O Λαγός και η Λεχώνα

Ο λαγός προσέγγισε τη λεχώνα. Ξέρεις, έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δύο, της επεσήμανε. Σαν τι, τον ρώτησε. Πρώτα πρώτα αρχίζουμε και οι δύο από λάμδα, της απάντησε. Με ενοχλείς, του εξήγησε. Να φύγω, την ρώτησε. Κάνε ό,τι θες, του άφησε στη διακριτική ευχέρεια. Έμεινε. Σιωπηλός. Η λεχώνα σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ο λαγός την ακολούθησε. Η λεχώνα πήγε στο μπάνιο. Ο λαγός δεν την ακολούθησε. Η λεχώνα άρχισε να πλένεται. Ο λαγός αναρωτήθηκε μήπως βρίσκεται σε λάθος μύθο. Καλού κακού μόλις η λεχώνα έβγαινε από το μπάνιο θα της πρότεινε να κάνουν αγώνες. Εκείνη όμως αρνήθηκε και επέστρεψε στο κρεβάτι της. Αλλόφρων ο λαγός άρχισε να τρέχει μόνος του. Έβγαινε πρώτος αλλά η έλλειψη δεύτερου μείωνε τη σημασία του επιτεύγματός του. Η λεχώνα γέλασε. Ο λαγός ντράπηκε. Σταμάτησε αναψοκοκκινισμένος. Εν μέρει από τη ντροπή, εν μέρει από το λαχάνιασμα. Ήταν αποκαμωμένος και δεν θα τον χάλαγε καθόλου να πάρει έναν υπνάκο. Αλλά τον κατέλαβε κάτι σαν μυθικό ντεζαβού, καθώς σκέφτηκε πως αν κοιμηθεί θα βγει πάλι ο μαλάκας του ηθικού διδάγματος. Κι έπειτα το κρεβάτι ήταν κατειλημμένο. Πάρα πολλά άγχη μαζεμένα για το μικρό λαγουδίσιο του κεφάλι. Πώς είχε μπλέξει έτσι; Αυτός δεν ήταν για αυτά. Αυτός ήταν για τα δάση. Να έφευγε λοιπόν από το διαμέρισμα; Ήταν κλειδωμένα. Ζήτησε από τη λεχώνα να ξεκλειδώσει. Εκείνη τον ρώτησε γιατί. Γιατί δεν ανήκω εδώ, της απάντησε. Είναι προφανές πως πρόκειται για λάθος. Κάποιος παράκουσε κάτι, κάποιος παρεξήγησε κάτι. Δεν το βλέπεις κι εσύ; Υπάρχει εμφανής αφηγηματική αμηχανία. Και δεν μπορούμε να την μπαλώνουμε εσαεί. Η λεχώνα του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Μετά ξεκλείδωσε. Μπορούσε να φύγει. Ο λαγός δεν ήξερε όμως αν ήθελε πλέον. Η λεχώνα θύμωσε με την αναποφασιστικότητά του. Κλείδωσε ξανά και πέταξε το κλειδί στο τζάκι. Ο λαγός όρμησε να το πιάσει, με αποτέλεσμα να υποστεί μικροεγκαύματα. Η λεχώνα αποφάσισε να τον περιθάλψει. Ο λαγός άρχισε να νιώθει σαν στον μύθο του. Ένιωθε τόσο άνετα που ούτε κατάλαβε πως τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε ήταν σε ένα δέντρο. Μακριά μπροστά του η χελώνα κόντευε να τερματίσει. Έτρεξε πανικόβλητος, αλλά ήταν πλέον αργά. Πέρασε την υπόλοιπη μέρα ως περίγελως. Δεν υπήρξε ζώο που να μην τον χλευάσει. Ώρες μετά, είτε τον ξαναπήρε ο ύπνος είτε ξύπνησε. Δεν ήταν σίγουρος τι από τα δύο. Η λεχώνα πάντως ήταν ξαπλωμένη δίπλα του.