Της πόλης· ή όχι και τόσο.

Σoυ γράφω από ίντερνετ καφέ. Όποιος καθόταν στον υπολογιστή πριν από μένα έβλεπε βίντεο με τίτλο "Τwo girls screwed by an ebony dog". Σκέφτομαι μήπως το "dog" είναι της έννοιας ο μαύρος, ο αράπης, ο σκύλος, ο ταμ ταμ ταμ. Αλλά μπα, από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ως τα τσοντοσάιτ, ο ρατσισμός δεν μένει πια στην επίσημη γλώσσα της διεθνούς κοινότητας, ούτε για αστείο. Στον διπλανό υπολογιστή τσεκάρουν αποτελέσματα για τη Σχολή Δικαστών: γουαναμπί κτηνοβάτες - γουαναμπί δικαστές, μια οθόνη απόσταση.

~~~

Σε γυρνάω τώρα μερικές μέρες πριν, αναλύοντάς σου τις δέκα συν μία εκδοχές για τον αληθινό λόγο που δεν πήρα ομπρέλα από τους πανταχού σπαρμένους νοτιοασιάτες που μου την προσέφεραν (φωνάζοντας άλλοι «ομπρέλα», άλλοι «ομπέλα» κι άλλοι «αμπέλα»), με αποτέλεσμα να γίνω μούσκεμα: 

1) Παθολογική τσιγκουνιά

2) Φτώχεια καταραμένη

3) Κακομοιριά - μιζερολαγνεία

4) Απωθημένος λόγω της όψιμης αριστεροσύνης ρατσισμός, που εκδηλώνεται με αυτούς τους πλάγιους τρόπους

5) Καταναλωτική συνείδηση που τιμωρεί το συγκεκριμένο φυλετικό γκρουπ για παλαιότερες πωλήσεις ελαττωματικών ομπρελών

6) Φορολογική συνείδηση που δεν μου επιτρέπει την αγορά άνευ επισήμου παραστατικού

7) Προστασία του νόμιμου εμπορίου και έμπρακτη αποδοκιμασία του παραεμπορίου

8) Αγνός ατόφιος μαζοχισμός

9) Μια από τα παιδικά χρόνια εμπεδωμένη ιδέα περί ανδρισμού, βάσει της οποίας τα παλικάρια δεν πονούν και δεν λιώνουν από τη βροχή

10) Απλά μου αρέσει η βροχή και να βρέχομαι

11) Επειδή αν αγοράσεις ομπρέλα όπως όλοι, δεν βρέχεσαι μεν, αλλά χάνεις μια θαυμάσια ευκαιρία να γράψεις εξυπνάδες

 ~~~

Πλησιάζοντας σε απόσταση ανάσας μια σημαδιακή ηλικία, συνειδητοποιώ πως θα μπορούσα να με συνοψίσω ως εξής: έζησα τη δεκαετία από τα 20 ως τα 30 σαν να ήταν η δεκαετία από τα 30 ως τα 40 και το αντίστροφο. Γεγονός που αφήνει μόνο δύο επιλογές για τη δεκαετία από τα 40 ως τα 50: ή θα τη ζήσω σαν 50 - 60 ή σαν 10 - 20. Τα 0 - 10 και τα 70 - 80 συγκεντρώνουν λιγότερες, όχι πάντως και μηδενικές πιθανότητες.

~~~

Όχι και τόσο της πόλης τελικά. Μια ατελείωτη περιαυτολογία. Είμαι ο αναμφισβήτητος σταρ αυτού του μπλογκ: εμφιλοχωρώ σχεδόν σε κάθε ποστ. Κι άλλοι αγάπησαν τον εαυτό τους, αλλά δεν κάναν έτσι. Τους πέρναγε κάποτε. Θα μου περάσει και μένα, πού θα πάει. Αλλάζοντας δεκαετία θα αλλάξω μυαλά. Θα θελήσω να γίνω δικαστής. Αν δεν με παίρνει λόγω ορίου ηλικίας, θα θελήσω να γίνω κτηνοβάτης. Είχα από μικρός έναν παθολογικό φόβο για τα σκυλιά. Λαμπρή ευκαιρία να το γυρίσω τούμπα και να κάνω την κρίση ευκαιρία. Κάτι που δεν είχα ως τώρα σκεφτεί είναι μήπως, όπως η ομοφοβία λένε ότι είναι απωθημένη ομοφυλοφιλική έλξη, έτσι και η παιδιόθεν σκυλοφοβία καταπίεζε τον κτηνοβάτη μέσα μου.

~~~

Αλλά όσο φανατικά και να ζει κανείς μέσα στο μυαλό του, δεν παύει να ζει και μέσα στην πόλη. Στην πόλη του. Γιατί από μια ηλικία και πάνω είναι σχεδόν τόσο δική του όσο και το μυαλό του. Το μυαλό μας γεμάτο στενά που βγάζουν σε κεντρικές οδούς. Αν οι κεντρικοί δρόμοι του μυαλού μας είναι γεμάτοι υπερεγώ, αν στους κεντρικούς δρόμους κυκλοφορούν αντιλήψεις και πεποιθήσεις λίγο πολύ κοινές σε κάθε μυαλό, είναι τα στενά που δίνουν στο μυαλό μας τη δική του ταυτότητα, είναι στα στενά του που -λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τον πολυσύχναστο δρόμο- αναπνέουμε αληθινά.