Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2012

Της πόλης· ή όχι και τόσο.

Σoυ γράφω από ίντερνετ καφέ. Όποιος καθόταν στον υπολογιστή πριν από μένα έβλεπε βίντεο με τίτλο "Τwo girls screwed by an ebony dog". Σκέφτομαι μήπως το "dog" είναι της έννοιας ο μαύρος, ο αράπης, ο σκύλος, ο ταμ ταμ ταμ. Αλλά μπα, από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ως τα τσοντοσάιτ, ο ρατσισμός δεν μένει πια στην επίσημη γλώσσα της διεθνούς κοινότητας, ούτε για αστείο. Στον διπλανό υπολογιστή τσεκάρουν αποτελέσματα για τη Σχολή Δικαστών: γουαναμπί κτηνοβάτες - γουαναμπί δικαστές, μια οθόνη απόσταση.
~~~
Σε γυρνάω τώρα μερικές μέρες πριν, αναλύοντάς σου τις δέκα συν μία εκδοχές για τον αληθινό λόγο που δεν πήρα ομπρέλα από τους πανταχού σπαρμένους νοτιοασιάτες που μου την προσέφεραν (φωνάζοντας άλλοι «ομπρέλα», άλλοι «ομπέλα» κι άλλοι «αμπέλα»), με αποτέλεσμα να γίνω μούσκεμα: 
1) Παθολογική τσιγκουνιά
2) Φτώχεια καταραμένη
3) Κακομοιριά - μιζερολαγνεία
4) Απωθημένος λόγω της όψιμης αριστεροσύνης ρατσισμός, που εκδηλώνεται με αυτούς τους πλάγιους τρόπους
5) Καταναλωτική συνείδηση που τιμωρεί το συγκεκριμένο φυλετικό γκρουπ για παλαιότερες πωλήσεις ελαττωματικών ομπρελών
6) Φορολογική συνείδηση που δεν μου επιτρέπει την αγορά άνευ επισήμου παραστατικού
7) Προστασία του νόμιμου εμπορίου και έμπρακτη αποδοκιμασία του παραεμπορίου
8) Αγνός ατόφιος μαζοχισμός
9) Μια από τα παιδικά χρόνια εμπεδωμένη ιδέα περί ανδρισμού, βάσει της οποίας τα παλικάρια δεν πονούν και δεν λιώνουν από τη βροχή
10) Απλά μου αρέσει η βροχή και να βρέχομαι
11) Επειδή αν αγοράσεις ομπρέλα όπως όλοι, δεν βρέχεσαι μεν, αλλά χάνεις μια θαυμάσια ευκαιρία να γράψεις εξυπνάδες
 ~~~
Πλησιάζοντας σε απόσταση ανάσας μια σημαδιακή ηλικία, συνειδητοποιώ πως θα μπορούσα να με συνοψίσω ως εξής: έζησα τη δεκαετία από τα 20 ως τα 30 σαν να ήταν η δεκαετία από τα 30 ως τα 40 και το αντίστροφο. Γεγονός που αφήνει μόνο δύο επιλογές για τη δεκαετία από τα 40 ως τα 50: ή θα τη ζήσω σαν 50 - 60 ή σαν 10 - 20. Τα 0 - 10 και τα 70 - 80 συγκεντρώνουν λιγότερες, όχι πάντως και μηδενικές πιθανότητες.
~~~
Όχι και τόσο της πόλης τελικά. Μια ατελείωτη περιαυτολογία. Είμαι ο αναμφισβήτητος σταρ αυτού του μπλογκ: εμφιλοχωρώ σχεδόν σε κάθε ποστ. Κι άλλοι αγάπησαν τον εαυτό τους, αλλά δεν κάναν έτσι. Τους πέρναγε κάποτε. Θα μου περάσει και μένα, πού θα πάει. Αλλάζοντας δεκαετία θα αλλάξω μυαλά. Θα θελήσω να γίνω δικαστής. Αν δεν με παίρνει λόγω ορίου ηλικίας, θα θελήσω να γίνω κτηνοβάτης. Είχα από μικρός έναν παθολογικό φόβο για τα σκυλιά. Λαμπρή ευκαιρία να το γυρίσω τούμπα και να κάνω την κρίση ευκαιρία. Κάτι που δεν είχα ως τώρα σκεφτεί είναι μήπως, όπως η ομοφοβία λένε ότι είναι απωθημένη ομοφυλοφιλική έλξη, έτσι και η παιδιόθεν σκυλοφοβία καταπίεζε τον κτηνοβάτη μέσα μου.
~~~
Αλλά όσο φανατικά και να ζει κανείς μέσα στο μυαλό του, δεν παύει να ζει και μέσα στην πόλη. Στην πόλη του. Γιατί από μια ηλικία και πάνω είναι σχεδόν τόσο δική του όσο και το μυαλό του. Το μυαλό μας γεμάτο στενά που βγάζουν σε κεντρικές οδούς. Αν οι κεντρικοί δρόμοι του μυαλού μας είναι γεμάτοι υπερεγώ, αν στους κεντρικούς δρόμους κυκλοφορούν αντιλήψεις και πεποιθήσεις λίγο πολύ κοινές σε κάθε μυαλό, είναι τα στενά που δίνουν στο μυαλό μας τη δική του ταυτότητα, είναι στα στενά του που -λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τον πολυσύχναστο δρόμο- αναπνέουμε αληθινά.

13 Comments:

At 12/03/2012 08:16:00 μ.μ., Blogger Ιφιμέδεια said...

ωραίο ποστ. ελπίζω να μην επιλέξεις να ζήσεις σαν 50-60. Εκ πείρας σε συμβουλεύω να διαλέξεις 10-20.

"κι άλλοι αγάπησαν τον εαυτό τους αλλά δεν κάναν έτσι"
κάναν χειρότερα, μην το ψάχνεις.

να σου πω χρόνια πολλά, έχεις γενέθλια;

 
At 12/03/2012 09:52:00 μ.μ., Anonymous Συμεών said...

Έξελεντ.

 
At 12/03/2012 10:53:00 μ.μ., Anonymous Ζωή said...

Επικίνδυνα τα πουλιά της σκέψης έρχονται ένα ένα πολύχρωμα από τις περιπλανήσεις των κεντρικών λεωφόρων και κουρνιάζουν στα δέντρα των σοκακιών του μυαλού μας και γίνονται καρποί και φαναράκια και γεμίζουν το σκοτάδι με το φως τους και τον ύπνο με την παρηγοριά τους και το πρωί πάλι ξαναγίνονται πουλιά και φεύγουν για καινούριες λεωφόρους ώστε να έχουν να μας διηγηθούν νέες ιστορίες στο γυρισμό τους.
Πολλά δεν ξαναγυρίζουν ποτέ, θύματα των συλλογικών πεποιθήσεων, ενώ άλλα φτάνουν ως εμάς τραυματισμένα κι εμείς ανίκανοι να αναρριχηθούμε ως τις κρυψώνες τους για να γιατρέψουμε τις πληγές τους ξέρουμε πως πολλά απ'αυτά μέχρι το χάραμα θα έχουν ξεχυχήσει αβοήθητα μες την απόλυτη σιωπή του πόνου τους.
Όμως όσα κι αν χάνονται, όσα κι αν λαβώνονται, όσα κι αν ξεχυχούν μες τα φυλλώματα, κάθε πρωί είναι πάντα γεμάτο από νέα φτεροκοπήματα, εξαγορά για όλους εμάς που ακινητούμε καρφωμένοι απ'την ανάγκη, τη συνήθεια και την οκνηρία μας και όλ' αυτά που για να παρηγορηθούμε τα ονομάζουμε σύνεση.

 
At 12/03/2012 10:54:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

“Όποιος καθόταν στον υπολογιστή πριν από μένα έβλεπε βίντεο με τίτλο "Τwo girls screwed by an ebony dog".” Ούτε μία στο εκατομμύριο :p

Επειδή είσαι εσύ, άντε να πω το 11. Επειδή είσαι εσύ όμως.

Κανείς δεν ξέρει. Αν πάντως επιλέξεις το 10-20 βγάλε πολλές φωτογραφίες. Τέτοιες στιγμές πρέπει να μένουν αθάνατες.

Είσαι ο αναμφισβήτητος σταρ αυτού του μπλογκ. Καλά κάνεις.

Ωραία τα δρομάκια του μυαλού σου. Δεν θα τα έλεγα στενά. ;)

 
At 12/04/2012 12:36:00 π.μ., Blogger vague said...

Το να ήταν κρυφή ελπίδα, σαν αυτές που συντηρούνται κυρίως από άτομα της ομάδας "0 - 10", ότι επρόκειτο για μια μικρή μπόρα που από στιγμή σε στιγμή θα περνούσε, δεν παίζει; :)

(Είναι κάτι στενά της πόλης και του μυαλού, τόσο στενά, που από το δρόμο τους δεν χωράει να περάσει ούτε η βροχή. Τα αναγνωρίζεις εύκολα από τη μυρωδιά του βρεγμένου σκύλου που αναδίδουν και από τους περιπατητές τους που είναι συνήθως κτηνοβάτες δικαστές. Εκεί μάλλον δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις, ούτε καν ψεύτικα. Μην δοκιμάσεις να πας χωρίς μάσκα, θα πεθάνεις από ασφυκτική ντροπή.)

 
At 12/04/2012 01:38:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Iφιμέδεια, το 0-10 είναι το φαβορί ;) Σε λίγες μέρες τα έχω, αλλά πες ότι ευχήθηκες ήδη.
Συμεών, θενκς.
Καραγκιοζάκι, κι όμως, δεν το έβγαλα απ' το μυαλό μου αυτό που έγραψα :)
Ζωή, οι περισσότερες σκέψεις μας πάντως, ανήκουν μάλλον στην κατηγορία «πουλί πουλάκι στεριανό θάλασσα δεν σου πρέπει».
Riski, χμ, τώρα κατάλαβα ότι μια χαρά μπορεί να υπάρξει η παρανοήση που περιγράφεις και πως είναι δική μου ευθύνη. Να διευκρινίσω λοιπόν πως όχι, δεν μιλάω για στενάκια όπου αναπνέει κανείς τέτοιου είδους σκέψεις.

 
At 12/04/2012 09:28:00 π.μ., Blogger karagiozaki said...

Κρίμα. Ε, τότε ναι,ζούμε σ'ένα θαυμαστό νέο κόσμο.
χρόνια πολλά σαραντάχρονο αγόρι :)

 
At 12/04/2012 09:34:00 π.μ., Blogger Μαίρη (Ginger) said...

Aκόμα χθες ξεφωνίζαμε τους 100000 Γερμανούς που ορθώθηκαν ενάντια στον νόμο κατά των "σχέσεων" με ζώα. Εμείς οχι βέβαια, δεν το κάνουμε, αλλά.... μας φτιάχνει να το βλέπουμε!

Υποκριτές? Λιγάκι!

***

Οι μαθηματικοί σου υπολογισμοί με τρελλαίνουν....

***

Να μη σου περάσει. Να αγαπάς πάντα τον εαυτό σου και να του δίνεις προτεραιότητα. Μην ακούς τους ψευτοήρωες. Ο εαυτό σου είναι το μόνο που πραγματικά σου ανήκει. Κανείς και τίποτα άλλο.

***

Πόλη? Τι είναι Πόλη? Στη δική μου ζωή δεν υπάρχει πιά!

Ασε την καρδιά να οδηγεί τα βήματά σου.

 
At 12/04/2012 06:57:00 μ.μ., Anonymous Ζωή said...

Ας ανήκουν σε όποια κατηγορία οι σκέψεις μας , αρκεί στον τελικό απολογισμό να μην καταλήξουν στο συμπέρασμα "όλο τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες"..

 
At 12/04/2012 07:21:00 μ.μ., Anonymous no name said...

χρόνια πολλά...για όποτε...
αν και υποθέτω τις δεκαετίες 0-10 και 10-20 τις ζήσατε όταν ήταν ο καιρός τους, οπότε τίθεται το θέμα να τις ξανα-ζήσετε..και στο τέλος (τεσπά, το τέλος που όλοι τοποθετούμε στο απώτερο - απώτατο μέλλον, και στα 100 που λέει ο λόγος) κάποια δεκαετία θα μείνει εκτός...
γι' αυτές τις δύο δεκαετίες παντως που πρόσφατα σας άφησαν, μάλλον πολλοί τις ζούμε ανάποδα(με διάφορους τρόπους) μέχρι να καταλάβουμε τι παίζει...
χρόνια πολλά και πάλι!

 
At 12/08/2012 06:46:00 μ.μ., Anonymous νυν known said...

"Αν οι κεντρικοί δρόμοι του μυαλού μας είναι γεμάτοι υπερεγώ, αν στους κεντρικούς δρόμους κυκλοφορούν αντιλήψεις και πεποιθήσεις λίγο πολύ κοινές σε κάθε μυαλό, είναι τα στενά που δίνουν στο μυαλό μας τη δική του ταυτότητα, είναι στα στενά του που -λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τον πολυσύχναστο δρόμο- αναπνέουμε αληθινά."

Τον κακό σου σου το καιρό και τον στραβό σου το φλάρο, ατάλαντε φλύαρε! Μωρ' τι μας λες; Είσαι πολύ επιεικής με τον εαυτό σου. Δε στα'παν καλά, μου φαίνεται, καθόλου καλά. Σκέφτεσαι; Υπάρχεις; Που είναι η επιλογή σου, την πήρε το Εύρηκα; Την ταυτότητά σου τη δίνουν οι επιλογές σου κάθε στιγμή και όχι τα μπαγάζια που κουβαλάς στο τσερβέλο σου. Εσύ επιλέγεις να κρύβεσαι στα σκιερά και γλοιώδη στενά, επειδή στα φαρδιά νιώθεις μικρός και χάνεσαι. Ναι, ναι, κοιμήσου ήσυχος εσύ και μη δίνεις σημασία… συνέχισε να υποτιμάς αυτούς που σε κρίνουν, συνέχισε να τους βγάζεις λειψανέβατους, τρηρούς… άρε χαμένε που κάνεις τον ξερόλα, δεν έχεις ιδέα, έρε και να΄ξερες! Μετρίασέ με τώρα "+γραφέα" του ιστολογίου, διότι ως γνωστόν το αποκούμπι κάθε ατάλαντου είναι το κουμπί του delete.

 
At 12/14/2012 02:31:00 π.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

νυν known, δεν ξέρω αν όταν τα έγραφες αυτά βρισκόσουν σε σοκάκι ή σε λεωφόρο του μυαλού σου. Αλλά σε όποιον δρόμο κι αν βρισκόσουν, φαίνεται ότι οι οχετοί του έχουν βουλώσει και λιμνάζουν οι βούρκοι. Κάνε κάτι γρήγορα, αλλώς θα σε καλύψουν τελείως.

 
At 12/14/2012 01:21:00 μ.μ., Anonymous νυν known said...

Σε φώναξε κανένας, άκουσες το όνομά σου; Τι το παίζεις δικηγόρος; Να θυμάσαι ότι και οι δικές σου σβουνιές βρωμάνε όταν τις ανακατεύεις, ξέρεις αυτές που όταν τραβάς το καζανάκι νομίζεις ότι εξαφανίζονται, γι'αυτό άσε το δικό μου σιάξιμο και πρόσεχε μην τα ανοίξω και για σένα, γιατί δε σε ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης ποταμός … τ'ακούς;

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home