Δάκρυα

Η απόσταση ανάμεσα στα δάκρυα που με διαφορά ελάχιστων ωρών κύλησαν από τα μάτια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και τα μάτια του Μάικλ Μπατίστ, σε κάνει να θες να πυροβολήσεις τη γλώσσα στα δικά της μάτια, μπας και σκοτωθεί, μπας και γεννηθεί στη θέση της καμιά άλλη, λιγότερο γενικόλογη, λιγότερο περιοριστική, λιγότερο τεμπέλα, καμιά που δεν θα καθαρίζει με την κοινή λέξη «δάκρυα», που θα ντρέπεται να πει με την ίδια λέξη αυτό που βγαίνει μέσα απ' τον Μπατίστ κι αυτό που βγαίνει μέσα από τον γόνο Γιαννακόπουλου, μια γλώσσα δηλαδή που δεν θα αρκείται στην ονοματοδοσία της εξωτερικής εκδήλωσης ψυχικών καταστάσεων, αλλά αντί να βαφτίζει την σωματική κατάληξή των καταστάσεων αυτών, θα ξεκινά από την κατάληξη, θα ξεκινά από το όποιο δάκρυ και θα κάνει την αντίστροφη διαδρομή, θα επιστρέφει πίσω στο μάτι, θα μπαίνει μέσα στο νου, θα διερευνά τι ακριβώς νιώθει εκείνη την ώρα κλαίγοντας ο ένας και τι ο άλλος, αλλά για να το βρει θα κάνει μια ακόμη πιο αντίστροφη διαδρομή, δεν θα αρκείται σε εκείνη την ώρα, θα πηγαίνει πίσω στα χρόνια του καθενός, θα εξετάζει από που έχει ξεκινήσει ο καθένας για να φτάσει εδώ, σε ποιά τάξη ανήκε ο καθένας, πόσο αξιωμένα ή μη έζησε στο πλαίσιο της δικής του τάξης, πόσο το πάλεψε και με τι τρόπο.
Μια γλώσσα που θα αφήσει τις γενικότητες και θα μιλάει πλέον ειδικά. Που δεν θα έχει διαφορετική λέξη μόνο για τα τόσο διαφορετικά δάκρυα τόσο διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, αλλά και μια διαφορετική λέξη για την κάθε φορά που θα κλάψει ο κάθε άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του, μια διαφορετική λέξη για την κάθε φορά που θα γελάσει, θα πονέσει, θα χαρεί και λοιπά και λοιπά. Ένας τέτοιος λεκτικός πλούτος όμως, όπου η κάθε μία λέξη δεν θα ήταν κοινόχρηστη πουτάνα που έχει περάσει από εκατομμύρια άλλα στόματα τρισεκατομμύρια προηγούμενες φορές, αλλά θα περιέγραφε ακριβώς το τι είναι αυτό που σου συμβαίνει συναισθηματικά την δεδομένη στιγμή, θα περιέγραφε το δικό σου συναίσθημα της δεδομένης στιγμής σου και μόνο, προφανώς δεν συμφέρει, καθώς οι άνθρωποι τη γλώσσα δεν την έχουν φτιάξει για να αποκαλύπτουν πλήρως το τι σκέφτονται, αλλά για να έχουν έναν υπεράνω υποψίας και καθολικά αποδεκτό κώδικα υπεκφυγής, με εργαλεία λέξεις - ομπρέλες, λέξεις που μας προστατεύουν από την καταιγίδα του πραγματικού.
Σε ορισμένες πάντως περιπτώσεις, ακόμα και αν γεννιόταν αυτή η νέα γλώσσα, μερικά δάκρυα θα έμεναν χωρίς τη δική τους ονομασία, γιατί είναι περιπτώσεις που «σταματάει ο νους», σταματάει πριν την αναπαράσταση του συμβάντος, πριν την ενσυναίσθηση της φρίκης. Δάκρυα σαν αυτά που πρέπει να κύλησαν από τα μάτια τριων αγοριών χθες βράδυ σε ένα ξύλινο σπίτι. Πώς κλαίει ένα παιδάκι πέντε χρονών και πώς ένα επτά, όταν όλα γύρω του καίγονται; Kλαίνε διαφορετικά; Ίσως έχει προλάβει να κρατηθεί το ένα από το άλλο, ίσως τουλάχιστον κλαίνε αγκαλιά, ίσως τα δάκρυά τους φλέγονται και γίνονται ρομφαία που καίει και καταδικάζει άπαξ δια παντός θεούς, διαβόλους, εξελικτικές θεωρίες, το νόημα της ζωής, το τυχαίο της ζωής, κι ό,τι καλό, όμορφο και ευτυχισμένο προλάβουμε να ζήσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, όλοι εμείς που δεν παγιδευτήκαμε σε ένα καμμένο σπίτι, όλοι εμείς που δεν καήκαμε ζωντανοί στα πέντε, στα εφτά και στα δέκα πέντε μας.