Oh, to be in uniform!

Bρισκόμαστε στην αρχή του "Τhe way we were". Η Στρέιζαντ μπαίνει σε ένα κλαμπ και το βλέμμα της πέφτει στον Ρέντφορντ. Που είναι έτσι.

Άπαξ και πέφτει, δυσκολεύεται να σηκωθεί. Τον κοιτάζει ώρα εκστασιασμένη. Έτσι.

Στο κλαμπ τη συνοδεύει το αφεντικό της, ένας φαλακρός, στραβοχυμένος, μουστακαλής με προκοίλι, φωτογραφία του οποίου απ' την ταινία δεν μπόρεσα να βρω. Πάντως ήταν κάπως έτσι.
"Οh, to be in uniform!" αποφαίνεται, αποδίδοντας το βλέμμα στη στολή, λες κι ο Ρέντφορντ φορά μόνο στολή κι όχι πρόσωπο και ξανθά μαλλιά, λες κι αν φορούσε τη στολή ο ίδιος θα τον κοιτούσε η Στρέιζαντ με αυτόν τον τρόπο, λες κι αν ο Ρέντφορντ φορούσε σκουπιδοσακούλα ή ποδοσφαιρική φανέλα σε δείπνο θα άλλαζε κάτι.

Το αντικειμενικό δεδομένο είναι εν προκειμένω η ομορφιά, ωστόσο η παραβολή της στολής μπορεί κάλλιστα να έχει εφαρμογή κι αλλού: όποιος είναι πιο άξιος από εμάς δεν είναι στα αλήθεια πιο άξιος, απλά τυχαίνει να φοράει στολή.