Ο Στυλίτης και το κόλπο του Φεντερίκο

(Βγήκαμε από το Hotel Memory για μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί που σταματούσε ο προηγούμενος, συνέχιζε ο επόμενος. Στα ψέμματα όλα αυτά βέβαια. Μη νομίζεις).

Βρίσκομαι στο Κουκάκι, στα στενά κάτω από το νέο μουσείο. Θυμάμαι τον Φελλίνι που έλεγε ότι κάθε μέρα παρατηρεί τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που απορεί και εκπλήσσεται σαν να βλέπει τα πράγματα για πρώτη φορά και αρχίζω να διασχίζω χωρίς πρόγραμμα τους δρόμους του Κουκακίου, δρόμους που θα μπορούσαν να ανήκουν σε δεκάδες άλλες αθηναϊκές συνοικίες, χρησιμοποιώντας το κόλπο του Φεντερίκο στη δική μου ιδιοσυγκρασιακή παραλλαγή. Απορώ, εκπλήσσομαι και συγκινούμαι σαν να βλέπω τα πράγματα (τα φωτισμένα δωμάτια των γερασμένων πολυκατοικιών, τις σακούλες που παίρνει ο αέρας, τους συγκεκριμένους διαβάτες, τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα) όχι για πρώτη, αλλά για τελευταία φορά. Τα κοιτάζω πενθώντας τα. Η πένθιμη ματιά μου δεν είναι ματιά δυστυχίας· το αντίθετο. Τα πενθώ ευτυχισμένος, πονώντας για την ύπαρξη τους, πονώντας για το ότι το Κουκάκι όπως το βλέπω τη στιγμή αυτή είναι μοναδικό, δεν ήταν ποτέ άλλοτε έτσι στο παρελθόν, δεν θα ξαναείναι ποτέ έτσι στο μέλλον. Και έτσι θα πρέπε να είναι και έτσι είναι η ζωή: φευγαλέα, εφήμερη, διαρκώς σε κίνηση, ανεπανάληπτη, φθαρτή, θνητή. Το Κουκάκι κρύβει ένα θαύμα μέσα του, το θαύμα της αφύπνισης του βλέμματος του παρατηρητή του.
Ακολουθώντας τα βήματά μου βγαίνω στη Συγγρού. Την κατηφορίζω. Φτάνω έξω από ένα κωλάδικο. Μπαίνω. Κάθομαι σε τραπέζι μπροστά στον στύλο του στριπ τιζ. Στην κορυφή του στύλου βλέπω γραπωμένο έναν ρακένδυτο άντρα. Ακριβώς από κάτω του και σε κάθε γωνιά του μαγαζιού το σόου συνεχίζεται. Το γκαρσόνι μού ψιθυρίζει ότι ο στυλίτης περνά τη ζωή του πάνω από το περιβόλι της λαγνείας, έχοντας απαγορεύσει στον εαυτό του να κατέβει να γευτεί τους καρπούς του. Το γκαρσόνι φεύγει αλλά ανεξήγητα ο ψίθυρος συνεχίζει να ακούγεται ερήμην του. Ψιθυριστά μαθαίνω πως όταν ο Στυλίτης πεθάνει θα παρευρεθούν στην ταφή του εκατοντάδες καλλίγραμμες ψηλές γυναίκες, άλλες σπασμένες, άλλες ακόμα στα είκοσι και τα δέκα εννιά τους· πως όλες τους θα φορούν μαύρα γυαλιά ηλίου, μαύρο μαντήλι στα μαλλιά, μπεζ καπαρντίνες μέχρι το γόνατο και μαύρες γόβες στιλέτο· πως πάνω από το μνήμα του θα αναδύεται μυρωδιά από λιβάνι και πατσουλί· πως όταν το φέρετρο ανοίξει για τελευταία φορά, μία - μία επιτέλους θα τον ακουμπήσουν για πρώτη φορά φιλώντας το πρόσωπό του· πως οι υπόλοιπες, σαν συνεννοημένες μυστικά, θα ξεκινήσουν μια ιδιότυπη χορογραφία, λικνιζόμενες σιωπηλά, με μόνη μουσική υπόκρουση τη νεκρώσιμη ακολουθία που θα ακούγεται στο βάθος για κάποιον άλλο νεκρό· πως όταν η τελευταία καλλονή τού δώσει τον τελευταίο ασπασμό και αυτόματα σταματήσει ο χορός, θα κατέβει να πάρει την ψυχή του ο Όσιος Συμεών ο Στυλίτης· πώς όσοι στρέψουν τότε την ματιά τους στον ουρανό, θα δουν έναν απέραντο κάθετο στύλο φωτός, μέσω του οποίου θα γίνει η ανάληψη.