Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2012

Caro amico ti scrivo


Πληροφορίες, πληροφορίες, πληροφορίες. Λινκ, λινκ, λινκ. Τόσα για τα οποία αξίζει να γράψεις, τόσα για τα οποία πρέπει να πεις - να τα επιλέξεις, να τα φιλτράρεις, ίσως να τα συνθέσεις. Μέχρι που καταλαβαίνεις ότι μαζεύτηκαν πάρα πολλά, ότι αδυνατείς να τα διαχειριστείς, ότι καταπλακώνεσαι κάτω από τον όγκο της πληροφορίας.
Όλα κι όλα, υπερπληροφορημένοι εγκαταλείψαμε -υλικά και ψυχικά- τον μάταιο τούτο μεταπολιτευτικό κόσμο και υπερπληροφορημένοι εισήλθαμε -υλικά και ψυχικά- στον μνημονιακό. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε στο ίντερνετ θα συλλέγουμε πληροφορίες και θα σχηματίζουμε εικόνα. Ακόμα και η πληροφορία ότι δεν θα μπορούμε πια να είμαστε στο ίντερνετ, δεν θα μας διαφύγει. Θα τη λινκάρουμε, θα την ποστάρουμε, θα την κοινοποιήσουμε, θα τη σχολιάσουν, θα κάνουν λάικ χωρίς να εννοούν ότι τους αρέσει - αρέσει.
Τι να φταίει άραγε που δεν αντιδρούμε αλλιώς; Είμαστε καλομαθημένες κότες που λέει ο Καλύβας; Περιμένουμε να καεί ό,τι λίπος έχει απομείνει σε όσους έχει απομείνει; Είμαστε φανατικοί της δημοκρατίας και ελπίζουμε πως, αν όχι αυτόν τον Απριλομάη, πάντως κάποιον προσεχή Απριλομάη θα κάνουν πέτρα την καρδιά τους και θα μας επιτρέψουν να ψηφίσουμε; Είμαστε απλά ανοργάνωτοι; Είμαστε απλά συγχυσμένοι; Είμαστε απλά τρομοκρατημένοι;
Μα ποιοί είμαστε εμείς, ποιούς περιλαμβάνει ο πρώτος πληθυντικός μου; Έλα, ντε. Ούτε αυτό δεν ξέρω. Περιμένω και εδώ να λάβω πρώτα όλον τον απαιτούμενο όγκο των πληροφοριών, ώστε να το καταλάβω μετά πάσης βεβαιότητος. Όσο αργά κι αν είναι, εκείνο που πρώτα απ' όλα προέχει είναι να μην πούμε καμιά μαλακία, μην παρασυρθούμε σε υπερβολές, μην μας κερδίσει η ανακρίβεια (στο σημείο αυτό γελάνε όσοι ήδη με αποκαλούν αυριανιστή, αλλά αδιαφορώ για το γέλιο τους).
Ή μάλλον ψέμματα. Δεν αδιαφορώ ακόμα αρκετά. Ένα κομμάτι μου -σαφώς μικρότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, πάντως ακόμη υπαρκτό- κάθε φορά ανασκουμπώνεται: ρε μπας και το έχω παρακάνει; Ρε μπας και το ανεύθυνο είναι αυτό που κάνω εγώ και το υπεύθυνο είναι αυτό που κάνει ο Βενιζέλος (στο σημείο αυτό ανατριχιάζουν όσοι φοβούνται πως θα το γυρίσω πάλι στο "ναι μεν αλλά" και θα ψάξω να βρω τα δίκια του αντιπροέδρου σε αντιδιαστολή με τα δικά μας άδικα).
Nα μην ανατριχιάζουν, δεν θέλω να πω αυτό. Θέλω να πω όμως, πως οσοδήποτε φανατικά και να ενστερνίζομαι την μια πλευρά του δημόσιου λόγου, δεν παύει να με διαβρώνει υπόγεια και η αντίθετη πλευρά. Κάποτε θα θεωρούσα αυτή τη διάβρωση ζωτικά απαραίτητη. Τώρα ούτε αυτό δεν ξέρω.
Ας πω τι ξέρω. Ξέρω πως έχουμε φτάσει όλοι στα όριά μας και πως αν επιχειρήσουν πάλι καμιά μαγκιά προκειμένου να ξαναμαναπάνε τις εκλογές προς τα πίσω, αυτά τα όρια θα διαρραγούν οριστικά και αμετάκλητα.
Κλείνω με τραγούδι. Ο Λούτσιο Ντάλα μας μιλά για τον χρόνο που θα ΄ρθει. Θα 'χει τρεις φορές Χριστούγεννα και κάθε μέρα γιορτή. Το πλήθος παραληρεί. Ένα πλήθος προηγούμενων δεκαετιών και νοσηρής νοοτροπίας. Ευτυχώς στους χρόνους που από εδώ και μπρος έρχονται όλα θα αλλάξουν στα αλήθεια και τα πλήθη θα συμφιλιωθούν με την ιδέα πως ακόμη και το τραγούδι δεν είναι αυτονόητο, πως ακόμη και το να τραγουδάς δεν είναι έτσι απλά δικαίωμά σου χωρίς αντίστοιχη υποχρέωση, πως ακόμη και στα τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών υπάρχει ένα σπέρμα συλλογικής ευθύνης. Γιατί όποιος νομίζει πως η δημοσιονομική αντίληψη και η ταξική αναδιευθέτηση της ζωής θα αρκεστεί να καταπιεί την δημοκρατία και τα εργατικά δικαιώματα και δεν θα συνεχίσει μέχρι να καταπιεί ό,τι περισσότερο μπορέσει, κάνει λάθος (στο σημείο αυτό μέχρι κι εγώ ξέρω ότι είμαι υπερβολικός. Στ' αρχίδια μου όμως. Αλήθεια).
Αντίο Λούτσιο Ντάλα, σαν κωμωδία αμερικάνικη δεν περνάνε πια οι βδομάδες.

13 Comments:

At 3/02/2012 02:26:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ειλικρινης ερώτηση για το λινκ για τη διαφήμιση της γκάρντιαν. Γιατι μεταφράζεις τρία μικρά γουρουνάκια και όχι «τα τρία γουρουνάκια»;

ΣΚΟΥΦΑΛΗΣ

 
At 3/02/2012 02:54:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Από βλακεία και βιασύνη μαζί, το μετέφρασα κατά λέξη. Έχει να κάνει και με αυτό που λέω σε αυτό το ποστ για τον όγκο της πληροφορίας: το μυαλό δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί κι ένα κομμάτι του είναι διαρκώς αφηρημένο.

 
At 3/02/2012 10:23:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κακώς απολογείσαι που αμφιβάλλεις ( έαν απολογείσαι-έτσι το παίρνω ως αναγνώστης).

Κατά τη γνώμη μου , που δεν είναι ακριβώς δική μου βέβαια , αμφιβάλλουν αυτοί που ΞΕΡΟΥΝ. Αντιθέτως δεν αμφιβαλλουν αυτοί που ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ- και προφανώς ξεράδια ξέρουν.

 
At 3/02/2012 10:51:00 π.μ., Anonymous π2 said...

Η σύμπτωση με αυτό μου έκανε εντύπωση. Όχι βέβαια στο περιεχόμενο, ή στην στόχευση, αλλά στην ομόρριζη ομολογία άγχους που συμβολίζεται και από την ίδια πρώτη λέξη του τίτλου.

Φαίνεται πως το σύμπλεγμα των αναγκών για πληροφόρηση, για καθαρή ματιά, για αμφιβολία, για αντίδραση, για κατεύθυνση, μας κάνει κακό.

Μακάριοι οι φιλομνημονιακοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών (και όχι μόνο).

 
At 3/02/2012 10:57:00 π.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Η αμφιβολία είναι το σπέρμα της εξέλιξης. Οφείλουμε να αμφιβάλλουμε για όλα γιατί αλλιώς επαναπαυόμαστε στην πληροφορία που μας χειραγωγεί και λειτουργούμε άκριτα. Να αμφιβάλεις για όλα, έλεγε ο Μαρξ, στο Μανιφέστο...

 
At 3/02/2012 12:20:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Για να δώσω τον απαραίτητο τόνο απαισιοδοξίας (του γνωστού γκραμσιανού τσιτάτου) που με έχει καταξιώσει στο παρεάκι που αποκαλώ πολυπληθές κοινό μου: έχουμε φτάσει στα όρια πολλές φορές την τελευταία διετία, και μετά έχουμε στραφεί κομψά και συντεταγμένα (χάχα) εις τα οπίσω.

Το κομμάτι σου που ανασκουμπώνεται και με ανατριχιάζει ρωτώντας "μπας και το ανεύθυνο είναι αυτό που κάνω εγώ και το υπεύθυνο είναι αυτό που κάνει ο Βενιζέλος", να το αγαπάς. Να το ακούς. Αναγκαίο είναι, μακάρι να το είχαν όοοοοολοι αυτοί οι παπάρες που γράφουν (να μην ξαναρχίσω). Αλλά να του εξηγήσεις ότι αυτή τη φορά μάλλον κάνει λάθος: δεν ήταν ηττοπαθείς όσοι το '20-'22 έλεγαν να μην "κυνηγήσουμε" (αθάνατε ελληνικέ τύπε) τον Κεμάλ, δεν ήταν ανορθολογιστές οι αντιστασιακοί κατά του ναζισμού, δεν ήτανε κομματόσκυλα (όλοι) όσοι αντιστάθηκαν στη Δικτατορία.

Κι αφού σου αρέσει ο Ντάλα, σκέψου αυτό που είπε ο ντόπιος κλώνος του:

Έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις

(αυτό πήγαινε για ιμέιλ)

 
At 3/02/2012 05:52:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Νομίζω πως για όλα είναι εφικτό να δημιουργηθούν λύσεις. Εσύ θέλεις εκλογές τώρα, ο άλλος δεν θέλει καθόλου,
ε όλο και κάποια λύση θα βρεθεί για να χρισθεί ως η βιωσιμότερη. Αν μάλιστα συνοδευτεί και με αύξηση του εκλογικού ορίου σε 5%, τότε ίσως τώρα που η χώρα κέρδισε τον πόλεμο, να μπορεί να κυβερνηθεί για να έρθει επιτέλους η ανάπτυξη και να μην καταστραφούμε μόνοι μας. Ήδη οι λαγοί άρχισαν να το ζυμώνουν. Και οι λαγοί πάντα ζυμώνουν με μαγ(κ)ιά τις έρευνες. Και για να ξέρεις πως είμαι καλός μαθητής και τη σημερινή περί αυτοαναίρεσης εργασία την εμπέδωσα, θα σου πω πως παρόλο που η ικανότητα σου να γράφεις ωραία δεν έχει όρια , αν αυτή η λύση δεν θα σ’ αρέσει, στ’ αρχίδια τους. Αλήθεια.

 
At 3/02/2012 06:05:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

π2, εξαιρετικό το ποστ του Αντώνη. Τουλάχιστον εξαιρετικό.

 
At 3/02/2012 06:12:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

-"Δεν αδιαφορώ ακόμα αρκετά. Ένα κομμάτι μου -σαφώς μικρότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, πάντως ακόμη υπαρκτό- κάθε φορά ανασκουμπώνεται"
καλό είναι αυτό.

-"Ξέρω πως έχουμε φτάσει όλοι στα όριά μας και πως αν επιχειρήσουν πάλι καμιά μαγκιά προκειμένου να ξαναμαναπάνε τις εκλογές προς τα πίσω, αυτά τα όρια θα διαρραγούν οριστικά και αμετάκλητα."
Πόσο σίγουρος είσαι γι'αυτό? Μπορεί και να εκπλαγείς που φτάνουν αυτά τα όρια.
Εγώ πάντως δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πια.

-Το κείμενο που δίνει ο/η π2 πραγματικά εξαιρετικό συμφωνώ.

 
At 3/02/2012 06:24:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Σωτήρη, ναι, καταλαβαίνω τι λες.

 
At 3/03/2012 01:24:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κατ' αρχήν σ' ευχαριστώ γιατί είδα γραμμένα κάποια απ' αυτά που γυρίζουν ιλιγγιωδώς μέσα στο μυαλό μου.

Γράφεις
"Γιατί όποιος νομίζει πως η δημοσιονομική αντίληψη και η ταξική αναδιευθέτηση της ζωής θα αρκεστεί να καταπιεί την δημοκρατία και τα εργατικά δικαιώματα και δεν θα συνεχίσει μέχρι να καταπιεί ό,τι περισσότερο μπορέσει, κάνει λάθος (στο σημείο αυτό μέχρι κι εγώ ξέρω ότι είμαι υπερβολικός. Στ' αρχίδια μου όμως. Αλήθεια)."

Όχι δεν είσαι υπερβολικός. Θα χτίσουν ουρανοξύστες και καζίνα. Θα κάνουν όλη τη χώρα μια απέραντη Μύκονο. Θα γεμίσουν τους αρχαιολογικούς χώρους με μπαράκια. Όχι γύρω γύρω αλλά στη καρδιά τους. Αυτά κι άλλα χειρότερα θα κάνουν αν δεν τους σταματήσουμε.

(Εγώ, τώρα, γιατί νομίζω πως δεν θα κάνουν εκλογές. Για το κακό όλων μας. Και πιο πολύ για κακό των μνημονιακών φίλων μας.)

 
At 3/03/2012 10:50:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αγαπητέ Oldboy, πίστευε και μη ερεύνα -αυτό οφείλει να κάνει ένας σωστός θρησκευόμενος. Κι αν -για μια στιγμή- σε σκανδαλίσει ο πειρασμός της αμφιβολίας -ανθρώπινο!- εσύ να κλείσεις τα μάτια και τ' αυτιά σου, απέναντι σε οτιδήποτε κλονίζει την πίστη σου, και να προσευχηθείς γονατιστός μπροστά στα εικονίσματα, δηλώνοντας μετάνοια. Μπορείς να ψάλεις και οποιοδήποτε τροπάριο -προαιρετικά. Βοηθάει!

 
At 3/04/2012 12:52:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η αμφιβολία επιτρέπει την ανάσα.

[Συνήθως δεν αποφασίζεις. Δεν έρχεται πάντα η στιγμή. Απλώς ολισθαίνεις προς μια πλευρά. Αυτό νομίζω.]

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home