Πόλωση και Πόλοκση

Μιλούσα με τον ιστορικό του μέλλοντος και του ζητούσα να μου δώσει καμιά πληροφορία από εκεί που βρίσκεται, να με βοηθήσει κι εμένα λίγο να καταλάβω το παρόν. Εκείνος έλεγε πως είναι αντιδεοντολογικό, πως δεν επιτρέπεται να πει κάτι, πως οι καιροί του είναι μυστήριοι καιροί και πως, αν πιαστεί να αποκαλύπτει στοιχεία, δεν θέλουν και πολύ για να τον απολύσουν και να βάλουν άλλον στη θέση του. Μια λέξη έστω, τον παρακάλεσα. Δώσε μου το κλίμα με μια λέξη. Λύγισε. Πόλωση, φίλε, μου λέει. Πολύ πόλωση. Τον άκουσα ταραγμένο. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω. Κοίτα, του είπα, μη νομίζεις πως τα βλέπεις όλα. Βασικά τα δημόσια βλέπεις. Υπάρχουν πάντα και τα ιδιωτικά. «Παράδειγμα;», με ρώτησε. Να, δεν υπάρχει μόνο η πόλωση, υπάρχει και η πόλοκση. «Πόλοκση;».

Να, όταν βλέπεις αυτό

σαν προοικονομία αυτού.

Γέλασε· με συγκατάβαση μεν, αλλά γέλασε.

Πώς να ισορροπήσεις το μπλογκ σου ανάμεσα στην μεγάλη εικόνα και τις εκατομμύρια μικρότερες; Πότε χάθηκε αυτή η ισορροπία; Από την αρχή της κρίσης ή ίσως από ακόμη πιο πριν; Σαν να μην έφταναν όλες οι αυτολογοκρισίες των μικρών εικόνων ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η ίσως πιο ύπουλη: αυτή που σου «επιβάλλει» η μεγάλη εικόνα, αυτή που σε κάνει να το σκέφτεσαι δυο φορές πριν ποστάρεις χαζομπαμπάδικα μια ζωγραφιά του παιδιού σου.