Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2012

Xαρά

Βλέπω και ξαναβλέπω αυτό το βιντεάκι και μόνο μια λέξη μου έρχεται στο νου: χαρά. Σκέφτομαι πόσο εξορισμένη έννοια έχει υπάρξει η χαρά από το πολιτισμικό μας περιβάλλον. Όχι μόνο τα τελευταία χρόνια που όλα τα σκιάζει η μαυρίλα της κρίσης, αλλά κατεξοχήν και πριν από αυτά, κατεξοχήν και στις προηγούμενες δύο - τρεις δεκαετίες. Όσα κι αν χώριζαν σκυλάδες από έντεχνους, η χαρά δεν υπήρξε αγαπημένο παιδί κανενός τους: νταλκάδες, καψούρες, μελαγχολίες, ευαισθησίες, πόνοι και ξεσπάσματα. Η εκατέρωθεν πόζα, το εκατέρωθεν φαίνεσθαι. Κι όσο κι αν τα τηλεοπτικά σόου κυριάρχησαν, πάλι η χαρά ως χαρά απουσίαζε. Σου έλεγαν να περνάς καλά, να διασκεδάζεις, αλλά σε αυτό το «περνάω καλά» και σε αυτό το «διασκεδάζω», η χαρά ήταν άγνωστη λέξη. Το λάιφ στάιλ σε καλούσε να καταναλώσεις μια ιδέα διασκέδασης, να καταναλώσεις έναν τρόπο ζωής όπου μπορούσες ίσως να απολαύσεις, όχι όμως να χαρείς. Και οι διαφημίσεις πουλούσαν ως ιδανικό την απόλαυση, την καταξίωση, την επιτυχία, ακόμη και την ευτυχία, όχι πάντως την χαρά. Αγόρασε το τάδε προϊόν και θα νιώσεις βασιλιάς του κόσμου, θα έχεις πολλαπλούς φαντασιακούς οργασμούς ή παντοτινή σιγουριά. Αλλά χαρούμενος; Μπα, πολύ απλό, πολύ λίγο. Και στο άλλο αισθητικό στρατόπεδο, όλα έπρεπε να έχουν διαρκώς βάθος, όλα έπρεπε να μας οδηγούν διαρκώς σε μεγάλες υπαρξιακές αλήθειες ή κατακλυσμιαία συναισθήματα.
Κι έτσι τελικά η χαρά είναι για τα παιδιά και μόνο. Που απέχουν ακόμη από το βάθος, που για κάποιον γαμημένο λόγο γεννιούνται με μεγάλο απόθεμα χαράς. Λες και θέλουν να σε πείσουν πως έτσι είναι το φυσικό του ανθρώπου να είναι: χαρούμενος. Ή εν πάση περιπτώσει και χαρούμενος. «Κώστα, ο χοός». Ο χορός του Σκούμπι Ντου, ο χορός του κλαμπχάουζ παλιότερα. Ο χορός. Κι εκείνος χορεύει σκέτα, χορεύει απλά χαρούμενος. Κι εγώ δεν ακολουθώ σκέτα, ακολουθώ προσπαθώντας να εξηγήσω το μυστήριο της χαράς του. Και μεταγράφω εδώ από καιρό σε καιρό αυτά τα ελάχιστα που κάνω μαζί του, ώστε να δίνω την εντύπωση πως, για να γράφω πέντε, κάνω εκατόν πέντε. Και κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει για ανειλικρίνεια ή για διασπορά ψευδών εντυπώσεων. Αυτό είναι το τρικάκι της μερικής ειλικρίνειας: όταν τα πέντε για τα οποία γράφεις είναι ειλικρινή, τα εκατό για τα οποία δεν γράφεις δεν συνιστούν ψεύδος, δεν συνιστούν παραπλάνηση, δεν είσαι υπόλογος για το τι δεν έγραψες, δεν είσαι υπόλογος για το τι φαντάζεται ο καθένας για όσα δεν γράφεις.
Βλέπω και ξαναβλέπω αυτό το βιντεάκι και νιώθω χαρούμενος, με έναν παρόμοιο ψυχικό μηχανισμό με τον οποίο λειτουργεί ίσως η προσευχή: πιάνομαι από τη χαρά του, νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, μια απλούστερη για την ακρίβεια δύναμη, στην οποία μπορώ να βουτήξω τα μούτρα μου και να πλυθώ για λίγο από βάθη, περιπλοκές, σκοτούρες, σκοτεινιές.
Η χαρά ως προσευχή, η χαρά ως καταφύγιο, η χαρά ως άντληση δύναμης, η χαρά ως υπενθύμιση ότι στη ζωή μας δικαιούμαστε να είμαστε εκτός των άλλων και χαρούμενοι, η χαρά ως υποψία ότι δεν ζεις για να πετύχεις τον άλφα ή τον βήτα ακριβοθώρητο στόχο, αλλά ίσως ίσως ζεις για να μπορείς να χαρείς με ένα βιντεάκι, ομπλαντί ομπλαντά, λαλαλαλάιφ γκόουζ ον.

13 Comments:

At 12/11/2012 08:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

http://www.youtube.com/watch?v=SmSl49bTI1A

 
At 12/11/2012 08:28:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"η χαρά δεν υπήρξε αγαπημένο παιδί κανενός", αυτό ακριβώς.

Δεν χρειάστηκε καν να δω το βίντεο. Διάβασα το κείμενο ακούγοντάς το παράλληλα. Και είμαι και εγώ από αυτούς που το χρειάζονται αυτό το ομπλαντί ομπλαντά. Ευχαριστώ.

Βασιλική

 
At 12/11/2012 10:21:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

πολύ ωραίο το κείμενο και ναι, τρελά χαρούμενο το βιντεάκι, εγώ όμως κόλλησα με τον τύπο με την κιθάρα δίπλα στον τραγουδιστή ο οποίος παρά το ομπλαντί ομπλαντά που επικρατεί καταφέρνει σε ΟΛΟ το βίντεο να έχει τη φάτσα του Dexter. φοβερός.

 
At 12/12/2012 06:31:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τι βιντεάκι είναι αυτό;

 
At 12/12/2012 06:33:00 μ.μ., Anonymous Χαρά Τσακίρη said...

"νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, μια απλούστερη για την ακρίβεια δύναμη, στην οποία μπορώ να βουτήξω τα μούτρα μου και να πλυθώ για λίγο από βάθη, περιπλοκές, σκοτούρες, σκοτεινιές."

Ναι, υπάρχει και ονομάζεται άγνοια· στην περίπτωσή σου, οι κακοπροαίρετοι το λένε και στρουθοκαμηλισμό -εγώ όχι!

 
At 12/12/2012 06:55:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ωχ. Όλοι-ες ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες-ουσες στο βιντεάκι είναι της Χριστιανικής rock. Ψάξτο.

 
At 12/12/2012 10:15:00 μ.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

Γιατί όχι το original? Πάσχει βέβαια από ασυγχρόνιστο ήχο αλλά νομίζω η δόση χαράς είναι μεγαλύτερη.

Επίσης ενδιαφέρουσα η διαφοροποίηση χαράς και απόλαυσης. Νομίζω ότι υπάρχει κι άλλη μια διάσταση: η ποιότητα, κι όχι μόνο η ποσότητα, και των δύο (ΑΚΑ "υψηλή συγκίνηση"). Βλέπε και Μίλλ "καλύτερα να είσαι δυστυχισμένος Σωκράτης παρά ευτυχισμένο γουρούνι". Βέβαια το κάλλιστο θα ήταν ένας ευτυχισμένος Σωκράτης, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι ανέφικτο.


 
At 12/12/2012 11:34:00 μ.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

Αν και φαίνεται ότι εκείνο "το original" δεν είναι απλά ασυγχρόνιστο, είναι κάλπικο. Πολύ καλό μοντάζ όμως, δουλεύει.

 
At 12/12/2012 11:53:00 μ.μ., Anonymous Ζωή said...

Χαίρομαι άρα ονειρεύομαι.

 
At 12/13/2012 02:56:00 μ.μ., Blogger Theo said...

Στα 40 σου αρχίζεις να υποψιάζεσαι κάτι για τον ψυχικό μηχανισμό της προσευχής.
Μια κάποια πρόοδος είναι κι αυτό, αλλ' έχεις πολύ δρόμο ακόμα.
Καλή δύναμη!

 
At 12/13/2012 08:02:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Karagiozaki, όντως. Όχι μόνο αυτός, αλλά κι αυτός.
ΒΑΠ, επειδή το αίσθημα της χαράς μου το έδωσε το βιντεάκι.
Χαρά Τσακίρη, άσε μας κοπελίτσα μου ή άντρα μου ή ό,τι είσαι. Τράβα παίξε κάπου αλλού.

 
At 12/13/2012 08:03:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Τheo, κάπως ανάποδα έχει λειτουργήσει σε μένα. Μέχρι μια ηλικία προσευχόμουν. Μετά έπαψα. Αλλά ναι, μεγαλώνοντας, διόλου απίθανο να ξαναρχίσω :)

 
At 12/16/2012 02:26:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Να 'σαι καλά, παλιόπαιδο! Εξαιρετικό κείμενο

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home