Μπλακ Άουτ
Στην Αμερική των Ευαγγελιστών το «Shortbus» αντιπαραθέτει την Αμερική των Ηδονιστών, που τραγουδάει εν παρτούζα τον εθνικό ύμνο μέσα σε ένα κώλο και με μικρόφωνο ένα πέος. Τα στρατόπεδα είναι χωρισμένα και διακριτά υποστηρίζει ο Τζων Κάμερον Μίτσελ: από την μια οι «αδιαπέραστοι» και τρελαμένοι και από την άλλοι οι «ανοιχτοί» και νηφάλιοι. Όταν δεν ανοίγεσαι συναισθηματικά και σεξουαλικά, όταν επιλέγεις να ζήσεις σε ένα κέλυφος που σε προστατεύει από την ηδονή, τον πόνο, την επαφή, τις ουλές, την αλήθεια, την επικοινωνία, την έκθεση, τότε το κέλυφος σε οδηγεί στη νεύρωση, στην πνευματική διαταραχή, στο μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό, ή τον μη διαφορετικό, τον ίδιο με σένα που έχει σπάσει όμως το κέλυφος. Στη Νέα Υόρκη των τρομοκρατικών - αντιτρομοκρατικών μπλακ άουτ, το «Shortbus» αντιπαραθέτει ένα πανοργασμικό μπλακ άουτ και τραγουδά στο τέλος ότι «ο δαίμονάς σου είναι ο καλύτερος σου φίλος». Το «Shortbus» κάνει το δρομολόγιο Σόδομα - Γόμορρα και αν γυρίσεις να το κοιτάξεις με άλλο μάτι τότε δεν θα μείνεις στήλη άλατος, αλλά θα σκεφτείς ότι ούτε τα Σόδομα ούτε τα Γόμορρα έμειναν στην ιστορία για τους πολέμους τους.
posted by Old Boy @ 10:27 μ.μ.
9 comments
9 Comments:
…κι αν σκεφτουμε ποιος φροντισε να μεινουν στην ιστορια τα Σόδομα και τα Γόμορα…
...οργιαστική, αληθινή...ταινία με το Τ κεφαλαίο. κι ένα φινάλε- σχόλιο στις φελλινικές "Νύχτες της Καμπίρια"
Ένα όμως "ναι μεν αλλά" φέρνει όλες τις αναστολές σε κατι συντηρητικούρες σαν την αφεντιά μου.
Έλα δηλαδή που έχω μάθει να μην ανοίγομαι φανερά στα Επικούρια καλέσματα γιατί αλλιώς φοβάμαι ότι θα διαλυθεί το firewall που με προστάτευε.
Η Δαρβίνεια εξέλιξή μου δεν με προίκισε με προσαρμοστικότητα σ' αυτή τη χύμα κατάσταση, και συνεπώς κινδυνεύω με αφανισμό.
Ο δαίμονάς μου θα μου σχίσει πρώτα την προσωπικότητα σε πολλά διαφορετικά κομμάτια, και μετά...μετά ίσως έρθει μια νέα σύνθεση.
Αλλά στο μεταξύ το κάθε κομμάτι μου θα μπορεί να σταθεί μόνο σε ένα ξεχωριστό κοινωνικό χώρο.
Μακάρι να υπήρχε μια τέτοια ελληνική ταινία. Αλλά , ναι, ξέχασα, οι δικοί μας σκηνοθέτες ασχολούνται ακόμη με τον εμφύλιο.
"...όταν επιλέγεις να ζήσεις σε ένα κέλυφος..."
Οι ήρωες του shortbus -οι "ίσκιοι" του, θα 'ταν σωστότερο- δεν έχουν ευχέρεια επιλογής. Κι ούτε κλειστοί είναι. Είναι διάτρητοι. Ζαλισμένοι από την "ρωμαϊκή" παρακμή, ανίκανοι να κρατηθούν από τον άλλο, ανίκανοι να κρατηθούν από τον εαυτό τους.
Μαζί με την «γη της ελευθερίας» -της οποίας ο ύμνος κατάντησε, κυριολεκτικά, «του κώλου»- κερματίζονται και οι εσωτερικές τους επικράτειες.
Άρα, τι "επιλέγουν";
Επιλέγουν να επινοήσουν έναν εικονικό εαυτό, να μεταγράψουν το εσωτερικό τους χάος σε εικόνα. Γι αυτό όλοι κρυφοκοιτούν τον εαυτό τους και τον άλλο μέσα από την κλειδαρότρυπα της κάμερας. Δεν είναι ηδονιστές, όσο ηδονοβλεψίες. Και μοιάζει να βιώνουν την ηδονή ως οδύνη. (Χύνουν και ξεσπάνε σε κλάματα).
Το οργασμικό φινάλε δεν είναι έκρηξη ευδαιμονίας. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός κόσμου, κιόλας βυθισμένου σε αμετάκλητο μπλακ άουτ.
«Οι ήρωες του shortbus -οι "ίσκιοι" του, θα 'ταν σωστότερο- δεν έχουν ευχέρεια επιλογής. Κι ούτε κλειστοί είναι. Είναι διάτρητοι».
Κι όμως, η ταινία δείχνει την προσπάθεια των τριων βασικών πρωταγωνιστών (της ψυχολόγου, του ενός από του δύο Τζέιμς και της ντομινατρίξ) να σπάσουν το δικό τους κέλυφος. Δηλαδή το «κλειστός» - «ανοιχτός» δεν είναι απαραίτητα θέμα σεξουαλικής ελευθερίας. Η ντομινατρίξ δεν λέει καν το όνομά της, δεν έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει και ψάχνει να βρει επικοινωνία και επαφή. Ο Τζέιμς όντας για χρόνια αρσενική πόρνη έχει κρατηθεί ψυχολογικά και δεν έχει δοθεί 100% στον γκόμενό του. ΟΚ, εδώ μπλέκεται και το σεξουαλικό, αφού δεν αφήνει να τον πάρει κι απ΄τον κώλο. Εδώ μπορούν να γίνουν και καλαμπούρια με το «ανοίξου». Δεν είναι μόνο σεξουαλικό όμως το θέμα. Όπως δεν είναι σύνθετο το θέμα και με τη ψυχολόγο. Η αδυναμία της να έρθει σε οργασμό είναι αδυναμία πνευματική - ψυχολογική, όχι σεξουαλική. Δεν μπορεί να αφεθεί, δεν μπορεί να χαλαρώσει.
«Ζαλισμένοι από την "ρωμαϊκή" παρακμή, ανίκανοι να κρατηθούν από τον άλλο, ανίκανοι να κρατηθούν από τον εαυτό τους.
Μαζί με την «γη της ελευθερίας» -της οποίας ο ύμνος κατάντησε, κυριολεκτικά, «του κώλου»- κερματίζονται και οι εσωτερικές τους επικράτειες.
Άρα, τι "επιλέγουν";
Επιλέγουν να επινοήσουν έναν εικονικό εαυτό, να μεταγράψουν το εσωτερικό τους χάος σε εικόνα».
Και πάλι πιστεύω ότι η ταινία μιλά για την έξοδο από την εικόνα. Όντως η ψυχολόγος έχει εικονικούς οργασμούς, όντως ο Τζέιμς φιλμάρει τον εαυτό του συνέχεια, όντως η ντομινατρίξ λέει στην αρχή ότι «τι αληθινή ζωή; Εδώ είναι η αληθινή ζωή». Ωστόσο και οι τρεις κάνουν ένα ταξίδι προσπαθώντας να βγουν από την εικόνα.
«Το οργασμικό φινάλε δεν είναι έκρηξη ευδαιμονίας. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός κόσμου, κιόλας βυθισμένου σε αμετάκλητο μπλακ άουτ».
Ο Νik-Athenian χαρακτήρισε τον εαυτό του «συντηρητικούρα». Μάλλον κι εγώ το ίδιο είμαι. Ωστόσο ανάμεσα στο μπλακ άουτ της τρέχουσας αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και στο μπλακ άουτ της παρτούζας, θεωρώ απείρως λιγότερο παρακμιακό και απείρως προτιμότερο το δεύτερο, όπως θεωρώ μεγαλύτερη βεβήλωση και καπηλεία του εθνικού ύμνου τις κερδοσκοπικές σφαγές στο όνομά του, από το να τραγουδιέται μέσα σε ένα κώλο.
Διόρθωση: αντί «Όπως δεν είναι σύνθετο το θέμα και με τη ψυχολόγο», το σωστό είναι «Όπως είναι σύνθετο το θέμα και με τη ψυχολόγο».
Φοβάμαι ότι με παρεξηγήσατε. Δεν φταίτε. Φταίω εγώ που, ενθουσιασμένος από την ταινία, έγραψα κατευθείαν τα συμπεράσματά μου.
Οι ήρωες δεν είναι κλειστοί –επιμένω. Δεν απωθούν τις επιθυμίες τους, δεν έχουν ηθικές αγκυλώσεις. Ξέρουν και λένε τι θέλουν, το ψάχνουν, αλλά δεν το βρίσκουν.
Γιατί; Γιατί είναι μόνοι. Η κοινωνία που τους συνείχε διαλύεται. Η οικογένεια είναι θερμοκοιτίδα τερατογενέσεων (η Σέβεριν κακοποίηθηκε μικρή, ο Τζέιμς έκανε πεζοδρόμιο από τα 13 του, η ψυχολόγος «βιαζόταν» από το βλέμμα του πατέρα της). Γι αυτό, εικάζω, ότι για να σταθούν έχουν ανάγκη τη διαμεσολάβηση της εικονικότητας:
-Ο Τζέιμς βιντεοσκοπεί τον εαυτό του.
-Ο γείτονας απέναντι βιντεοσκοπεί τον Τζέιμς.
-Ο Τζέιμι ζει με την ανάμνηση του τηλεοπτικού του ρόλου («I am an albino!»)
-Ο «τρίτος της παρέας» χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό οδηγό έρευσης συντρόφου
-Η ψυχολόγος... εγκολπώνεται έναν αυγοδονητή
-Ο σύζυγος της ψυχολόγου μπαίνει στο ίντερνετ για να μαλακιστεί
-Η Σέβεριν βλέπει τον κόσμο μέσα από την πολαρόιντ της
Αυτές οι διαμεσολοβήσεις περιγράφουν την έκπτωση της εαυτότητας σε γκάτζετ. Τον εκφυλισμό της πραγματικότητας σε ριάλιτι. (Αυτό δεν ισχύει μόνο για τη «γη της ελευθερίας». Ισχύει και για τους ελληνοπερήφανους διακορευτές της Βουλγαροπούλας, που –γιατί, άραγε;- ένιωσαν την ανάγκη να βιντεοσκοπήσουν την ανδραγαθία τους στις σχολικές τουαλέτες της Αμαρύνθου).
Δεν μπορεί να μην συμπαθήσει κανείς αυτά τα ανοργασμικά, απαρηγόρητα πλάσματα, που δεν μπορούν ούτε ν’ αυτοκτονήσουν... Οι «δίδυμοι πύργοι» των παλαιών βεβαιοτήτων τους έχουν καταρρεύσει.
Το θέμα δεν είναι το σεξ. Απλώς, μόνο στο σεξ καταλείπεται η προσδοκία μιας κάποιας επικοινωνίας. Μέχρι κι αυτή να ματαιωθεί.
Υ.γ. Να με συμπαθάτε για την φλυαρία μου. Μπορείτε, απερίσπαστος, να επιστρέψετε στις αρκούδες...
Ναι, ομολογώ ότι σας παρεξήγησα. Εξαιρετικό το σχόλιό σας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home