Ο θάνατος της τηλεόρασής μου

Ως αντικειμενική παρατήρηση έχει μηδενική αξία, καθώς το να τη χαρακτηρίσεις απλώς κοινότοπη θα ήταν ευφημισμός.

Ως κατάθεση υποκειμενικού βιώματος πιθανότατα εξίσου μηδενική αξία έχει, αλλά σκασίλα μου: σε αντίθεση με το να κρίνονται ως κοινότοπα, το να μην ενδιαφέρουν κανέναν όσα γράφω είναι κάτι που μπορώ να αντέξω.

Χθες βράδυ λοιπόν, το βράδυ της 28ης Μαρτίου 2007 για την ακρίβεια, βλέποντας λίγο Καρπετόπουλο μετά το ματς, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι καθόμουν απέναντι σε μια συσκευή ηλίθια, μια συσκευή ημίνεκρη, μια συσκευή που δεν μου παρείχε τη δυνατότητα επεμβάσεως και διαδράσεως, μια συσκευή που δεν είχε πουθενά πάνω της να κάνω κλικ, μια συσκευή που δεν μου επέτρεπε να πω τη δική μου γνώμη, μια συσκευή που μου επεφύλασσε ρόλο εντελώς παθητικό.

Ποτέ άλλοτε ως τώρα δεν μου είχε φανεί η τηλεόραση ως τόσο παρωχημένης τεχνολογίας.

Την έκλεισα και μπήκα στο ίντερνετ.