Ο Μ. Αζ.

Aναβρασμός επικρατούσε στους κόλπους των μαζοχιστών. Η συμβατική σοφία αιώνων, βάσει της οποίας ο ηγέτης τους έπρεπε να είναι διαφορετικός από τους ίδιους, εφόσον ήθελαν να πάνε μπροστά και να μην οδηγηθούν στην συλλογική αυτοκαταστροφή, δοκιμαζόταν στο πρόσωπο του Μ. Αζ. Ο Μ. Αζ. είχε λανσάρει μια πλατφόρμα ιδεών που έβρισκε ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στα μαζόχια. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τον πρώτο μαζοχιστή ηγέτη, έλεγε. Ο καιρός που άλλοι αποφάσιζαν για μας ανήκε στο παρελθόν, έλεγε. Δεν μας καταλαβαίνουν, άρα δεν μπορούν να ξέρουν τι στα αλήθεια ποθούμε, έλεγε. Ο Μ. Αζ. ήταν αναμφίβολα ένας χαρισματικός μαζοχιστής. Όσο ο καιρός των εσωτερικών εκλογών πλησίαζε, γινόταν φανερό πως μόνο έναν κίνδυνο διέτρεχε η υποψηφιότητά του: να μην τον εξέλεγαν, όχι πια από φόβο πως δεν είναι ο κατάλληλος, αλλά ακριβώς επειδή ο μαζοχισμός τους δεν τους επέτρεπε να κάνουν κάτι με το οποίο θα χαρούν θετικά (γιατί χαρές ασφαλώς και είχαν -κι εδώ τους είχαν παρεξηγήσει οι κανονικοί- μόνο που επρόκειτο για χαρές αρνητικές, για χαρές σκούρες, για χαρές ζόρικες). Έτσι, ενώ κανονικά θα σάρωνε, ο Μ. Αζ. επικράτησε με οριακή πλειοψηφία. Πάντως επικράτησε, κι αυτό ήταν που μετρούσε. Είχαν επιτέλους επιτύχει μια μεγάλη υπέρβαση, ήταν έτοιμοι να εκπροσωπηθούν από μια αυθεντικά δική τους φωνή. Πηγαίνοντας να εκφωνήσει τον ευχαριστήριο λόγο του, λίγο πριν λουστεί από το φως των προβολέων, ο Μ. Αζ. μπλοκάρισε συναισθηματικά. Άλλοι λένε πως λύγισε από το βάρος των ευθυνών, άλλοι επικαλούνται πολιτικές θεωρίες συνωμοσίας. Πέραν από τις θεωρίες, το αναμφισβήτητο γεγονός είναι πως, προς κατάπληξη όλων, αντί να βγει να πανηγυρίσει για τη νίκη του, βγήκε και ζήτησε συγγνώμη που δεν μπορεί να αποδεχτεί το αξίωμα. Τίποτα άλλο δεν συμπλήρωσε, καθώς πριν καλά καλά τελειώσει την πρόταση εξαφανίστηκε από τη σκηνή μέσα σε ένα σύμπλεγμα απόλυτης ενοχής που τον σκέπαζε γλυκύτερα από ποτέ, την ώρα που στην αίθουσα το κοινό ξεσπούσε σε λυτρωτικές οιμωγές. Εκείνος πολλά χρόνια αργότερα επαιρόταν στα εγγόνια του πως έφτασε τον μαζοχισμό σε νέα ύψη, πως δοκίμασε μια εμπειρία που κανείς από τους ομοίους του δεν είχε τολμήσει να γευτεί. Αυτά τον άκουγαν με δέος. Μεγαλώνοντας θα προσπαθούσαν να μιμηθούν τα επιτεύγματά του, ματαίως όμως, αφού κανείς ή είναι χαρισματικός ή δεν είναι. Μετά το φιάσκο με τον Μ. Αζ. οι μαζοχιστές συνέχισαν να εκπροσωπούνται από ξένους, χωρίς αμφισβήτηση πλέον. Δεν τους άρεσε μεν, αλλά για αυτό ακριβώς τους άρεσε κιόλας.