Το ανερχόμενο όνομα

Ήταν ιδιαίτερα συμπαθής σε όλους. Παραταύτα σχεδόν όλοι είχαν κάτι να του καταλογίσουν· κάτι διαφορετικό ο καθένας, κάτι ανεπαίσθητο, κάτι που αν το εξέταζες δεν θα άντεχε στην κριτική, ακριβώς γιατί ο μόνος πραγματικός λόγος που έβρισκαν κάτι να του καταλογίσουν ήταν μια ανομολόγητη ζήλεια: πώς μπορούσε να είναι τόσο εντάξει σε όλα του, πώς μπορούσε να φαίνεται πλήρης;

Και πράγματι ήταν πλήρης· ήταν όμορφος, νέος, γεροδεμένος, μορφωμένος, δουλευταράς, κοινωνικός, ακομπλεξάριστος, σεμνός, γελαστός, σε κοιτούσε πάντα στα μάτια και πάντα άκουγε με προσοχή αυτό που του έλεγες.

Δεν του έλειπε τίποτα και αφού δεν του έλειπε τίποτα, λογικό ήταν να μην λείπει από δίπλα του και μια γυναίκα φωτιά, μια γυναίκα πόθος.

Δεν του έλειπε τίποτα, εκτός από αυτήν την ιδιοτροπία της φύσης που λέγεται καλλιτεχνικό ταλέντο. Ούτε καν ο έρωτας δεν μπόρεσε να ξυπνήσει μέσα του μια νεκρή κλίση, με αποτέλεσμα τα λιγοστά ποιήματα που της αφιέρωσε να είναι άτεχνα, γεμάτα από την αλήθεια των συναισθημάτων του πασπαλισμένη με ένα σωρό τρισεκατομμυριοειπωμένες παρομοιώσεις κι έναν γλυκερότατο λυρισμό.

Κάποιαν άλλη πιθανότατα δεν θα την πείραζε. Οι γυναίκες φωτιά όμως είναι παντού και πάντα πλασμένες για μούσες. Έτσι είχε πλέον αναπτύξει τέτοια αντισώματα απέναντι στα λόγια που της έλεγαν και της έγραφαν, που δεν μπορούσε παρά να μπαίνει στη σύγκριση, που δεν μπορούσε παρά να στέκεται πολύ περισσότερο στην κοινοτοπία και πολύ λιγότερο στην αλήθεια των λέξεών του. Η αλήθεια αυτού του είδους δεν της είχε λείψει ποτέ άλλωστε. Βρήκε λοιπόν κι αυτή κάτι να του καταλογίσει, κάτι ανεπαίσθητο, κάτι που αν το εξέταζες δεν θα άντεχε στην κριτική, κι άρχισε να απομακρύνεται, με την ανομολόγητη βεβαιότητα ότι she could do better than him.

Το τελευταίο βράδυ που βγήκαν μαζί ήταν σε μια μουσική σκηνή όπου τραγουδούσε ένα ανερχόμενο όνομα του εντέχνου. Εκείνος θέλησε να έχουν τραπέζι κοντά στη σκηνή και το ανερχόμενο όνομα όλο το βράδυ την κάρφωνε με τα μάτια του.

Το επόμενο πρωί του είπε ότι θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Άρχισε να την παρακολουθεί. Την είδε με το ανερχόμενο όνομα.

Ένα χρόνο μετά το ανερχόμενο όνομα έβγαλε δίσκο. Το τραγούδι που τον καταξίωσε, το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το τραγούδι που έκανε θραύση στα ραδιόφωνα και διακινούταν σαν τρελό στο ίντερνετ είχε τίτλο το όνομά της.

Το άκουγε κάθε βράδυ στην επανάληψη, νιώθοντας ακριβώς αυτό που είχε νιώσει το ανερχόμενο όνομα, έχοντας ακριβώς την ίδια εικόνα με αυτό στο νου, έχοντας επιτέλους να ακουμπήσει την αγάπη του σε νότες και λόγια που γράφτηκαν ειδικά για εκείνη, σε λόγια ταιριαστά και επαρκή.

Της έπρεπε μουσική· κι αυτός δεν μπορούσε να της την προσφέρει· κι επειδή ήταν και γαμώ τα παιδιά, το τραγούδι όσο τον πίκραινε άλλο τόσο τον λύτρωνε.

Την ξεπέρασε τραγουδώντας την, πληγωμένα ευτυχισμένος που είχε βρει αυτό που της άξιζε.

Εκείνη πάλι έκλαιγε, γιατί ο έρωτας που τραγουδούσαν όλοι έπνεε πλέον τα λοίσθια, γιατί το όνομά της ήταν η σκάλα με την οποία το ανερχόμενο όνομα κατέστη ανελθέν. H αλήθεια αυτού του είδους της ήταν πρωτόγνωρη.