Δυο κωδικοί

Ένα κλειδί· αυτό ήταν το σύνθημα του Τζέιμς Σπέιντερ στο «Σεξ, Ψέμματα και Βιντεοκασέτες». Είχε στην κατοχή του μόνο ένα κλειδί, αυτό του αυτοκινήτου του. Εκεί μέσα είχε κι όλα τα υπάρχοντά του. Και μετακινούνταν· πότε εδώ, πότε εκεί: «Αν βρω διαμέρισμα τότε θα έχω δύο κλειδιά. Αν πιάσω δουλειά μπορεί και να χρειάζεται να ανοίγω και να κλείνω. Άρα κι άλλα κλειδιά. Μου αρέσει να έχω μόνο ένα κλειδί. Είναι πιο καθαρό έτσι».
Μετά από εντεκάμιση χρόνια φεύγω από το γραφείο μου. Ήταν εντελώς μικρό. Όταν το νοίκιασα το έκανα σκεπτόμενος ακριβώς πως τα έξοδα είναι πολύ λίγα. Αλλά έρχεται η εποχή που και τα πολύ λίγα είναι πάρα πολλά. Στο γραφείο αυτό γεννήθηκε ο Οld Boy. Ένα απόγευμα Μαρτίου στο μακρινό 2005. Πόσο ελάχιστη ώρα σπαταλάς για να σκεφτείς ένα ψευδώνυμο το οποίο στη συνέχεια σου κολλάει, ένα ψευδώνυμο με το οποίο τελικά σε ξέρουν πολλοί περισσότεροι από ό,τι με το όνομά σου.
Το όνομά σου· ξεκολλάς την ταμπέλα από την είσοδο, ξεκολλάς την ταμπέλα από την πόρτα. Το όνομά σου ένα σχεδόν ξένο όνομα, το όνομά σου το όνομα ενός σχεδόν ξένου. Κι από κάτω η ιδιότητα. Αυτή κι αν σου μοιάζει ξένη. Εντάξει, λέει ψέμματα, πόσο πιο σαφές να σου γίνει πια; 
Δεύτερη επιλογή είχα βάλει Θεολογία. Τρίτη Ποιμαντική. Λόλαρε, Λόλα, Λόλαρε. Ήταν έτσι το σύστημα τότε, δεν είχες μεγάλη ποικιλία επιλογών. Το μόνο που ήξερα για μένα ήταν πως ήμουν τριτοδεσμίτης. Θεωρητικός. Όχι πρακτικός. Ποτέ δεν υπήρξα πρακτικός άνθρωπος. Πιθανότερος λόγος για την πρώτη επιλογή μου ήταν μάλλον αυτό που έβλεπα κάθε Παρασκευή.

Ξαναείδα πρόσφατα τον πρώτο κύκλο. Άκου την μουσική. Οργασμικής αισιοδοξίας, ξέφρενης ζωντάνιας. Ο καπιταλισμός θάλλει - ριγκανόμικς - ο ουρανός είναι το όριο. Μουσική Μάικ Ποστ. Τα ποστ δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί, δεν ήξερες πως μια μέρα τα ποστ θα σε καθόριζαν.
Πετάς σαβούρα, αδειάζεις συρτάρια, μαζεύεις χαρτιά. Αποτυπώματα του χρόνου.
Ξέρω πως με λες κακομοίρη, ξέρω πως αυτό σου δίνει την εντύπωση ενός ακόμη ποστ αυτολύπησης. Αλλά αυτήν την φορά κάνεις λάθος. Ναι, είναι αντικειμενικά ήττα να μην μπορείς να συντηρήσεις κάτι τόσο μικρό. Αλλά είναι ήττα σε ένα πεδίο στο οποίο δεν ήμουν φτιαγμένος για να πολεμήσω. Και δεν ξέρω τι σημαίνει φτιαγμένος. Ίσως πολλοί δεν είναι φτιαγμένοι αλλά πολεμούν, μάλλον όλα είναι ένα κράμα επιλογών και συγκυριών. 
Ένα κλειδί. Σαν να λέμε δυο πάσγουορντ στο ίντερνετ. Είναι πιο καθαρό έτσι. Είμαι ένας εικονικός άνθρωπος. Μην σου ακούγεται αξιολύπητο. Η ύλη είναι χάσιμο χρόνου, η ύλη είναι μανούρα. Ξέρεις πόσα χαρτιά πέταξα σήμερα; Γραφειοκρατία δεν είναι μόνο η γραφειοκρατία. Γραφειοκρατία είναι ό,τι σε αποσπά από το πνεύμα. Γραφειοκρατία είναι ό,τι χρειάζεται περισσότερη μανούρα από δυο κωδικούς στο ίντερνετ.
Με λυπάσαι; Με ζηλεύεις; Άλλη σκασίλα από το να ασχοληθείς μαζί μου δεν είχες; Δεν τα γράφω για να με λυπηθείς, δεν τα γράφω για να με ζηλέψεις, δεν τα γράφω για να ασχοληθείς μαζί μου. 
Τα γράφω γιατί επέλεξα να μην αντισταθώ στην ανάγκη μου να γράφω, τα γράφω εδώ γιατί έτυχε να ζω στην εποχή που γεννήθηκαν τα μπλογκ. Κι αν έχουν πεθάνει τα μπλογκ, εγώ εξακολουθώ να γράφω. Κι εξακολουθώ να χρησιμοποιώ αυτό το δηλωτικό οίησης (μα ακόμη περισσότερο βαυκαλισμού) ρήμα.
Αλλά δεν με νοιάζει. Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό που μετακομίζει, έχω συμφιλιωθεί με το χρονικό μιας προσυντελεσθείσας μετακόμισης.