Τέλος κι αρχή

«Tέλος» είπε ξανά και μετά δεν μίλαγε κανείς. Κανείς από τους δύο. Δύο χρόνια τώρα τα είχαν πει όλα. Όλα όσα έπρεπε και κυρίως όλα όσα δεν έπρεπε. Έπρεπε μήπως να προχωρήσουν προς κάπου διαφορετικά; Διαφορετικά τα δύο χρόνια θα γίνονταν τέσσερα και μετά οκτώ και μετά δεκάξι; Δεκάξι χρόνια αργότερα έκαναν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Σκέψεις που απασχολούσαν το μυαλό τους όσο κυριαρχούσε πάλι η σιωπή. Σιωπή που έσπασε με μια καθόλου απροσδόκητη αγκαλιά. Αγκαλιά που οδήγησε σε ένα καθόλου απροσδόκητο φιλί. Φιλί που αδυνατούσε να φθαρεί από το χρόνο. Χρόνο με το χρόνο, δεν άντεχε απλώς, δυνάμωνε κιόλας, γεγονός που είχε πάψει να τους εντυπωσιάζει αρκετές χιλιάδες φιλιά πριν. Πριν κουραστεί ένα φιλί, έχει κουραστεί η επιθυμία. Επιθυμία τους λοιπόν ήταν να συνεχίσουν να επιθυμούν ο ένας τον άλλο. Άλλο κάτι για εξήγηση δεν είχαν. Είχαν καταλήξει πως ό,τι είχε να εξηγηθεί εξηγήθηκε κι ό,τι ήταν να μείνει ανεξήγητο θα έμενε ανεξήγητο. Ανεξήγητο ας πούμε θα έμενε για πάντα το πώς εξακολουθούσαν να είναι μαζί. Μαζί, παρόλα όσα δεν έπρεπε, παρόλα όσα είχαν προηγηθεί, παρόλα όσα επαναλαμβάνονταν διαρκώς. Διαρκώς η μεταξύ τους εκκρεμότητα παρέμενε εκκρεμής και η μεταξύ τους σιγουριά παρέμενε σίγουρη. Σίγουρη σε κάθε ιστορία είναι, λένε, μόνο η αρχή. Αρχή όμως σε κάθε ιστορία, δεν είναι απαραίτητα εκείνη που προηγείται χρονικά. Χρονικά ναι, ήταν σκανδαλώδες, ωστόσο τώρα, δεκάξι χρόνια αργότερα μετά τα δύο αρχικά, η διαδοχή δεν ήταν σιωπή - αγκαλιά - φιλί - τσακωμός, η διαδοχη ήταν σιωπή - αγκαλιά - φιλί - αρχή.