Τα Παιδιά των Ανθρώπων

Σχεδόν όλες οι ταινίες που η υπόθεσή τους διαδραματίζεται στο μέλλον το παρουσιάζουν ζοφερό. Το γεγονός αυτό φαίνεται να αποτυπώνει και μια γενικότερη αίσθηση: πράγματι, ο αυριανός και ο μεθαυριανός κόσμος προξενεί φόβο· φόβο όπως κάθε τι άγνωστο. Όχι ότι δεν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις που να οδηγούν στην αίσθηση αυτή. Ο πλανήτης αργά αλλά σταθερά αρχίζει να μην αντέχει το οικονομικό μοντέλο του πρώτου κόσμου. Από την άλλη όμως, όπως και να το πάρει κανείς, είναι δύσκολο να ισχυριστεί ότι ο κόσμος δεν πραγματοποιεί στο πέρασμα των αιώνων συνεχόμενα βήματα προς τα μπρος. Ίσως το τέρμα αυτού του εμπρός, το τέρμα αυτού του δρόμου να είναι ο γκρεμός και η άβυσσος. Ίσως.

Γύρισε όμως στα μέσα της δεκαετίας του 80 και ρώτα πόσους πίστευαν ότι ο ψυχρός πόλεμος δεν θα τελείωνε με το πάτημα μερικών πυρηνικών κουμπιών. Ο ερχομός του Μαντ Μαξ ήταν κάτι περισσότερο από ταινία, ήταν η οιονεί βεβαιότητα της επόμενης μέρας.
Και ξαφνικά μια μέρα ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε σαν να 'ταν αυτός ταινία. Και δεν θυμάμαι κραυγές ανακούφισης για την απαλλαγή από τον κίνδυνο αμερικανοσοβιετικού πυρηνικού ολέθρου. Αντιθέτως, τα ριζωμένα άγχη για το μέλλον μεταλλάχθηκαν και ντύθηκαν άλλες φορεσιές.

Καθόλου δεν αποκλείεται να είναι ακριβώς αυτή η ανθρώπινη ανησυχία, αυτό το ανικανοποίητο για το παρόν μας που αποτρέπει τα χειρότερα, καθόλου δεν αποκλείεται αυτό το ανικανοποίητο για το παρόν μας να είναι η βασικότερη αιτία δημιουργίας και βελτίωσης της ζωής.

Ωστόσο, το γεγονός παραμένει πως η ματιά στο παρελθόν είναι παγίως εξιδανικευμένη, πως το παρελθόν, οσοδήποτε άθλιο και αν υπήρξε, θα ειδωθεί νοσταλγικά, το γεγονός παραμένει πως το παρόν παγίως θα απαξιώνεται συγκριτικά με το παρελθόν και πως το μέλλον παγίως θα φαντάζει πιο επικίνδυνο απ' το παρόν.

Με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαφορά όμως: ενώ είμαστε πάντοτε απαισιόδοξοι για το μέλλον του κόσμου, είμαστε πάντοτε αισιόδοξοι για το προσωπικό μας μέλλον.

Το πρότζεκτ άνθρωπος είναι ρυθμισμένο με ψυχολογικούς μηχανισμούς που συνδυάζουν την ελπίδα μιας μελλοντικής προσωπικής ευτυχίας με τον τρόμο μιας μελλοντικής συλλογικής καταστροφής.

Διπλά ωφέλιμο, αφού μας προσφέρει όμορφα όνειρα και όμορφες ταινίες.

Σχετικά είναι και αυτά τα παλιότερα ποστ: 1, 2, 3.