Η Πλύστρα

Άκουσα χθες στην εκπομπή του Κούλογλου, ότι ένα από τα συνθήματα της εξέγερσης ήταν το «Παπαδόπουλε φασίστα, παρ΄ τη Δέσποινα την πλύστρα, παρ' τη Δέσποινα και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός». Δεν γνωρίζω αν η γυναίκα του Παπαδόπουλου υπήρξε όντως πλύστρα ή αν η χρήση του όρου ήταν μεταφορική. Το σύνθημα όμως μου κινεί το ενδιαφέρον για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί πιστεύω ότι, αν το ξύσεις, φανερώνεται από πίσω η εικόνα μιας κοινωνίας που 33 χρόνια πριν είχε πολλή περισσότερη δημόσια συστολή, ήταν πολύ περισσότερο κόσμια και «καθώς πρέπει», ήταν -μου φαίνεται παράδοξο και που το γράφω- πολύ λιγότερο ευέξαπτη, οργισμένη και άγρια από σήμερα. Ίσως επειδή είχαν λιγότερη κίνηση οι δρόμοι, ίσως επειδή η τηλεόραση δεν είχε καθόλου ή είχε ελάχιστες διαφημίσεις. Το σύνθημα αυτό εν έτει 2006 φαντάζει ταιριαστό για γαλαρία δημοτικού σχολείου. Το 1973, άλλωστε, στα γήπεδα τραγουδούσαν «Ρου-λα-λά-ρου-λα-λά-ρού-λα-ρού-λα-λά» και τα μπινελίκια δεν είχαν γίνει αναπόσπαστο και αυτονόητο τμήμα του ηχητικού περιβάλλοντος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.
Δεύτερον, γιατί οι διαδηλωτές και καταληψίες δείχνουν πειραγμένοι από την ταπεινή καταγωγή και την έλλειψη class της Δέσποινας. Πρόκειται δηλαδή για σύνθημα που πιθανότατα θα έκανε τον Χρήστο Ζαμπούνη να φουσκώνει από περηφάνια και να το σιγοντάρει από το σαλέ του.

Δέκα πέντε χρόνια αργότερα -έχοντας πια στερηθεί επί μακρόν τις παραστάσεις βασιλικού μεγαλείου- η κοινωνία έδειξε πολύ περισσότερο ανεκτική στο έσχατο παραστράτημα του Μεγάλου Μπερμπάντη - Αρχηγού της.

Ένας λαός (και δη το de facto πιο προοδευτικό τμήμα του) που φώναζε κατά μιας πλύστρας, άνοιξε την αγκαλιά του φαντασιακού του κάνοντας νεύμα στην πληθωρική αεροσυνοδό να κατέβει από τα σκαλιά του αεροπλάνου και να τον ακολουθήσει στο κρεβάτι, την αποδοχή, το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας.