ζωή.
Αν ο σύζυγος ήταν μπροστά απο το γυαλί, μάλλον τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Αφήστε δε που είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει να διακινδυνεύσει κάτι.
Δεν είναι αυτή το προιόν, ούτε ο ίδιος ο σύζυγος της, αλλά οι μουσικές του.
Αντιθέτος Λιζ Τέηλορ και ούτω καθεξής είναι το προιόν.
Νομίζω, δηλαδή. Μη μου βάλετε και μηδέν στη κόλα.
gs
απαντηση και στα 3 οσκαρικα ποστς.
1. η συζυγος Μορικονε υπεροχη, την προσεξα κι εγω και χαμογελουσα μονη μου, οσο ο Εννιο και ο Κλιντ μπερδευονταν με τα ιταλικα. ανεξαρτητα απο το αν εφτιαχνε κεικ η αν ηταν ιερεια του σεξ, οπως αναφερθηκε στα σχολια, το μονο βεβαιο ειναι οτι ξερει αυτη τη στιγμη να συμπεριφερεται συμφωνα με την ηλικια της. και αυτο δειχνει πολλα και συμπεριλαμβανει και ολα τα υπολοιπα. πραγματικα ισως το πιο χρησιμο μαθημα στα φετινα οσκαρ, εστω και αν ηρθε απο την υποφωτισμενη γαλαρια..
2.για την "αγια τετραδα", δεν μπορω να μην συμφωνησω. μπορει η παραγωγες τους να μην ειναι ταινιες που να εκφραζουν εμενα προσωπικα -συνηθως-, ομως δινουν το πολιτιστικο στιγμα μιας εποχης. παγκοσμια. συλλαμβανουν εικονες βγαλμενες απο το συλλογικο υποσυνειδητο και τις βγαζουν στην οθονη, για να μεινουν στους αιωνες.
φυσικα ο καθε λαος, η καθε περιοχη, η καθε κοινωνικη ομαδα εχει εναν ημιουργο που (ισως ακομα και ακτιβιστικα πολλες φορες) την προβαλλει και την εκφραζει.
ομως αυτοι οι 4 (μαζι με αλλους, να μην παρεξηγηθουμε), αναγονται, νομιζω, σε κατι μεγαλυτερο.
3.ο λογος του Whitaker (αν και απο την συγκινηση του δεν καταλαβα ακριβως τι ελεγε εκεινη τη στιγμη) συγκινητικος. και χρησιμος.
γιατι τροφοδοτει τα ονειρα αυτων των 50 (και ναταν μονο τοσοι..) που τελικα δε θα δουν τα ονειρα τους να πραγματοποιουνται.. εχει ομως δωσει τροφη στα ονειρα τους. και ισως και νοημα στη ζωη τους.
Kαι μόνο για αυτήν τη φωτογραφία, σχεδόν στενοχωριέμαι που δεν τα είδα.
να ξεχωρίσει σαν την μύγα μες το γάλα ανάμεσα σε όλες τις άλλες γυναίκες
Πάω στοίχημα ότι κάποιες τη ζήλεψαν. Μπορεί και όλες, δηλαδή.
Gasireu, φοβάμαι ότι τον αδικείτε τον Α και το σχόλιό του.
αγαπητέ old boy, αν τον ξέρετε προσωπικά και δε διαβάσατε την απάντηση του στο σχόλιο....ε κάτι θα ξέρετε παραπάνω..πάω πάσσο..εγώ άκουσα και τη δευτερολογία με ενδιαφέρον, αν και η πρώτη σκέψη πάντα κάτι λέει για όλους..συγνώμη αν δεν καταλάβατε για ποιους ανησυχώ, ίσως η πολλή ανησυχία χαλάει την τρομερή ησυχία......
όσο για τις γυναίκες, άλλο σταρ άλλο οποιαδήποτε άλλη, η ματαιοδοξία θέλει προσωπικότητα και ψυχή για να ισορροπήσει κάποτε...αλίμονο αν στα εβδομήντα δεν έχει κάποιος συμφιλιωθεί με την ηλικία του και το ποιος είναι...αλίμονο!
Όχι, δεν τον γνωρίζω τον Α. Αλλά για ποιούς ανησυχείτε, εξηγήστε μου.
για όσους πίσω από αξιοπρεπείς κυρίες, βλέπουν πιθανά ανυπόστατα στερεότυπα...απλά..
Χρησιμοποίησα τον όρο «αξιοπρεπής» με την έννοια της αποδοχής των γηρατειών και με καμία άλλη.
Πιστεύω πως ο κοινός τοπος αναμεσα στον Whitaker και σε εκείνους τους 50 [και βαλε] ειναι ακριβώς το κεικ πορτοκάλι. Μπορεί να μη κρατήσουν ποτέ στα χερια τους ενα οσκαρ αλλα ισως να μπορεσουν να γευτούν το κεικ και την αγαπη της γυναικας που το εφτιαξε.Ειμαι ευγνωμων σε οσους εχουν την δυναμη του λογου και την πρόθεση να υπερασπιστούν αυτους τους 50[και βαλε] καθως και τις γυναικες που φτιαχνουν κεικ πορτοκαλι. Μηπως καταφερουμε κι εμεις να γερασουμε ησυχα.
Είναι σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει προσεγγίσεις διαφορετικές από την δική του αν δεν το θέλει, όσο καλοπροαίρετα κι αν του εξηγήσεις τι εννοείς. Συνεπώς, θα διευκρινίσω ορισμένα πράγματα για εκείνους που ενδιαφέρονται για την δική μου οπτική:
-Το δεύτερο σχόλιο δεν αναιρεί το πρώτο, ούτε απολογείται γι' αυτό. Ξεκαθαρίζει ότι περιέγραψα μια -φανταστική ασφαλώς- σκηνή από την ζωή της Μαρίας Μορικόνε, εμπνευσμένη από την πραγματική ζωή αληθινών ανθρώπων όπως οποιοσδήποτε από εμάς. Οσο μπορεί να την αδικεί αυτή η σκηνή, άλλο τόσο μπορεί και να την μυθοποιεί.
-Όπως πολύ σωστά αντιλήφθηκε ο killing time, το κέικ πορτοκάλι αντιπροσωπεύει ακριβώς την αγάπη της/του συντρόφου μιας ζωής ή οποιουδήποτε αγαπημένου προσώπου που μας δίνει την δύναμη να συνεχίζουμε. Δυστυχώς, για ορισμένους παραπέμπει σε στερεότυπα γυναικών που δεν κατάφεραν τίποτα άλλο στην ζωή τους παρά μόνο να υπηρετούν τον άντρα-αφέντη. Η καχυποψία μάλλον εντείνεται για όσους υποψιάζονται ότι το «Α.» παραπέμπει σε έναν από αυτούς τους άντρες-αφέντες ή σε άλλους που ταυτίζουν τις γυναίκες με τέτοια στερεότυπα.
Στην πραγματικότητα το «Α.» κρύβει από πίσω του μια «Αγγελική», η οποία έχει φτιάξει πολλές φορές κέικ πορτοκάλι. Παλιά το σέρβιρε κι εκείνη –με καφέ ή χωρίς- στον άντρα της την ώρα που εκείνος δούλευε (ή φυσικά της έφερνε εκείνος, αν και πρόκειται για την δική της σπεσιαλιτέ). Και τώρα που έχουν χωρίσει, του το δίνει σε αλουμινόχαρτο όποτε έρχεται για να πάρει ή να φέρει το παιδί τους μετά από μια βόλτα. Οχι για να του δείξει ότι θέλει τον υπηρετεί αλλά για να του αποδείξει ότι η αγάπη δεν υποτάσσεται σε στερεότυπα. Παρόλ’ αυτά, η «Α.» δεν είναι ούτε μια «αξιοπρεπής» κυρία από αυτές που προκαλούν ανησυχίες φεμινιστικού τύπου, ούτε μια άνεργη ή αργόσχολη. Γι’ αυτό μπορεί να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά πως το κέικ πορτοκάλι με τον καφέ είναι εξαιρετικό καύσιμο για την έμπνευση.
Θα σας έστελνα λίγο όταν ξαναφτιάξω, oldboy, αλλά φοβάμαι πώς δεν θα χωράει στο inbox σας.
;)
Μήπως είναι παρακινδυνευμένο να κρίνετε (τόσο θετικά, όσο και αρνητικά) έτσι, εξ όψεως και να δίνετε τόση μεγάλη βαρύτητα σε κάτι που κατά τ' άλλα είστε "υπεράνω";
Με άλλα λόγια μήπως θέλετε να βλέπετε ό,τι θέλετε, όπως και όπου θέλετε;
Chapeau.
Μαρία Μορικόνε, will you dance with me? έτσι, απλά...
Basic, το σχόλιο σου με βοηθάει να διευκρινίσω κάτι. Κι αυτό το ποστ και άλλα μιλούν φαινομενικά με σιγουριά για πράγματα που δεν είμαι σε θέση να ξέρω. Πράγματι εξ όψεως και παρακινδυνευμένα μίλησα για την Μαρία Μορικόνε. Πράγματι η πραγματικότητά της μπορεί να είναι διαμετρικά αντίθετη. Μπορεί να πρόκειται για μια γυναίκα που δεν ξέρει πώς να ντυθεί και που να έλιωνε από ζήλεια βλέποντας τα λίφτιγκ και τα μπότοκς παντού τριγύρω της στην αίθουσα.
Ωστόσο, η διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με τους τηλεψυχολόγους που βγάζουν επίσης διαγνώσεις εξ όψεως, ο δικός μου λόγος δεν διεκδικεί κανενα κύρος, καμία επιστημοσύνη και δεν υποκρίνεται την αντικειμενική αλήθεια.
Τα ποστ μου είναι η υποκειμενική μου αλήθεια, είναι η μετάφραση του δικού μου βλέμματος, είναι το βλέμμα μου και η ερμηνεία μου σε μια εικόνα, στην εικόνα της Μαρίας, που καταγράφεται και όχι η Μαρία η ίδια.
Δήλαδη πράγματι βλέπω ό,τι θέλω, όπου και όπως το θέλω, μόνο που αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα μειονέκτημα.
Η Μαρία Μορικόνε ας είναι μια ματαιωμένη καριόλα. Ποσώς με απασχολεί. Δεν έκανα δημοσιογραφική έρευνα. Η δική μου Μαρία Μορικόνε είναι αυτή που περιγράφω στο ποστ και κανείς δεν θα με πείσει ότι η αληθινή Μαρία είναι πιο αληθινή από τη δική μου.
Μερικές φορές τα σχόλια σε εξωθούν στην απολογία, και έχεις δίκιο old boy που θέλεις να διευκρινίσεις τη θέση σου. Εξυπακούεται ότι μιλάμε όλοι στη βάση μιας υποκειμενικότητας, όσοι δεν το καταλαβαίνουν ας εξετάσουν την αντικειμενικότητά τους..... Λίγες υποκειμενικότητες συγκλίνουν ενώ οι περισσότερες συγκρούονται. Άλλωστε φαίνεται κι εδώ μέσα, έτσι απλά.... καλά τα λες, keep talking :)
Old boy πιστεύω ότι ανήκεις σ'εκείνους του τυχερούς που μπορούν να ακούσουν καλύτερα τον ψίθυρο μιας εικόνας παρά την κραυγή της. Οι κραυγές των εικόνων όπως μεταφέρονται από τους κακόηχους ενισχυτές συναισθήματος των media κατάφεραν επιτέλους να έχουν το μεγαλύτερο μερδικό στην πανδημία της συλλογικής κώφωσης. Ο ψίθυρος της εικόνας που μας μετέφερες αφορά ότι πιο όμορφο μπορεί να δει κάποιος σε κάθε Μαρία με τα καρώ δίπλα σε κάθε Έννιο. Σαν να μην έφτανε αυτό πήρε την πάσσα η α και μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού των Μορικόνε (του σπιτιού των κάθε Μορικόνε) όπου μας περίμενε μυρωδάτος καφές και κέϊκ πορτοκάλι. Να είστε καλά.
BLOZON
You are an artist of the unobserved life.
Δεν είναι η μοναδική! δεν ξέρω που ζεις και πως είναι οι άνθρωποι εκεί αλλά εδώ(Θράκη) είναι γεμάτο αξιοπρεπείς γριές που δεν θέλουν να είναι σεξυ για κανένα!
Στα Όσκαρ και στην τηλεόραση μόνο ίσως φοβούντε τα γηρατειά οι γυναίκες.
Ζει εκεί που η πολιτιστική του κληρονομιά είναι ο Σίντλερ και οι εξωγηινοι.
Παρεμπιπτόντως, όσοι βρέθηκαν σε μια από εκείνες τις συναυλίες του maestro στο Ηρώδειο (και όσοι δεν βρέθηκαν έχασαν τις ΔΥΟ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αν όχι τις τελευταίες δεκαετίες) ίσως πρόσεξαν ότι κάθε τόσο, ο Μορικόνε γύριζε και κοιτούσε προς τις πρώτες σειρές: αναζητούσε το βλέμμα της γυναίκας του, ενώ διηύθυνε την ορχήστρα...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home