Ή Ταν Ή Κουρδιστάν

(Προαιώνιος εχθρός του Γένους, σε κατάσταση αρνητικού παροξυσμού. Τότε που σκίζαμε)

(Προαιώνιοι εχθροί του Γένους -κι ένας Βραζιλιάνος δώρο- σε κατάσταση θετικού παροξυσμού. Τώρα που μας σκίζουν)

Από κάτι τέτοια καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις· τη στιγμή ακριβώς που ελέγχεσαι για ανωριμότητα και άρνηση αποδοχής της ηλικίας σου, η ηλικία σου έρχεται και σου επιβάλλει την παρουσία της πλαγίως. Γιατί ακόμα κι αν δεν ενεργείς σύμφωνα με τα χρόνια που δείχνει το καντράν, βλέπεις πια βάσει των χρόνων που δείχνει το καντράν.

Παλιότερα (όχι και τόσο παλιότερα), θα έβλεπες τους «300» και θα εξιταριζόσουν λίγο περισσότερο, θα μπορούσες να πιάσεις το θέμα έτσι ή αλλιώς. Τώρα βλέπεις μια τσιχλόφουσκα και αδυνατείς να δεις οτιδήποτε πέραν της τσιχλόφουσκας. Άντε, το πολύ πολύ να πεις την εξυπνάδα ότι αυτό το ζοφερό τοπίο που δείχνει η ταινία είναι ο αντίποδας του φυσικού τοπίου της Ελλάδας, είναι ένα τοπίο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιόν άραγε λόγο να υπερασπιστείς μια τέτοια γη.
Παλιότερα (όχι και τόσο παλιότερα), θα γύρναγες από το Καραϊσκάκη πιστεύοντας ότι το 1-4 από την Τουρκία, και δη παραμονή 25ης Μαρτίου, δεν μπορεί, είναι -εντός ενός πλαισίου- κοσμοϊστορικό. Τώρα, αγωνιάς μεν να μην έχεις γίνει σαν τους διανοούμενους που πάντα σε έφερναν στα όριά σου με τις ατάκες απαξίωσης των αθλητικών εθνικών ηττών και νικών, αλλά από την άλλη δεν παύεις να συνεχίζεις τη ζωή σου, θεωρώντας ότι, εντάξει, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Ίσως δεν χάλασε επειδή τελικά δεν ξεκίνησε κι η επανάσταση την 25η Μαρτίου, οπότε ο μισός συμβολισμός της άλωσης της έδρας πάει στράφι. Πάρτε τα κωλότουρκοι. Εθνικόν το αληθές.

Παλιότερα (όχι και τόσο παλιότερα), θα ζούσες σε δεύτερο πλάνο και ο Νικοπολίδης με τον Κουρτινάιτις (συγγνώμη τον Λεονάιντας) σε πρώτο. Τώρα προτιμάς να ζεις εσύ σε πρώτο πλάνο κι οι 300 ας κάνουνε «ΑΟΥ» λες και συμμετέχουν σε ομαδική συνεδρία ταυτόχρονου ρεψίματος γιαουρτλού κι ο Εφιάλτης ας έχει πατέρα τον Άνθρωπο Ελέφαντα και μαμά το Γκόλουμ κι ο Ξέρξης ας είναι το τρελλότερο των αγοριών με φωνή Νταρθ Βέιντερ και στυλίστα τον Κλάιβ Μπάρκερ κι οι χρυσαυγίτες ας φωνάζουνε «Σκατά στον τάφο του Κεμάλ» κι «Οτσαλάν - Οτσαλάν» κι ο Τάκης Φύσσας ας παίζει στην Εθνική μέχρι τα σαράντα του ή και τα τριακόσια του ακόμη, ωραία, πλάκα έχει το έργο και ζοχάδα μεγάλη για τη συντριβή, αλλά ως εκεί, έχεις μεγαλώσει πια και προτιμάς να σε απασχολεί η ευτυχία σου ή ο εαυτούλης σου, καθώς αυτό που εσύ λες ευτυχία ο άλλος το λέει εαυτούλη και είσαι πια σε μια ηλικία που καταλαβαίνεις ότι μπορεί και οι δύο να έχετε δίκιο.