H Σταδίου ξανά

Σύντομο διάλειμμα για διαφημίσεις. Βλέπεις τις λιγοστές νέες και προσπαθείς να θυμηθείς τον κόσμο τους, τον κόσμο που αγάπησες, τον κόσμο που σου φερόταν σαν να ήσουν ό,τι πιο πολύτιμο. Την υποβάθμιση του στάτους σου ως καταναλωτή ακολούθησε η υποβάθμιση του στάτους σου ως πολίτη. Απεργίες υπήρχαν εκεί που υπήρχαν και διαφημίσεις. Ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα άλφα εθνικής υπήρχαν εκεί που υπήρχε και καταναλωτισμός Alpha Εθνικής Τράπεζας. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, αν κοιτάς τη δουλειά σου, δεν διαμαρτύρεσαι, βάλεις το κεφάλι κάτω και αποσυρθείς στα ιδιωτικά σου θέματα, δεν έχεις να φοβάσαι κάτι. Δημοκρατία έχουμε. Ο ποινικός νόμος δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Μπορείς να ασχοληθείς -ιδιωτικά, βέβαια- με τους υπόλοιπους νόμους (εργασιακούς, ασφαλιστικούς, φορολογικούς κ.λπ.). Μπορείς να αφοσιωθείς στους φόβους και τα άγχη που αυτοί σου προκαλούν.
Παρά ταύτα, δεν μπορεί κανείς να ζει με φόβο και άγχη μόνο. Κάπου πρέπει να το εκτονώνει όλο αυτό. Πού να στραφεί; Μετανάστες δεν μπορούμε να παίζουμε συνέχεια. ΟΚ, τους μισήσαμε, τους σιχαθήκαμε, το εμπεδώσαμε. Χρειάζεται κάτι ευρύτερο. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα; Ναι, ΟΚ, τσιμπάς για λίγο, αλλά μετά μιλάει ο Τσίπρας στη Στάη και σχεδόν βαριέσαι να τον παρακολουθήσεις. Ο Εμφύλιος, άρα, μάλλον δεν είναι προ των πυλών. Λίγη ακόμη μεταστροφή να κάνει, άλλωστε, και στον Εμφύλιο θα συμμαχήσει με την πλευρά της Τάξης για να κερδίσει την καρδιά λίγων ακόμη νοικοκυραίων και ηλικιωμένων.
Οπότε τι; Οπότε η επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό, αντί να γίνει η σπίθα που προέβλεψαν οι Στρατούληδες, έγινε πάγος. Το γεγονός πως η απεργία τους σε διέλυε καθημερινά είναι απλά ένα εσωτερικό άλλοθι, είναι το κερασάκι και μόνο στην τούρτα. Η τούρτα είναι ότι θες πια να πιαστείτε όλοι χέρι χέρι. Πόσες άλλες χαρές σου έχουν απομείνει; Τι άλλο να προσδοκάς; Εσύ, δηλαδή, γιατί ναι κι αυτοί όχι;
Να πέσουν όσο πιο κάτω γίνεται. Όλοι όμως. Μαζί σου. Εσύ έπεσες, άλλωστε, πιο πολύ. Εσύ έπεσες, άλλωστε, πρώτος. Προκειμένου να κρατήσουν αυτούς όρθιους. Όχι πια. Επιτέλους ισότητα. Και κάπως έτσι, το Μνημόνιο, μετά την οριακή εκλογική του νίκη, περνάει πλέον και στη φάση της εσωτερίκευσης. Το μνημονιακό αφήγημα αρχίζει να θριαμβεύει: ναι, η κοινωνία μας έπρεπε να μεταρρυθμιστεί, ναι, θέλουμε επιστροφή στην ηρεμία και την ομαλότητα. Αλλάζουμε προς το ορθολογικότερον. Ενα μισθολόγιο για όλους, ένα Ταμείο για όλους, μια δυστυχία για όλους. Το Μνημόνιο είναι ευλογία. Συντεχνίες, άντε γεια.
Στη μεταπολίτευση ο λαός δεν ξεχνούσε τι σημαίνει Δεξιά, κι από την πολλή θύμηση το παράκανε, επικράτησε η ανομία, λερώθηκαν με γκράφιτι οι τοίχοι της πόλης, απεργίες παρέλυαν συνεχώς τη ζωή της, καταλήψεις σε βίλες, αλλά πάνε αυτά, ο Νίκος Δένδιας λούζεται με ένα γλυκό φως την ώρα που ανακοινώνει πως όλα τα δεινά από το 1974 και εντεύθεν τελειώνουν, στη φιλόξενη αγκαλιά του νόμου όλοι χωράνε, ιδίως συνδικαλιστές που πάνε να κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας, ο συνδικαλιστής είναι κακιά λέξη, κανέναν δεν σιχαίνεται περισσότερο ο εργαζόμενος από τους συνδικαλιστές, είναι, λοιπόν, μια θαυμάσια ευκαιρία, τώρα που οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, ο κάθε εργαζόμενος να έρχεται σε συμφωνία μόνος του με τον εργοδότη του και να αμείβεται με όσα πρέπει και αξίζει.
Ο λαός πλέον δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά. Με αυτό το σύνθημα απαντάμε στο ερώτημα εκπομπής της ΝΕΤ «Είναι καταστολή αν η αστυνομία δεν αφήσει τους αγρότες να κλείσουν τους δρόμους;» Όχι. Με κεφαλαία. Κι όχι άλλες απεργίες. «Απαιτούμε την απόλυτη φτωχοποίηση όλων»: αυτό το αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης θα μπορούσε να φέρει στο δρόμο εκατομμύρια ανθρώπους. Λαός και ΜΑΤ αγκαλιά, να πλημμυρίσουμε τη Σταδίου. Οχι πια τη Σταδίου της Μαρφίν και του Αττικόν, αλλά τη Σταδίου του Δεκεμβρίου του 1960, την ολοφώτεινη γιορτινή Σταδίου εκείνης της παλιάς φωτογραφίας που έκανε νοσταλγική θραύση στο Διαδίκτυο. Η πατρίς καθαρίζει. Και θα συνεχίσει να καθαρίζει από όλη αυτή τη βρομερή αριστερίλα. Αφού δεν έχουμε πια διαφημίσεις, ας χαθούμε σε μια καρτ ποστάλ.

(Kείμενο γραμμένο για την Ελευθεροτυπία)