Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2013

Δυο κωδικοί

Ένα κλειδί· αυτό ήταν το σύνθημα του Τζέιμς Σπέιντερ στο «Σεξ, Ψέμματα και Βιντεοκασέτες». Είχε στην κατοχή του μόνο ένα κλειδί, αυτό του αυτοκινήτου του. Εκεί μέσα είχε κι όλα τα υπάρχοντά του. Και μετακινούνταν· πότε εδώ, πότε εκεί: «Αν βρω διαμέρισμα τότε θα έχω δύο κλειδιά. Αν πιάσω δουλειά μπορεί και να χρειάζεται να ανοίγω και να κλείνω. Άρα κι άλλα κλειδιά. Μου αρέσει να έχω μόνο ένα κλειδί. Είναι πιο καθαρό έτσι».
Μετά από εντεκάμιση χρόνια φεύγω από το γραφείο μου. Ήταν εντελώς μικρό. Όταν το νοίκιασα το έκανα σκεπτόμενος ακριβώς πως τα έξοδα είναι πολύ λίγα. Αλλά έρχεται η εποχή που και τα πολύ λίγα είναι πάρα πολλά. Στο γραφείο αυτό γεννήθηκε ο Οld Boy. Ένα απόγευμα Μαρτίου στο μακρινό 2005. Πόσο ελάχιστη ώρα σπαταλάς για να σκεφτείς ένα ψευδώνυμο το οποίο στη συνέχεια σου κολλάει, ένα ψευδώνυμο με το οποίο τελικά σε ξέρουν πολλοί περισσότεροι από ό,τι με το όνομά σου.
Το όνομά σου· ξεκολλάς την ταμπέλα από την είσοδο, ξεκολλάς την ταμπέλα από την πόρτα. Το όνομά σου ένα σχεδόν ξένο όνομα, το όνομά σου το όνομα ενός σχεδόν ξένου. Κι από κάτω η ιδιότητα. Αυτή κι αν σου μοιάζει ξένη. Εντάξει, λέει ψέμματα, πόσο πιο σαφές να σου γίνει πια; 
Δεύτερη επιλογή είχα βάλει Θεολογία. Τρίτη Ποιμαντική. Λόλαρε, Λόλα, Λόλαρε. Ήταν έτσι το σύστημα τότε, δεν είχες μεγάλη ποικιλία επιλογών. Το μόνο που ήξερα για μένα ήταν πως ήμουν τριτοδεσμίτης. Θεωρητικός. Όχι πρακτικός. Ποτέ δεν υπήρξα πρακτικός άνθρωπος. Πιθανότερος λόγος για την πρώτη επιλογή μου ήταν μάλλον αυτό που έβλεπα κάθε Παρασκευή.

Ξαναείδα πρόσφατα τον πρώτο κύκλο. Άκου την μουσική. Οργασμικής αισιοδοξίας, ξέφρενης ζωντάνιας. Ο καπιταλισμός θάλλει - ριγκανόμικς - ο ουρανός είναι το όριο. Μουσική Μάικ Ποστ. Τα ποστ δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί, δεν ήξερες πως μια μέρα τα ποστ θα σε καθόριζαν.
Πετάς σαβούρα, αδειάζεις συρτάρια, μαζεύεις χαρτιά. Αποτυπώματα του χρόνου.
Ξέρω πως με λες κακομοίρη, ξέρω πως αυτό σου δίνει την εντύπωση ενός ακόμη ποστ αυτολύπησης. Αλλά αυτήν την φορά κάνεις λάθος. Ναι, είναι αντικειμενικά ήττα να μην μπορείς να συντηρήσεις κάτι τόσο μικρό. Αλλά είναι ήττα σε ένα πεδίο στο οποίο δεν ήμουν φτιαγμένος για να πολεμήσω. Και δεν ξέρω τι σημαίνει φτιαγμένος. Ίσως πολλοί δεν είναι φτιαγμένοι αλλά πολεμούν, μάλλον όλα είναι ένα κράμα επιλογών και συγκυριών. 
Ένα κλειδί. Σαν να λέμε δυο πάσγουορντ στο ίντερνετ. Είναι πιο καθαρό έτσι. Είμαι ένας εικονικός άνθρωπος. Μην σου ακούγεται αξιολύπητο. Η ύλη είναι χάσιμο χρόνου, η ύλη είναι μανούρα. Ξέρεις πόσα χαρτιά πέταξα σήμερα; Γραφειοκρατία δεν είναι μόνο η γραφειοκρατία. Γραφειοκρατία είναι ό,τι σε αποσπά από το πνεύμα. Γραφειοκρατία είναι ό,τι χρειάζεται περισσότερη μανούρα από δυο κωδικούς στο ίντερνετ.
Με λυπάσαι; Με ζηλεύεις; Άλλη σκασίλα από το να ασχοληθείς μαζί μου δεν είχες; Δεν τα γράφω για να με λυπηθείς, δεν τα γράφω για να με ζηλέψεις, δεν τα γράφω για να ασχοληθείς μαζί μου. 
Τα γράφω γιατί επέλεξα να μην αντισταθώ στην ανάγκη μου να γράφω, τα γράφω εδώ γιατί έτυχε να ζω στην εποχή που γεννήθηκαν τα μπλογκ. Κι αν έχουν πεθάνει τα μπλογκ, εγώ εξακολουθώ να γράφω. Κι εξακολουθώ να χρησιμοποιώ αυτό το δηλωτικό οίησης (μα ακόμη περισσότερο βαυκαλισμού) ρήμα.
Αλλά δεν με νοιάζει. Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό που μετακομίζει, έχω συμφιλιωθεί με το χρονικό μιας προσυντελεσθείσας μετακόμισης.

18 Comments:

At 2/02/2013 01:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

αυτό τώρα τι σημαίνει; αποφάσισες να γίνεις δικαστής; ή απλώς αλλάζεις επαγγελματική έδρα; εμένα πάντως μου φαινόταν παρήγορο να ξέρω πως στα δικαστήρια κυκλοφορούσαν και άνθρωποι σαν εσένα. καλή συνέχεια.

 
At 2/02/2013 02:17:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ειτε από το γραφείο σου είτε από το σπίτι η από το αυτοκίνητο σου, ποτέ μη σταματήσεις να γράφεις.

 
At 2/02/2013 07:47:00 π.μ., Anonymous Νίκος said...

Πάντως εγώ διαβάζω κάθε σου ποστ, παρότι βρίσκομαι στην Αμερική. Μερικές φορές συμφωνώ, μερικές όχι, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι έχεις μεγάλο ταλέντο και εκφράζεις τις σκέψεις πολλών από μας, καλύτερα από ότι θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι. Μακάρι να συνεχίσεις να γράφεις για πολλά χρόνια ακομη.

 
At 2/02/2013 09:20:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Προσωπικά, να σε διαβάζω θέλω. Και μόνο μέσω διαδικτύου (όχι, δεν έχω ούτε για το Unfollow). Αυτό θα αλλάξει?

 
At 2/02/2013 09:38:00 π.μ., Blogger xtina said...

καλή αρχή

 
At 2/02/2013 10:08:00 π.μ., Anonymous Α.Ν. said...

Καθόλου δεν σε λυπάμαι, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Το έχω ζήσει αυτό. Έκλεισα το μικρό γραφείο μου, ξεκόλλησα την ταμπέλα και πήγα και την πέταξα στο καλάθι των αχρήστων μιας φίλης. Έπειτα, έδωσα εξετάσεις καιδιορίστηκα στο Δημόσιο.
Αργότερα παραιτήθηκα και ξανάγινα ελεύθερος επαγγελματίας. Έτσι είναι η ζωή, κάνει κύκλους.

Καλή συνέχεια!

ΥΓ: Η δικηγορία, αν δεν την πας, μπορεί να σου ρημάξει τη ζωή -μιλώ εκ πείρας.

 
At 2/02/2013 03:03:00 μ.μ., Blogger Кроткая said...

εγώ πάντως ζηλευω.

 
At 2/02/2013 03:39:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

κάθε στιγμή όταν ζούμε αυτό που πεθαίνει είναι ο οποιοσδήποτε θάνατος μας

 
At 2/02/2013 05:56:00 μ.μ., Blogger Theo said...

Μακάρι αυτό το κλείσμο να σου ανοίξει άλλες πόρτες!

"χρονικό μιας προσυντελεσθείσας μετακόμισης"
Δεν το καταλαβαίνω. Μήπως "προεξαγγελθείσας";

 
At 2/03/2013 01:46:00 π.μ., Blogger karagiozaki said...

καλή συνέχεια αγόρι. όπου. :)

 
At 2/03/2013 04:58:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Πρώτε ανώνυμε, το δεύτερο. Το πρώτο δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ. Όχι γιατί μου είναι τόσο ξένο, αλλά γιατί μου είναι ταυτόχρονα πολύ οικείο και πολύ ξένο και θα υπήρχε μεγάλη σύγκρουση :)

 
At 2/03/2013 04:59:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Τheo, είναι λίγο μεταφορικό. Πως πρώτα κανείς μετακομίζει τον εαυτό του προς μια νέα «ταυτότητα» και μετά έρχεται και το υλικό σκέλος.

 
At 2/03/2013 05:00:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ευχαριστώ πολύ για τα υπόλοιπα σχόλια και ναι, αν κάτι εννοεί το ποστ, είναι πως θα συνεχίσω να γράφω :)

 
At 2/04/2013 02:20:00 π.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

Είναι πραγματικά λυτρωτικό να λιγοστεύουν τα κλειδιά. Και πολύ πιο λυτρωτικό είναι να λιγοστεύουν οι ταμπέλες.

 
At 2/04/2013 10:28:00 μ.μ., Anonymous Ζωή said...

Ναι, το ίδιο σήριαλ κατέστρεψε κι εμένα.Κι ένα άλλο που έβλεπα όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Το the paper chase. Γυαλιστερά έδρανα, καθηγητές και μαθήματα.Κι έτσι αντί να προσανατολιστώ στην καλών τεχνών που την "είχα", σαν εκ γενετής προορισμένη έπεσα στην μελέτη για Νομική. Στην πορεία ήταν και αυτός ο έρωτας για έναν γείτονά μου φοιτητή νομικής,τον Γιάννη κι εκεί έδεσε το γλυκό.Νομική και ξερό ψωμί. Τελικώς αντί να μπω στα γυαλιστερά έδρανα βρέθηκα στην σκουριασμένη Σβώλου, το "νομική και ξερό ψωμί" αποδείχθηκε κυριολεκτικό και όχι σχήμα λόγου, ο Γιάννης δεν μου έδωσε ποτέ σημασία ως δέκα χρόνια μεγαλύτερος και απ'όσο ξέρω εγκατέλειψε την δικηγορία και φυτεύει φυστικιές στη Λαμία κι εγώ αφού χώθηκα με πάγια αντιμισθία σε μια επιχείρηση η οποία έκλεισε, φυτεύω χρώματα σε καμβάδες αν και μάλλον θα το κόψω κι αυτό γιατί τα υλικά είναι πανάκριβα.
Συνέχισε να γράφεις, είναι διέξοδος και -γνώμη μου που θέλω να την εκφράσω εδώ και καιρό- γράψε κανένα βιβλίο. Γράφεις καταπληκτικά. Χώρια που το γράψιμο δεν κοστίζει όπως τα λάδια και μουσαμάδες :))
Καλή αρχή!

 
At 2/05/2013 12:20:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Επειδή πολλοί απαγοητευμένοι δικηγόροι μαζεύτηκαν, λέω να σπαμάρω λίγο κάνοντας κάλεσμα στην εκδήλωση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας την Πέμπτη 7 Φλεβάρη στις 18.00 στην αίθουσα τελετών του ΔΣΑ.
Θέμα της εκδήλωσης "Γιατί αναγκάζεται ο OLDBOY να συστεγαστεί ή αλλιώς ο θάνατος του μικροδικηγοράκου". Θα περάσουμε τέλεια..

ΤΑΟ ΤΑΟ Μουτζαχεντιν

 
At 2/07/2013 11:08:00 μ.μ., Anonymous sunCoater said...

Το πρακτικός ακούγεται σχεδόν πάντα σα κατάντια και σα βρισιά δίπλα στο θεωρητικόςκι αυτό είναι κάτι που τρελά με εκνευρίζει (θεωρητικά, όχι πρακτικά).

Υπάρχει το "ένα μοναδικό κλειδί για όλα τα υπάρχοντα" αλλά και το "μια στιγμιαία απόφαση για όλα τα κλειδιά" (Neil McCauley).

Είσαι καταδικασμένος: όσα γραφεία και blog κι αν αλλάξεις, θα είσαι πάντα ο old-boy. Καλή συνέχεια.

 
At 2/17/2013 12:51:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"…Τα γράφω γιατί επέλεξα να μην αντισταθώ στην ανάγκη μου να γράφω"

Μας κοροϊδεύεις; Εάν ήταν έτσι, τότε θα έγραφες ιδιωτικά, όπως έκανα κι εγώ όταν ήμουν μικρή στο ημερολόγιό μου. Να ξέρεις ότι κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home