Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2013

H Σταδίου ξανά

Σύντομο διάλειμμα για διαφημίσεις. Βλέπεις τις λιγοστές νέες και προσπαθείς να θυμηθείς τον κόσμο τους, τον κόσμο που αγάπησες, τον κόσμο που σου φερόταν σαν να ήσουν ό,τι πιο πολύτιμο. Την υποβάθμιση του στάτους σου ως καταναλωτή ακολούθησε η υποβάθμιση του στάτους σου ως πολίτη. Απεργίες υπήρχαν εκεί που υπήρχαν και διαφημίσεις. Ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα άλφα εθνικής υπήρχαν εκεί που υπήρχε και καταναλωτισμός Alpha Εθνικής Τράπεζας. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, αν κοιτάς τη δουλειά σου, δεν διαμαρτύρεσαι, βάλεις το κεφάλι κάτω και αποσυρθείς στα ιδιωτικά σου θέματα, δεν έχεις να φοβάσαι κάτι. Δημοκρατία έχουμε. Ο ποινικός νόμος δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Μπορείς να ασχοληθείς -ιδιωτικά, βέβαια- με τους υπόλοιπους νόμους (εργασιακούς, ασφαλιστικούς, φορολογικούς κ.λπ.). Μπορείς να αφοσιωθείς στους φόβους και τα άγχη που αυτοί σου προκαλούν.
Παρά ταύτα, δεν μπορεί κανείς να ζει με φόβο και άγχη μόνο. Κάπου πρέπει να το εκτονώνει όλο αυτό. Πού να στραφεί; Μετανάστες δεν μπορούμε να παίζουμε συνέχεια. ΟΚ, τους μισήσαμε, τους σιχαθήκαμε, το εμπεδώσαμε. Χρειάζεται κάτι ευρύτερο. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα; Ναι, ΟΚ, τσιμπάς για λίγο, αλλά μετά μιλάει ο Τσίπρας στη Στάη και σχεδόν βαριέσαι να τον παρακολουθήσεις. Ο Εμφύλιος, άρα, μάλλον δεν είναι προ των πυλών. Λίγη ακόμη μεταστροφή να κάνει, άλλωστε, και στον Εμφύλιο θα συμμαχήσει με την πλευρά της Τάξης για να κερδίσει την καρδιά λίγων ακόμη νοικοκυραίων και ηλικιωμένων.
Οπότε τι; Οπότε η επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό, αντί να γίνει η σπίθα που προέβλεψαν οι Στρατούληδες, έγινε πάγος. Το γεγονός πως η απεργία τους σε διέλυε καθημερινά είναι απλά ένα εσωτερικό άλλοθι, είναι το κερασάκι και μόνο στην τούρτα. Η τούρτα είναι ότι θες πια να πιαστείτε όλοι χέρι χέρι. Πόσες άλλες χαρές σου έχουν απομείνει; Τι άλλο να προσδοκάς; Εσύ, δηλαδή, γιατί ναι κι αυτοί όχι;
Να πέσουν όσο πιο κάτω γίνεται. Όλοι όμως. Μαζί σου. Εσύ έπεσες, άλλωστε, πιο πολύ. Εσύ έπεσες, άλλωστε, πρώτος. Προκειμένου να κρατήσουν αυτούς όρθιους. Όχι πια. Επιτέλους ισότητα. Και κάπως έτσι, το Μνημόνιο, μετά την οριακή εκλογική του νίκη, περνάει πλέον και στη φάση της εσωτερίκευσης. Το μνημονιακό αφήγημα αρχίζει να θριαμβεύει: ναι, η κοινωνία μας έπρεπε να μεταρρυθμιστεί, ναι, θέλουμε επιστροφή στην ηρεμία και την ομαλότητα. Αλλάζουμε προς το ορθολογικότερον. Ενα μισθολόγιο για όλους, ένα Ταμείο για όλους, μια δυστυχία για όλους. Το Μνημόνιο είναι ευλογία. Συντεχνίες, άντε γεια.
Στη μεταπολίτευση ο λαός δεν ξεχνούσε τι σημαίνει Δεξιά, κι από την πολλή θύμηση το παράκανε, επικράτησε η ανομία, λερώθηκαν με γκράφιτι οι τοίχοι της πόλης, απεργίες παρέλυαν συνεχώς τη ζωή της, καταλήψεις σε βίλες, αλλά πάνε αυτά, ο Νίκος Δένδιας λούζεται με ένα γλυκό φως την ώρα που ανακοινώνει πως όλα τα δεινά από το 1974 και εντεύθεν τελειώνουν, στη φιλόξενη αγκαλιά του νόμου όλοι χωράνε, ιδίως συνδικαλιστές που πάνε να κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας, ο συνδικαλιστής είναι κακιά λέξη, κανέναν δεν σιχαίνεται περισσότερο ο εργαζόμενος από τους συνδικαλιστές, είναι, λοιπόν, μια θαυμάσια ευκαιρία, τώρα που οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, ο κάθε εργαζόμενος να έρχεται σε συμφωνία μόνος του με τον εργοδότη του και να αμείβεται με όσα πρέπει και αξίζει.
Ο λαός πλέον δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά. Με αυτό το σύνθημα απαντάμε στο ερώτημα εκπομπής της ΝΕΤ «Είναι καταστολή αν η αστυνομία δεν αφήσει τους αγρότες να κλείσουν τους δρόμους;» Όχι. Με κεφαλαία. Κι όχι άλλες απεργίες. «Απαιτούμε την απόλυτη φτωχοποίηση όλων»: αυτό το αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης θα μπορούσε να φέρει στο δρόμο εκατομμύρια ανθρώπους. Λαός και ΜΑΤ αγκαλιά, να πλημμυρίσουμε τη Σταδίου. Οχι πια τη Σταδίου της Μαρφίν και του Αττικόν, αλλά τη Σταδίου του Δεκεμβρίου του 1960, την ολοφώτεινη γιορτινή Σταδίου εκείνης της παλιάς φωτογραφίας που έκανε νοσταλγική θραύση στο Διαδίκτυο. Η πατρίς καθαρίζει. Και θα συνεχίσει να καθαρίζει από όλη αυτή τη βρομερή αριστερίλα. Αφού δεν έχουμε πια διαφημίσεις, ας χαθούμε σε μια καρτ ποστάλ.
(Kείμενο γραμμένο για την Ελευθεροτυπία)

17 Comments:

At 2/05/2013 03:58:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν έχεις βαρεθεί αυτά τα κλαψομούνικα παραληρήματα;

 
At 2/05/2013 04:16:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Γράψε όμως βρε Old (συνάδελφε) και κάτι για την ευθύνη της Αριστεράς και των συνδικαλιστών για όλα αυτά, που (ορθά) περιγράφεις. Ο Δένδιας ήταν, είναι και θα είναι απέναντι. Οι προοδευτικές δυνάμεις τι έκαναν για να προφυλάξουν την κοινωνία από τον εκφασισμό;

Κάποιοι δυστυχώς έστρωσαν το δρόμο με τις ιδιοτελείς τους υπερβολές ώστε να έχει δυσφημιστεί σήμερα στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων το δικαίωμα στην απεργία, στην διαμαρτυρία, στον συνδικαλισμό. Από μόνος του ο Δένδιας δεν θα κατάφερνε τίποτα αν δεν υπήρχε ο (κάθε) Φωτόπουλος.

Χρήστος Κ.

 
At 2/05/2013 06:08:00 μ.μ., Blogger Τσαντίλας said...

ολα καλα ρε φιλε. αλλα γιατι ελευθεροτυπια;

 
At 2/05/2013 06:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μα το είχε πει ο Φρόυντ: «Η θεμέλια λίθος της δικαιοσύνης είναι η ζήλια».

 
At 2/05/2013 08:16:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Tσαντίλα, γιατί η Ελευθεροτυπία το πρότεινε. Γιατί το σκέφτηκα πολύ πριν το κάνω, αλλά οι όποιοι ενδοιασμοί είχα δεν κατέληξαν στην απόφαση να πω όχι. Αντίθετα κατέληξαν στο να πω ναι. Και κατέληξαν στο να πω ναι, επειδή δεν μπόρεσα να εντοπίσω με ποιόν τρόπο το εγχείρημα αυτό -όπως κατηγορείται από κάποιους- υποσκάπτει τα δικαιώματα των παλαιών εργαζομένων. Προφανώς βέβαια και για τις επιλογές μας κρινόμαστε όλοι. Επέλεξα κάτι, αν επέλεξα λάθος, ας κριθώ για αυτό.

 
At 2/05/2013 08:18:00 μ.μ., Blogger Λύσιππος said...

και μόνο ότι γράφτηκε για την τωρινή Ελευθ/πία αυτοακυρώνεται το περιεχόμενο του.

 
At 2/05/2013 08:19:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Χρήστο Κ, προφανώς και υπάρχουν μεγάλες ευθύνες των εργατοπατέρων, προφανώς και υπήρξε εν Ελλάδι μια διαστρέβλωση του συνδικαλισμού.
Από εκεί και πέρα αυτό δεν αναιρεί νομίζω και όσα λέω στο κείμενο.
Τέλος διαφωνώ με το ότι οι προοδευτικές δυνάμεις ευθύνονται γιατί δεν απέτρεψαν τάχα τον εκφασισμό.

 
At 2/05/2013 08:21:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Λύσιππε, ό,τι πεις.

 
At 2/06/2013 11:53:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

το κείμενο ωραίο.
Αλλά τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις για τη "νέα" ελευθεροτυπία;
Η επάρατη Γιάννα, όταν απέτυχε το μαγαζί της, τους αποζημίωσε όλους και το έκλεισε. Ο Λυμπέρης και ο Ρίζος και οι Τεγοπουλίνες φεσώσανε τους εργαζόμενους (και αν δεν ξέρεις μάθε ότι λεφτά έχουν, και τράβηξαν και πάρα πολλά έξω από την ίδια την ελευθεροτυπία), τους αφήσανε σε μια χυδαία αβεβαιότητα και αγωνία με ατελείωτα παζάρια και διχαστικές κινήσεις, και τώρα, με τον ίδιο τίτλο, layout, κτίριο, κλπ., με λίγους εκλεκτούς παλιούς (που υπέγραψαν την φτωχοποίησή τους) και νέους πρόθυμους (αλλά όχι αθώους) συνοδοιπόρους σαν κι εσένα και άλλους από την γκαδερο-παρέα "ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ", ξανάνοιξαν τον Νέο Πανιώνιο, με την συγκλονιστική υπόσχεση ότι αν βγάλουν κέρδη θα αποζημιώσουν και τους παλιούς. Σοβαρά; Όπως βγάζουν κέρδη όλες οι εφημερίδες και τα κανάλια; Όπως ελέγχεις τα κέρδη γράφοντας έξοδα για ό,τι θέλεις; Είσαι δικηγόρος (νομίζω), αλλά από ηθική κάτι (θα έπρεπε να) καταλαβαίνεις...

Με εκτίμηση, κατά τα λοιπά,
uctl68

Υ.Γ. Κοίτα τώρα πώς εφαρμόζεις το σκληρότερο μνημόνιο στην πράξη, αλλά παραμένεις ελευθερότυπος και αριστερίζων αντιμνημονιακός επιχειρηματίας: Σου έχουν μείνει από τις παλιές καλές μέρες εκατοντάδες πολλοί εργαζόμενοι, καλά και πολύ καλά αμειβόμενοι. Πας να τους διώξεις / μειώσεις τους μισθούς και αντιδρούν, χαλιούνται και οι αναγνώστες σου μαζί. Σκηνοθετείς λοιπόν ένα φοβερό δράμα με κακούς δράκους, κλείνεις για λίγο το μαγαζί, όλοι αντιδρούν, τσακώνονται, φοβούνται το σκοτάδι έξω απ' το μαντρί και λίγους μήνες μετά - καμπούμ! - έρχεται η ελπίδα. Ξέρετε, θα είναι λίγο χαμηλότεροι οι μισθοί σας, δεν θα σας πάρουμε όλους βέβαια, και αυτές οι παλιές απαιτήσεις σας, να τις ρυθμίσουμε και κουρέψουμε λίγο, είδατε και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, το αναγνωστικό κοινό μας περιμένει, αν βγει και κυβέρνηση θα πάρουμε και καμιά παραπάνω δουλειά, ελάτε μαζί μας και δεν θα χάσετε...

 
At 2/06/2013 05:34:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Πως το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας πέρσι ήταν μια στημένη ιστορία, πρώτη φορά το ακούω ως εκδοχή.
Από εκεί και πέρα κάνω μια απλή ερώτηση: με την επανέκδοση της Ελευθεροτυπίας ποιό ακριβώς δικαίωμα των παλαιών εργαζομένων χάνεται; Τι θα είχαν κερδίσει εκείνοι νομικά και οικονομικά αν η Ελευθεροτυπία δεν ξαναέβγαινε;

 
At 2/06/2013 06:38:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν θέλω να πιστέψω ότι μου κάνεις πλάκα αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν καταλαβαίνεις.
Είμαι ο Μπόμπολας και σε έχω υπάλληλο στην "Πήγασος 1 Α.Ε.". Σου δείχνω ισολογισμούς, δεν πάω καλά, δεν μου δίνει δάνειο η τράπεζα (λέμε τώρα), σε αφήνω απλήρωτο μερικούς μήνες και μετά κλείνω το Έθνος και σε αφήνω να κυνηγάς την Πήγασος Α.Ε. (ουκ αν λάβοις). Εγώ ως Μπόμπολας έχω βέβαια λεφτά να σε ξοφλήσω αυτά που σου χρωστάω, αδιάφορο στον καπιταλισμό όμως. Λίγο μετά, ανοίγω το "Νέο Έθνος" με την "Πήγασος 2 Α.Ε." και σου προτείνω να σε ξαναπάρω με τα μισά λεφτά και κούρεμα στα παλιά, ή (στους συντριπτικά περισσότερους) δεν σε ξαναπαίρνω κάν γιατί δεν ήσουν "εργοδοτικός".
Κι αν κανείς γκρινιάξει ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ, απαντάω δεν χάσατε και τίποτε που εγώ πάλι το παίζω εκδότης, πάλι θα κάνω πάσης φύσεως νταραβέρι, πάλι θα βγάλω λεφτά - εσείς νομικά και οικονομικά πάλι την Πήγασος 1
θα κυνηγάτε και θα πάρετε τα τρία μου.
Εσύ τώρα, με την παρουσία σου όλα αυτά τα χρόνια και τις απόψεις που διατυπώνεις, αυτά τα βλέπεις νόμιμα και ηθικά;
uctl68

 
At 2/06/2013 09:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ξαναλέω πως μέσα σε όλα όσα είχα ακούσει, την εκδοχή ότι η εφημερίδα έκλεισε επίτηδες και εκ του πονηρού δεν την είχα ακούσει.
Από εκεί και πέρα επαναλαμβάνω πως:
1) είχα ενδοιασμούς,
2) τους ξεπέρασα,
3)εξακολουθώ να μην έχω πειστεί πως αν η εφημερίδα δεν ξανάνοιγε οι πρώην εργαζόμενοι θα ήταν σε καλύτεροι μοίρα,
4) και πως η απόφασή που τελικά πήρα ελέγχεται και υπόκειται σε κριτική, τόσο γενικά όσο και σε σχέση με τις απόψεις που χρόνια διατυπώνω.

 
At 2/07/2013 12:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

η ελευθεροτυπία είναι η αυριανή του αριστερού οπότε δικαίως την αγαπάνε οι αντιμνημονιακοί, συριζαίοι, χορτοφάγοι κ.λπ.

 
At 2/07/2013 11:49:00 π.μ., Anonymous Ζωή said...

Στην Σωφρονιστική Αποικία όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές είναι αναμενόμενες και καθοδηγούμενες από την Μηχανή. Αυτή διαμορφώνει και τις επιθυμίες και τις ανάγκες και τα συνθήματα. Αλλά θα βραχυκυκλώσει κάποτε, πού θα πάει. Μηχανή είναι.

Υπέροχο και αυτό το κείμενο Oldboy και προσωπικά αδιαφορώ για το πού δημοσιεύτηκε. Απλά με τέτοια γραφή πιστεύω ότι θα πρέπει να προσανατολιστείς στην συγγραφή ενός βιβλίου.Αφού "το έχεις" μην το σκορπάς απλά.

 
At 2/07/2013 12:10:00 μ.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Εξαιρετικό κείμενο...

 
At 2/07/2013 11:09:00 μ.μ., Anonymous blackboy1955 said...

Το πουλί της γνώσης πετά το δειλινό.

Πόσες ακόμα ήττες απ’ τους νεοφιλελεύθερους μπορεί ν’ αντέξει το εργατικό κίνημα; Πόσος κοινωνικός αυτοματισμός πρέπει να ξεχυθεί στα σπίτια απ’ τις τηλεοράσεις;

Εξαιρέσεις. Ζητούνται εξαιρέσεις. Το παμπόνηρο ΠΑΣΟΚ τόπιασε. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Διαίρει και βασίλευε. Υποστηρίζει το ενιαίο μισθολόγιο αλλά κλείνει και το μάτι σε όσους υπολογίζει να προσεταιρισθεί πολιτικά. Είναι σα να τους λέει, υπομονή. Λίγο ακόμα. Να περάσουμε το κάβο των μνημονιακών περιοριστικών πολιτικών και θ’ αρχίσουμε τα ίδια. Το πελατειακό κράτος σε δράση. Θα σας βολέψουμε. Τους δικούς μας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως οι εξαθλιωνόμενοι όντας έξω απ’ το αλισβερίσι της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής δίνουν τη πλειοψηφία στους νεοφιλελεύθερους. Και πάει λέγοντας.

Πώς σπάει ο φαύλος κύκλος; Οι εργαζόμενοι στους κλάδους έντασης κεφαλαίου (π.χ. ΜΕΤΡΟ) θα μπορούσαν να έχουν κρίσιμο πολιτικό ρόλο αν αντί να ασχολούνται αποκλειστικά με τα κλαδικά (συντεχνιακά;) τους συμφέροντα έπαιζαν το ρόλο της ατμομηχανής για το σύνολο των εργαζομένων. Αντί να ζητούν την εξαίρεσή τους απ’ το ενιαίο μισθολόγιο ας θέσουν π.χ. ως στόχο την αύξηση κατά 50% τόσο του κατώτερου μισθού του ενιαίου μισθολογίου για το δημόσιο όσο και του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Υπάρχει βέβαια η άποψη σε χώρους της Αριστεράς πως “Τα συνδικάτα δεν μπορούν να εκφράζουν το γενικό συμφέρον, δεν έχουν την ισχύ, ούτε εξάλλου τους αναγνωρίζει κανείς αυτή την αρμοδιότητα (και ορθώς). Από τη φύση τους εκφράζουν το συμφέρον ενός κλάδου, ενός επαγγέλματος, των εργαζομένων σε μία επιχείρηση.” Αυτό όμως απαντάνε και τα στελέχη της ΔΑΚΕ. Νομίζω ότι έφθασε ο καιρός να πάμε πέρα απ’ αυτά τα όρια.

Μετά την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού (αρχές του 80) με τις επευφημίες (ή έστω την ανοχή) του πλήθους είναι πλέον από βέβαιο ότι η τακτική του εργατικού κινήματος πρέπει να αναπροσαρμοστεί-αναβαθμιστεί. Όταν ο αντίπαλος σε κτυπά πολιτικά δε μπορεί γιατί δεν αρκεί να απαντάς συνδικαλιστικά.

OLDBOY θα ήθελα τη γνώμη σου.

Υ.Γ. Μετά απ' όσα έγιναν στην Ελευθεροτυπία κακώς γράφεις σ' αυτήν. Δεν έχουν περάσει και πέντε χρόνια ... Ούτε καν η περίοδος παραγραφής. Κλασική στάση ρεφορμιστή.

 
At 2/10/2013 09:28:00 μ.μ., Anonymous Μάκης said...

Ο Old-boy και η ΔΗΜΑΡ είπαν:

"Από εκεί και πέρα επαναλαμβάνω πως:
1) είχα ενδοιασμούς,
2) τους ξεπέρασα,
3)εξακολουθώ να μην έχω πειστεί πως αν η εφημερίδα (κυβέρνηση) δεν ξανάνοιγε οι πρώην εργαζόμενοι (νυν άνεργοι) θα ήταν σε καλύτεροι μοίρα,
4) και πως η απόφασή που τελικά πήρα ελέγχεται και υπόκειται σε κριτική, τόσο γενικά όσο και σε σχέση με τις απόψεις που χρόνια διατυπώνω."


Τι δεν καταλαβαίνετε;;;


Αν υπάρχουν φράγκα στη μέση, δεν έχει καμιά σχέση το παράδειγμα που δίνει κανείς, ούτε τον ενδιαφέρει το ηθικό ποιον της εργοδοσίας, ούτε τι έχουν κάνει στους προηγούμενους, ούτε τι θα κάνουν στους επόμενους. Απλό δεν είναι;

Υπάρχει απόδειξη ότι χωρίς την ΔΗΜΑΡ η χώρα θα ήταν σε καλύτερη μοίρα; Όχι, βέβαια! Γιατί κλαίγεστε; Κατά τα άλλα αναλαμβάνει την "πολιτική ευθύνη"!


(Και αν μας πληρώσουν αρκετά, καταδικάζουμε και την υποκρισία από όπου και αν προέρχεται! Γιατί όχι; Και η ψυχή της Μέρκελ πονάει για τα όσα περνούν οι Έλληνες, δεν το πιστεύετε;)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home