Ούτε νόμος ούτε τάξη

H συγκυβέρνηση αρχίζει επιτέλους να ρολάρει, επιτυγχάνοντας αρμονική κατανομή των αρμοδιοτήτων: ο Δένδιας αναλαμβάνει τους δικαστές που παίρνουν αποφάσεις τις οποίες δεν εγκρίνει, ο Βενιζέλος αναλαμβάνει τους εισαγγελείς που κάνουν προτάσεις τις οποίες δεν εγκρίνει, ενώ η ΔΗΜΑΡ έχει τον Υπουργό Δικαιοσύνης να συγκινείται συχνά από μικροφώνου, αλλά να μένει καθώς φαίνεται ασυγκίνητος σε θέματα που άπτονται της αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Άλλο πράγμα από το να δηλώνουμε εχθροί της ανομίας δεν κάνουμε λοιπόν, αρκεί βέβαια ο νόμος να εφαρμόζεται με τον τρόπο που η εκτελεστική εξουσία κρίνει ως κατάλληλο. Ειδάλλως, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλά για δικαστές που δεν έχουν ηθικό ανάστημα, επειδή δεν προφυλάκισαν τους κατηγορούμενους που ήθελε και το ΠΑΣΟΚ μιλά για οικονομικούς εισαγγελείς που λειτουργούν με βάση θεωρίες συνωμοσίας, επειδή ζήτησαν να ασκηθεί ποινική δίωξη για το φούσκωμα του ελλείμματος.
Το «νόμος και τάξη» λοιπόν, δεν είναι ακριβώς νόμος και τάξη. Είναι η προτεραιότητα της τάξης, είναι η τάξη πάνω από το νόμο. Αλλά ακόμα και λάτρης της τάξης πάνω από το νόμο να είσαι, διαπιστώνεις πως η συγκυβέρνηση αρχίζει να βρίσκει πλέον εντελώς γοητευτική και εντελώς προς το συμφέρον της την ιδέα της αταξίας πάνω από την τάξη. Θεωρώντας πως η ατζέντα της βίας είναι το προνομιακό της πεδίο, πιστεύοντας ίσως πως τίποτα δεν εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της από μια αληθινή ή τεχνητή αναταραχή, πηγαίνει την πολιτική κόντρα ολοένα και πιο στα άκρα, καθιστώντας την ολοένα και πιο άγρια, ολοένα και πιο χυδαία.
Σκοτεινιά.