Σε μορφή θραυσμάτων

Kαι ξυπνάς μια μέρα και πέφτει στο κεφάλι σου κάτι που το λεν μετέωρο.

Και πας για ύπνο το ίδιο βράδυ και στο πλάι σου περνούν πιο κοντά παρά ποτέ ουράνια σώματα.

Και σκέφτεσαι την πληθώρα των ανθρώπων που πάνε για ύπνο χωρίς να έχουν στο πλάι τους γήινα σώματα.

Και σκέφτεσαι την μειονότητα των ανθρώπων που δεν έχουν πάνω από το κεφάλι τους τίποτα αληθινά μετέωρο, που τα έχουν όλα μέσα στο κεφάλι τους τακτοποιημένα σίγουρα και θετικά.

Και με τα χρόνια καταλήγεις πως ποστάκι είναι αυτό που τρέχει να πιαστεί από την αφορμή της στιγμής, αυτό που στερείται την στοιχειώδη υπομονή της δεύτερης σκέψης, της επεξεργασίας, της ωρίμανσης, αυτό που περισσότερο από το να είναι βαθύ ενδιαφέρεται να είναι άμεσο,

λες και αύριο θα τελείωναν οι λέξεις,

λες και όλα πρέπει να γίνουν τώρα,

ένα τώρα που δεν σταματά να κρατά,

ένα τώρα που διαστέλλει το είναι σου,

μετατρέποντάς σε σε ανταποκριτή 

από το μέτωπο της γλώσσας,

που δεν είναι ένα μέτωπο πολεμικό,

αλλά ούτε κι ένα μέτωπο ειρηνικό,
είναι μια επικράτεια λήθης,

μια επικράτεια έξω από το χώρο και το χρόνο,

μια επικράτεια σημείων, συμβόλων, ήχων

και πάνω απ' όλα παιγνίων.

Μέσα στη γλώσσα παραμένεις πάντα παιδί.

Μέσα στη γλώσσα παραμονεύει παντού η χαρά.

Μέσα στη γλώσσα όλα μπορούν να φωτιστούν λοξά κι ευφρόσυνα.

Τη γλώσσα οι άνθρωποι δεν την έφτιαξαν για να συνεννοηθούν, για να εξουσιάσουν, για να γοητεύσουν, την έφτιαξαν για να μπορούν να κάνουν αστεία και να γελούν με τρόπους λιγότερο κραυγαλέους, την έφτιαξαν για να κραυγάζουν λιγότερο και να γελούν περισσότερο.

Η γλώσσα είναι το διαρκές μετέωρο.

Όταν εκρήγνυται πέφτει πάνω μας

σε μορφή θραυσμάτων.

Τα συναρμολογούμε πρόχειρα

σε ποστάκια με διάρκεια ζωής μια -ηδονική όμως- μέρα.

Τα ονειρευόμαστε ακατάπαυστα

σε τροχιές που περνούν ξυστά από δίπλα μας τη νύχτα.