Caro amico ti scrivo

Πληροφορίες, πληροφορίες, πληροφορίες. Λινκ, λινκ, λινκ. Τόσα για τα οποία αξίζει να γράψεις, τόσα για τα οποία πρέπει να πεις - να τα επιλέξεις, να τα φιλτράρεις, ίσως να τα συνθέσεις. Μέχρι που καταλαβαίνεις ότι μαζεύτηκαν πάρα πολλά, ότι αδυνατείς να τα διαχειριστείς, ότι καταπλακώνεσαι κάτω από τον όγκο της πληροφορίας.
Όλα κι όλα, υπερπληροφορημένοι εγκαταλείψαμε -υλικά και ψυχικά- τον μάταιο τούτο μεταπολιτευτικό κόσμο και υπερπληροφορημένοι εισήλθαμε -υλικά και ψυχικά- στον μνημονιακό. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε στο ίντερνετ θα συλλέγουμε πληροφορίες και θα σχηματίζουμε εικόνα. Ακόμα και η πληροφορία ότι δεν θα μπορούμε πια να είμαστε στο ίντερνετ, δεν θα μας διαφύγει. Θα τη λινκάρουμε, θα την ποστάρουμε, θα την κοινοποιήσουμε, θα τη σχολιάσουν, θα κάνουν λάικ χωρίς να εννοούν ότι τους αρέσει - αρέσει.
Τι να φταίει άραγε που δεν αντιδρούμε αλλιώς; Είμαστε καλομαθημένες κότες που λέει ο Καλύβας; Περιμένουμε να καεί ό,τι λίπος έχει απομείνει σε όσους έχει απομείνει; Είμαστε φανατικοί της δημοκρατίας και ελπίζουμε πως, αν όχι αυτόν τον Απριλομάη, πάντως κάποιον προσεχή Απριλομάη θα κάνουν πέτρα την καρδιά τους και θα μας επιτρέψουν να ψηφίσουμε; Είμαστε απλά ανοργάνωτοι; Είμαστε απλά συγχυσμένοι; Είμαστε απλά τρομοκρατημένοι;
Μα ποιοί είμαστε εμείς, ποιούς περιλαμβάνει ο πρώτος πληθυντικός μου; Έλα, ντε. Ούτε αυτό δεν ξέρω. Περιμένω και εδώ να λάβω πρώτα όλον τον απαιτούμενο όγκο των πληροφοριών, ώστε να το καταλάβω μετά πάσης βεβαιότητος. Όσο αργά κι αν είναι, εκείνο που πρώτα απ' όλα προέχει είναι να μην πούμε καμιά μαλακία, μην παρασυρθούμε σε υπερβολές, μην μας κερδίσει η ανακρίβεια (στο σημείο αυτό γελάνε όσοι ήδη με αποκαλούν αυριανιστή, αλλά αδιαφορώ για το γέλιο τους).
Ή μάλλον ψέμματα. Δεν αδιαφορώ ακόμα αρκετά. Ένα κομμάτι μου -σαφώς μικρότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, πάντως ακόμη υπαρκτό- κάθε φορά ανασκουμπώνεται: ρε μπας και το έχω παρακάνει; Ρε μπας και το ανεύθυνο είναι αυτό που κάνω εγώ και το υπεύθυνο είναι αυτό που κάνει ο Βενιζέλος (στο σημείο αυτό ανατριχιάζουν όσοι φοβούνται πως θα το γυρίσω πάλι στο "ναι μεν αλλά" και θα ψάξω να βρω τα δίκια του αντιπροέδρου σε αντιδιαστολή με τα δικά μας άδικα).
Nα μην ανατριχιάζουν, δεν θέλω να πω αυτό. Θέλω να πω όμως, πως οσοδήποτε φανατικά και να ενστερνίζομαι την μια πλευρά του δημόσιου λόγου, δεν παύει να με διαβρώνει υπόγεια και η αντίθετη πλευρά. Κάποτε θα θεωρούσα αυτή τη διάβρωση ζωτικά απαραίτητη. Τώρα ούτε αυτό δεν ξέρω.
Ας πω τι ξέρω. Ξέρω πως έχουμε φτάσει όλοι στα όριά μας και πως αν επιχειρήσουν πάλι καμιά μαγκιά προκειμένου να ξαναμαναπάνε τις εκλογές προς τα πίσω, αυτά τα όρια θα διαρραγούν οριστικά και αμετάκλητα.
Κλείνω με τραγούδι. Ο Λούτσιο Ντάλα μας μιλά για τον χρόνο που θα ΄ρθει. Θα 'χει τρεις φορές Χριστούγεννα και κάθε μέρα γιορτή. Το πλήθος παραληρεί. Ένα πλήθος προηγούμενων δεκαετιών και νοσηρής νοοτροπίας. Ευτυχώς στους χρόνους που από εδώ και μπρος έρχονται όλα θα αλλάξουν στα αλήθεια και τα πλήθη θα συμφιλιωθούν με την ιδέα πως ακόμη και το τραγούδι δεν είναι αυτονόητο, πως ακόμη και το να τραγουδάς δεν είναι έτσι απλά δικαίωμά σου χωρίς αντίστοιχη υποχρέωση, πως ακόμη και στα τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών υπάρχει ένα σπέρμα συλλογικής ευθύνης. Γιατί όποιος νομίζει πως η δημοσιονομική αντίληψη και η ταξική αναδιευθέτηση της ζωής θα αρκεστεί να καταπιεί την δημοκρατία και τα εργατικά δικαιώματα και δεν θα συνεχίσει μέχρι να καταπιεί ό,τι περισσότερο μπορέσει, κάνει λάθος (στο σημείο αυτό μέχρι κι εγώ ξέρω ότι είμαι υπερβολικός. Στ' αρχίδια μου όμως. Αλήθεια).
Αντίο Λούτσιο Ντάλα, σαν κωμωδία αμερικάνικη δεν περνάνε πια οι βδομάδες.