Πέμπτη, Φεβρουαρίου 14, 2013

Πιστόριους

Ίσως αυτό ακριβώς σημαίνει έρωτας: να παύεις να είσαι ψυχικά αρτιμελής.
Ίσως πάλι τίποτα άλλο δεν δυσφημεί κι απαξιώνει περισσότερο τον έρωτα από ό,τι η ερωτική ζήλεια.
Ίσως το εσωτερικό άκρο του έρωτα δεν καταλήγει ποτέ στο εξωτερικό άκρο του εγκλήματος, αν δεν συντρέχουν καταλυτικά άλλοι ενδογενείς παράγοντες, πολύ λιγότερο τραγουδισμένοι από το πάθος.
Ίσως αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του κάθε πρότυπου: όχι μόνο να ανεβαίνει, αλλά να ανεβαίνει ακριβώς για να κατέβει ώστε να ολοκληρωθεί το ειδωλολατρικό - ειδωλοφαγικό ρόλερ κόστερ και να επανέλθει η κοσμική ισορροπία· όχι μόνο να νικάει τον καρκίνο αλλά μετά να βγαίνουν στη φόρα και οι ντόπες του· όχι μόνο να νικάει την αναπηρία του, αλλά μετά να σκοτώνει· όχι μόνο να γίνεται πόστερ σε παιδικά δωμάτια, αλλά μετά να σε κοιτάζει από τους τοίχους με βλέμμα σχεδόν χαιρέκακο, προσφέροντάς σου μια πρώτη γεύση προδοσίας, μερικά χρόνια πριν αρχίσουν οι ερωτικές.
Ίσως κανείς άνθρωπος δεν είναι στα αλήθεια φτιαγμένος για πρότυπο, ίσως πάλι τα χαρίσματα που μας κάνουν πρότυπο να είναι η άλλη πλευρά των χασμάτων που μας κάνουν αποκρουστικούς.
Ίσως το να γιορτάζεις τον έρωτα σε μια συγκεκριμένη μέρα να σου φαίνεται σαν ένα ακόμη σίγουρα κερδισμένο στοίχημα εμπορευματοποίησης, ξεχνώντας όμως πως μερικοί άνθρωποι παίρνουν τους τύπους στα σοβαρά, ξεχνώντας πως άπαξ και ο τύπος μπει στη ζωή μας αποκτά κι αυτός τη δική του ουσία, ξεχνώντας πως μπορεί ο άνθρωπος να τιθάσευσε τη φωτιά, αυτό όμως δεν αναιρεί πως οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να καίγονται.
Το να τρέχεις ενώ δεν έχεις πόδια γίνεται. Το να μην πονάς ενώ έχεις καρδιά όχι.
Ωστόσο ας πάψουμε να αναγορεύουμε τον έρωτα σε αιτία θανάτου. Δεν φτάνεις να σκοτώσεις από έρωτα, δεν φτάνεις να αυτοκτονήσεις από έρωτα.
Ο έρωτας δεν είναι αιτία θανάτου, ο έρωτας είναι αιτία ζωής. 

10 Comments:

At 2/15/2013 02:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δυστυχισμένος τηλεθεατής.

 
At 2/15/2013 02:45:00 π.μ., Anonymous ChrisMrSly said...

Δεν το παρακολούθησα πέρα από τις πολύ αρχικές πληροφορίες, πάντως διάβασα πως όλο αυτό έγινε τα ξημερώματα καθώς η κοπελιά του έμπαινε σπίτι. Μπορεί να την πέρασε για διαρρήκτη. Και θα μου πεις, καλά και βαράει έτσι, χάθηκε να φωνάξει πριν αρχίσει τις κουμπουριές; Οι άνθρωποι αντιδρούν περίεργα.

 
At 2/15/2013 07:21:00 π.μ., Anonymous Μάκης said...

Ωραίο κείμενο!

 
At 2/15/2013 04:07:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ειναι βαρεια η υπαρξη μας, και πως να την αντεξουμε. κι επειδη τους θεους μας τους χασαμε, η αυτοι μας εχασαν, παιρνουμε και συμβολοποιουμε καποιες εικονες ανθρωπων η καταστασεων - οπως μας βολευει εμας καλυτερα, να διαπραγματευουμε τα δικα μας που μας καιν με αυτον τον τροπο. μικρη σημασια εχει η αληθεια η η προθεση του ανθρωπου πισω απο το συμβολο. ειτε το συμβολο ειναι ενα ουκ εα με καθευδειν, ειτε ενα βαλανιδι, ειτε ενα παιδι που πεφτει πανω στο θυμωμενο πιστολι ενος ενστολου εγκληματια... λεμε τωρα.

εγω σε ολο αυτο δεν ειδα κανεναν ερωτα, παρα εναν τεραστιο, παλιο θυμο, που δεν ειδωθηκε ισως καταματα και γι αυτο εκπυρσοκροτησε. πανω σε εναν ανθρωπο που μονο σα συμβολο κι αυτος χρησιμοποιηθηκε - λιγοι μηνες σχεσης δεν αρκουν να σε δει πραγματικα στην ανθρωπινη διασταση σου ο αλλος.
αυτα.
ΝΜ

 
At 2/15/2013 05:03:00 μ.μ., Blogger Maria said...

Ευχαριστώ που το έθεσες τόσο απαλά!

 
At 2/15/2013 05:54:00 μ.μ., Blogger roubinakiM said...

θα πέσει πάνω σου ο Εξολοθευτής Άγγελος...

 
At 2/15/2013 08:29:00 μ.μ., Anonymous sunCoater said...

Ίσως υπογείως κρύβεται ένα ερώτημα: η ειδωλοφαγία είναι -φαγία ακόμα και όταν πρόκειται περί αυτοκαταστροφής;
Ίσως υπεργείως διαγράφεται μια απάντηση: τα πυροτεχνήματα του έρωτα είναι φύσει πιο φωτεινά από τα αποκαΐδια του (αλλά τα δεύτερα κρατάνε πιο πολύ).

 
At 2/15/2013 10:06:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Δεν είναι ένα -ακόμα- καθημερινό τραγικό γεγονός, "τροφή" για το τηλεοπτικό κοινό.

Δεν είναι τυχαία η ημερομηνία που συνέβη το συμβάν, ούτε τυχαία το επέλεξες.

Σωστά, λοιπόν καταλήγεις : " Ο έρωτας δεν είναι αιτία θανάτου, ο έρωτας είναι αιτία ζωής"

Αλλά..το γεγονός ξεπερνά ημερομηνίες και έρωτες.

Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε από τα γόνατα και κάτω χωρίς οστά, μεγάλωσε και αγωνίσθηκε για το δικαίωμα στη ζωή.

και μετά από χρόνια τεράστιων αγώνων τα καταφέρνει μέχρι ότου...!

Από αγώνα για ζωή, αθλητισμό, υγεία, περνά στον πρωταθλητισμό, στην δόξα, γίνεται "θεός", μύθος.

Βήμα, βήμα...και "άλλαξε, δεν τον αναγνωρίζαμε" είπαν, παλιοί του φίλοι.

Ούτε που το κατάλαβε πως έγινε,υποθέτω.

Δεν είναι μόνο ο έρωτας, εδώ.( λόγω ημέρας, μάλλον ήταν η αφορμή)

Είναι η άλλη πλευρά, η άλλη όχθη.
..αυτή του απόλυτα"επιτυχημένου" του "παντοδύναμου", του "θεού".



 
At 2/18/2013 01:07:00 π.μ., Anonymous PapaChango said...

Δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η απέχθεια της ψευδο-κουλτούρας μας προς τον "άρρωστο", τον μη-αρτιμελή, τον θνητό, τον άσχημο, στον μη-"κανονικό", τον μη-Θεϊκό, είναι πιο βαθιά από την απέχθεια για τον δολοφόνο, τον βιαστή, τον βασανιστή....

Και αυτή η απέχθεια δεν "ξεβγαίνει" ούτε με πολλές "πλύσεις", από χρυσά μετάλλια και πλούτο...

Σε αυτήν την παράλογη κοινωνία είναι λογική η πράξη του για μένα.

Παράλογο είναι: αρτιμελής, πάνοπολοι στρατιώτες να βομβαρδίζουν άμαχους ανηλίκους σε κάθε γωνιά της γης και να μην μας καίγεται καρφί.

Μην φας θα φάμε γλάρο....

Εδώ ταιριάζει και ο Τζάρμους :

Αυτός που νομίζει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, πρέπει να πάει σε ένα νεκροταφείο...
Εκεί θα δει τι πραγματικά είναι η ζωή... Μια χούφτα χώμα...


The limits of control

 
At 3/07/2013 09:06:00 π.μ., Blogger Forester said...

Αγαπητέ μου Old,
ἐχω αληθινά ανατριχιάσει με την αντιστοίχιση που κάνεις παραθέτοντας τις φωτογραφίες απ'το Piano "στο mute".
Δεν το βρίσκω εγκεφαλικά ιδιοφυές απλώς-έχει μιαν άλλη μορφή ευφυἰας. Κάτι βαθύτερο που μιλάει κατευθείαν στα σωθικά(μου,τουλάχιστον).
Γιαυτό και σ'ευγνωμονώ.




 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home