Το Δέκατο Τρίτο Καλοκαίρι

Ολοσέλιδη διαφήμιση της «Ιnteramerican» στις εφημερίδες με το εξής περιεχόμενο:

«Αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους».
Όμως «άλλοι» είμαστε όλοι μας.
Αν έχει κάτι καλό η ατυχία, είναι πως είναι δίκαιη.
Δεν κάνει διακρίσεις.
Κι απέναντί της, κανείς δεν είναι άτρωτος.

Εννοείται φυσικά ότι άτρωτος δεν είναι ούτε ο εμπνευστής αυτού του διαφημιστικού, στον οποίο εύχομαι προσωπικά και ολόκαρδα να τον βρει το ταχύτερο δυνατό κάθε κακό, ει δυνατόν και αυτή τη στιγμή που γράφω την κατάρα μου. Ας λειτουργήσει δηλαδή το ποστ ως βουντού και κάθε του λέξη ως καρφί στα σωθικά του.
Καπιταλισμέ, τα παιδιά σου έχουν ξεσαλώσει τελείως. Μάζεψε τα λίγο, καλέ μου Κάπι, σε παρακαλώ θερμά.
Άσε που μεγαλύτερο ψέμμα απ' αυτό δεν υπάρχει. Άκου η ατυχία είναι δίκαιη και δεν κάνει διακρίσεις. Αν κάτι κάνει η ατυχία είναι διακρίσεις. Νυχθημερόν. Νον στοπ. Χωρίς ρεπό.
Απλά υπάρχουν και άνθρωποι σαλοί, άνθρωποι με πειραγμένο το κεφάλι, που δεν αντέχουν την αδικία στη ζωή και θέλουν να παίξουν τον ρόλο του «φύλακα στη σίκαλη». Ο Τίμοθι Τρέντγουελ για 13 καλοκαίρια πήγαινε στην Αλάσκα και ζούσε δίπλα στις αρκούδες. Για να τις προστατέψει, έλεγε. Φυσικά δεν τις προστάτευε από τίποτα και όταν εμφανίζονταν λαθροκυνηγοί αυτός κρυβόταν. Ένα από τα 13 καλοκαίρια είχε ξηρασία και οι αρκούδες δεν είχαν να φάνε και ο Τίμοθι άρχισε να κλαίει και να προσεύχεται, ώστε να αρχίσει επιτέλους να βρέχει, γιατί ήταν άδικο να μην έχουν οι αρκούδες τροφή. Το δέκατο τρίτο καλοκαίρι ο Τίμοθι πέτυχε επιτέλους αυτό που κατά βάθος ποθούσε και κατασπαράχθηκε από μια αρκούδα. Ο Τίμοθι έθρεψε μια αρκούδα, ενώθηκε με μια αρκούδα, έγινε τμήμα μιας αρκούδας. Κι αν ο Τίμοθι φαίνεται -και ήταν- σαλταρισμένος, δες στο dvd το καταπληκτικό «Grizzly Man» (το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του) και κοίτα πώς μιλάει ένας ιατροδικαστής, ένας άνθρωπος του ανθρώπινου πολιτισμού και των σλόγκαν της «Ιnteramerican».
Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Βέρνερ Χέρτζογκ, λέει ότι κατά τη γνώμη του κακώς ο Τρέντγουελ προσπάθησε να βρει στην φύση την αρμονία και τη δικαιοσύνη που δεν έβρισκε στην κοινωνία, ότι κατά τη γνώμη του το χάος έχει το πάνω χέρι στο σύμπαν και όχι η αρμονία. «Αυτό που με στοιχειώνει περισσότερο απ' όλα» λέει «είναι ότι σε όλα τα πρόσωπα των αρκούδων που φιλμάριζε επί χρόνια ο Τρέντγουελ, δεν μπορώ να διακρίνω κανένα σημάδι αναγνώρισης, οίκτου, κατανόησης. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι η συγκλονιστική αδιαφορία της φύσης. Η άδεια τους ματιά προς τον Τίμοθι δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά ένα μισοβαριεστημένο ενδιαφέρον για τροφή».
Όπως όμως φαίνεται από το ντοκιμαντέρ, ο δαίμονας του Τρέντγουελ ήταν όντως ο καλύτερος του φίλος, γιατί ο Τρέντγουελ δηλώνει συνεχώς πόσο νιώθει ότι ανήκει εκεί, πόσο ευτυχισμένος είναι που ζει με τις αρκούδες.
Ο Τίμοθι Τρέντγουελ σάλεψε πολύ, βγήκε τόσο πολύ από το κέλυφος του, που πόνεσε για την αδικία της ζωής, εξειδικεύοντας την στην αδικία των ανθρώπων κατά των ζώων και πηγαίνοντας στη φύση για να πονέσει για συγκεκριμένες αρκούδες που ένα καλοκαίρι δεν είχαν φαγητό, για να πονέσει επειδή δεν έβρεχε, και πονώντας πολύ ήταν ταυτόχρονα κι ευτυχισμένος πολύ, καθώς μας λέει ότι άνα πάσα στιγμή μπορούν να τον σκοτώσουν, αλλά he «will die for these animals, will die for these animals, will die for these animals».
Eσύ θα μπορούσες να πεθάνεις για κάτι;
Από τον συγκλονιστικό κυνισμό της «Interamerican» προτιμώ τη συγκλονιστική αδιαφορία της φύσης.
Από την τρέλα της αποδοχής τέτοιων διαφημίσεων προτιμώ την τρέλα της συμβίωσης με τις αρκούδες.
Η πρώτη φέρνει υγιή κατάθλιψη - η δεύτερη άρρωστη ευτυχία.