Τα συνεργεία

Στην αρχή ήταν απλά υγρό. Μετά άρχισε να στάζει. Ύστερα οι σταγόνες έγιναν σχεδόν ροή. Τρομαγμένος έβαλε μια πετσέτα. Για το σπίτι βολευόταν κάπως η κατάσταση. Αλλά πώς θα έβγαινε έτσι έξω; Την άλλη μέρα πήγε στον γιατρό. Φαινόταν ότι δεν ήταν πύον, αλλά τι ήταν τότε; Ο γιατρός προβληματίστηκε, του φάνηκε παράξενο, δεν μπορούσε όμως παρά να καταλήξει ότι επρόκειτο για ιδρώτα. Έχετε παρατηρήσει πουθενά αλλού τέτοια δείγματα; Όχι, γιατρέ, μόνο στο αυτί. Του έγραψε κάτι σταγόνες που ανάθεμα κι ο ίδιος αν πίστευε ότι θα έφερναν αποτέλεσμα και του φάσκιωσε το αυτί. Αν σας ρωτήσει κανείς, πείτε ότι σας τσίμπησε σφήκα. Πάρτε μια σταγόνα το πρωί, μια το μεσημέρι και μία το βράδυ, και σε μια βδομάδα ελάτε να μου πείτε πως πάτε.
Οι σταγόνες δεν έφταναν καν στον στόχο τους, καθώς το κύμα του ιδρώτα τις ξέπλενε αμέσως. Εγκατέλειψε την προσπάθεια από την πρώτη μέρα. Εκείνη την περίοδο τα είχε με μια αναισθησιολόγο. Της εξήγησε την κατάστασή του και της ζήτησε να του κάνει μια τοπική αναισθησία. Είναι παράνομο, του απάντησε. Κάν' το για μένα, της είπε. Το έκανε. Όλα πήγαν ανέλπιστα καλά. Τα συμπτώματα σταμάτησαν, ξεφασκιώθηκε, άρχισε να νιώθει γενικότερα ωραία. Τα βρήκε επιτέλους με τον εαυτό του, ήταν το γενικό συμπέρασμα. Έμοιαζε άλλος άνθρωπος. H μόνη παρενέργεια που μπορούσε να αισθανθεί, ήταν πως ό,τι του έλεγαν πλέον από αυτό το αυτί έβγαινε από το άλλο.
Μήνες μετά άκουσε Placebo στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του κι αμέσως η απαγορευμένη λέξη χτύπησε τη συνείδησή του. Κι αν ήταν όλη αυτή η καλυτέρευση πλασίμπο; Έβαλε το δάχτυλο στο αυτί. Ήταν ακόμα στεγνό. Αλλά δίσταζε να το βγάλει. Συνέχισε να οδηγεί με το ένα χέρι, με αποτέλεσμα λίγο μετά να τρακάρει. Τίποτα πολύ σοβαρό, αλλά ο οδηγός του μπροστινού αυτοκινήτου βγήκε κι άρχισε να τον βρίζει. Για ένα σύντομο διάστημα άλλα λόγια κολυμπούσαν μέσα στον ιδρώτα κι άλλα έβγαιναν ανέπαφα από το άλλο αυτί.
Είχαν σκορπιστεί τυχαία. Ούτε τα ιδρωμένα ούτε τα ανέπαφα μπορούσαν να συγκροτήσουν από μόνα τους ένα νόημα. Μια μικρή βαβέλ σχηματίστηκε στο κεφάλι του. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Άρχισε να κρατά και τα δύο του αυτιά, μπας και κατορθώσει να σταματήσει αυτή την κακοφωνία. Ήταν πλέον αργά. Ίδρωνε ολόκληρος ενώ οι εικόνες μπροστά του (ο οδηγός να έχει σταματήσει να τον κατηγορεί και να τον κοιτά σαστισμένος, ένας με μηχανάκι να έχει σταματήσει και να ρωτάει τον οδηγό «Τι έπαθε;», δυο παιδιά λυκείου με σπιθούρια να χασκογελάνε) έμπαιναν από το ένα μάτι και έβγαιναν από το άλλο.
Ύστερα συνήλθε και έκανε τη δήλωση για την ασφάλεια. Ξαναέβαλε μπρος. Η ζημιά με μια πρώτη ματιά δεν ήταν τόσο μεγάλη. Για αυτό, άλλωστε, υπήρχαν και τα συνεργεία.