Μπαράζ

Νέο ποστ. Μέσα στο κουτάκι, μέσα στο κουτάκι μου, λευκή οθόνη. Πριν προλάβω να γράψω οτιδήποτε άλλο από «Νέο ποστ. Μέσα στο κουτάκι, μέσα στο κουτάκι μου, λευκή οθόνη», εμφανίζεται μια φωτογραφία. Από μόνη της.

Σοκάρομαι. Τινάζομαι απ΄την καρέκλα κι απομακρύνομαι απ' τον υπολογιστή.
Νέο σοκ.

Δεν με παίρνει να απομακρυνθώ κι άλλο. Αν θέλω να επανακαταλάβω τα ηνία του ποστ και να μην γεμίσει με φωτογραφίες μέσα στις φωτογραφίες, με κουκλάκια μέσα στα κουκλάκια, πρέπει να αντιμετωπίσω την κατάσταση κατά μέτωπο. Ξανακάθομαι. Πρέπει να υπάρχει εξήγηση για αυτό που συμβαίνει. Δεν γίνεται αλλιώς. Να είναι το φωτογραφικό αντίστοιχο της αυτόματης γραφής; Φωτογραφίες που εμφανίζονται μόνες τους χωρίς να το καλοσκεφτείς; Φωτογραφίες που ανεβάζει μέσα στο κουτάκι σου το ασυνείδητό σου; Ένα στερητικό άλφα και το συνειδητό γίνεται ασυνείδητο, ένα στερητικό άλφα και είσαι πια ασυνείδητος.

Στερητικά άλφα, η στέρηση κι η πλήρωση, το άλφα και τ' ωμέγα, ένα μπαράζ ασύμπτωτων προσδοκιών, η εγγενής ανθρώπινη αδυναμία να πονέσεις τον πόνο του άλλου, η εγγενής ανθρώπινη αδυναμία να συναισθανθείς το συναίσθημα του άλλου, ένα μπαράζ ασύμπτωτων συναισθημάτων, που συμπίπτουν και διασταυρώνονται μόνο στην αμοιβαιότητα της αγάπης.

Κι αν η αγάπη δεν είναι αρκετή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φθαρτή.