Οι συζητήσεις μας

Αθήνα. 

Θεσσαλονίκη. 

---

Σε μια πρόσφατη αντιδικία σε διαδικτυακό φόρουμ, ένας φίλος έγραψε κάτι που νομίζω συνοψίζει κάπως την κατάσταση: «Ο διαιτητής στις συζητήσεις μας είναι τα ΜΑΤ. Ελάχιστη σημασία έχει ποιός πιστεύει τι». Γενικεύοντας το, θα προσέθετα πως στις συζητήσεις μας εκτός από διαιτητή έχουμε και  σκηνοθέτη. Η ατζέντα των συζητήσεών μας τίθεται από τα ΜΜΕ, που δεν παραβιάζουν απλά τη δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά έχουν διαστρέψει εντελώς τον υποτιθέμενο ρόλο τους κι έχουν μετατραπεί σε στυγνά προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. 

Τα ΜΜΕ που θα έπρεπε να είναι ο διαιτητής (παρουσιάζοντας τα γεγονότα όπως συμβαίνουν και δίνοντας χώρο σε όλες τις διαφορετικές απόψεις) μετατρέπονται στον σκηνοθέτη, ενώ η αστυνομία σε μια δημοκρατία κανονικά δεν έχει να διαιτητέψει τίποτε, καθώς υπάρχει ένα Σύνταγμα που μου επιτρέπει να σταθώ απέναντι από το Κοινοβούλιο και να φωνάξω μην ψηφίσετε αυτό που πάτε να ψηφίσετε, υπάρχει ένα Σύνταγμα που, αν όσοι σκέφτονται σαν εμένα είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, μας επιτρέπει να σταθούμε όλοι μαζί έξω από το Κοινοβούλιο, ώστε οι βουλευτές που πάνε να ψηφίσουν να μάθουν και να δουν ότι έξω υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων που άκουσε τα «επιχειρήματα» για τα φάρμακα, το πετρέλαιο και τα άδεια ράφια, αλλά δεν πείστηκε, να το μάθουν κι ας ψηφίσουν πάλι "Ναι" αν αυτό νομίζουν, πάντως να το μάθουν, όπως να το μάθουν και τα διεθνή δίκτυα, που θα μεταδώσουν σε όλο τον κόσμο μια εικόνα πανίσχυρη, μια εικόνα ενός λαού που για τον άλφα ή βήτα εγγεγραμμένο στο αυτοκαταστροφικό dna του λόγο δεν θέλει να σωθεί με τον τρόπο που σώζεται, μια εικόνα όμως που ακριβώς επειδή θα ήταν πανίσχυρη και θα αποτελούσε την αληθινή ατζέντα, πρέπει να μην υπάρξει ποτέ, πρέπει να καταστραφεί εν τη γενέσει της, πρέπει να αρχίσει η εκκένωση όσο το δυνατόν ταχύτερα, ώστε μαζί της να αρχίσει και η αλλαγή της ατζέντας, αφού αυτή καθαυτή η εκκένωση, αυτό καθαυτό το χημικό όργιο κατά πολιτών, δεν πρόκειται να έχει θέση στην ατζέντα, δεν πρόκειται να έχει θέση στην κατεστημένη δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων και στην αγανάκτηση διανοούμενων, ευρωπαϊστών και φιλήσυχων πολιτών.

Κι έτσι η ατζέντα γίνεται όχι απλώς τα κτίρια που κάηκαν (που αν δεν τους άφησαν οι ίδιοι να τα κάψουν, παραβιάζοντας εσκεμμένα την μοναδική αποστολή της αστυνομίας σε μια δημοκρατία -την αντιμετώπιση όσων παρανομούν- κάηκαν πάντως γιατί ήταν πάρα πολύ απασχολημένοι να ψεκάζουν με τις ώρες ανθρώπους που από τη φάτσα τους, την ηλικία τους, το ντύσιμό τους, έβλεπες ότι βίαιοι δεν έπαιζε να γίνουν στα προσεχή μερικά έτη φωτός), αλλά και όσοι κρύβονται πίσω από αυτά (όλοι με μια φωνή μάς πληροφορούν σήμερα ότι ήξεραν πως οι εμπρηστές είχαν ορμητήριο την κατάληψη της Νομικής, μόνο που δεν είχαν μοιραστεί εκ των προτέρων την πληροφορία μαζί μας, ίσως επειδή ήταν κι αυτοί απασχολημένοι προσπαθώντας να μας πείσουν να μην διαδηλώσουμε την Κυριακή και να εσωτερικεύσουμε την αναγκαιότητα του νέου μνημονίου, απειλώντας μας με το γάλα των παιδιών μας που θα κοπεί από τα βυζιά των γυναικών μας), καθώς επίσης και όλα εκείνα τα μέτρα που θα χρειαστεί να παρθούν άμεσα για να μην παραδοθεί η χώρα στην εκτροπή.
Σάββατο βράδυ ο Μπάμπης μάς πληροφορούσε άλλωστε από το δελτίο του Σκάι ότι υπάρχει ακόμα ριζικότερο διακύβευμα στο μνημόνιο, ότι υπάρχει θέμα καθεστώτος, ότι το αληθινό δίλημμα είναι μνημόνιο ή δικτατορία. Αν η δικτατορία είναι κάπως πολύ last century, κι αν μια κατάσταση πολιορκίας του άρθρου 48 του Συντάγματος θα βόλευε περισσότερο (κι ας επιβαλλόταν εντελώς αντισυνταγματικά), το πιθανότερο είναι η επόμενη αναστολή των εκλογών να γίνει για λόγους που θα βολεύουν ακόμη περισσότερο (ένα PSI που θα μπλοκάρει, μια διαπραγμάτευση με τους εταίρους που δεν θα μπορεί να καθυστερήσει γιατί θα παίζεται το μέλλον της χώρας και η τροφική της επάρκεια, κάτι που θα πείσει τον αλύγιστο Σαμαρά να κάνει μια υποχωρησούλα ακόμη), πάντως το πλέον μη πιθανό σενάριο φαντάζει να γίνουν οι εκλογές τον Απρίλιο ή τον Μάιο.
Γιατί το κακό με τις εκλογές είναι ότι αφήνει τις συζητήσεις μας να διεξαχθούν χωρίς διαιτητή.  Όσο για τον σκηνοθέτη, ό,τι ατζέντα και να τους βάλει, τείνει να εξαντλήσει πια τα περιθώρια χειραγώγησης, αφού αφενός έχει ήδη παίξει τα πιο ακραία επικοινωνιακά του χαρτιά και αφετέρου υπάρχει μια αδυσώπητα ακραία πραγματικότητα.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι οι συζητήσεις μας θα μεταφερθούν στις κάλπες σύντομα. Το αμέσως προσεχές διάστημα όλοι όσοι πονούν για το Αττικόν (γιατί αυτοί τα αγαπούν τα σινεμά της πόλης, ενώ εμείς ποτέ δεν τα αγαπήσαμε, γιατί αυτοί τον αγαπούν τον πολιτισμό* και το φως, ενώ εμείς είμαστε απολογητές της φωτιάς και του μηδενισμού) θα πονέσουν και για την παράταση της θητείας Παπαδήμου ή για τον ερχομό στη θέση του κάποιου τεχνοκράτη της δημοσίας τάξεως, αφού ο τεχνοκράτης των τραπεζών τη διασφάλισε την «επιχειρηματική αυτονομία» τους, τιμώντας την εντολή για την οποία τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός.

---

* Στην οδύνη τους για τον πολιτισμό μας και την αγωνία τους για τον τρόπο με τον οποίο θα συμβιώνουμε στις πόλεις μας, δεν συμπεριλαμβάνεται ο πόνος και η αγωνία για τα δακρυγόνα στον Μίκη Θεοδωράκη. Γιατί όπως έχει διευκρινιστεί και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, άνθρωποι της ηλικίας του Γλέζου και του Μίκη δεν έχουν καμία δουλειά να πάνε να παριστάνουν τα τζόβενα σε διαδηλώσεις. Αυτά που κάνουν είναι λαϊκισμοί και εύκολοι συναισθηματισμοί, με τους οποίους ταϊζουν ένα λαό πολιτικά, πνευματικά και πολιτιστικά καθυστερημένο.

Ευτυχώς οι σύγχρονοι άνθρωποι του πολιτισμού, αγαπούν τη Δύση, τον Ορθό Λόγο και τη νηφάλια αποτίμηση των πραγμάτων, και η διαφορά τους με τα δυο ξεκουτιασμένα γεροντοπαλίκαρα της παλιάς Ελλάδας, της Ελλάδας της δραχμής και της τσάμπα μαγκιάς, μιλάει από μόνη της.