Aπ' τη σιωπή στο φως

Σε παιδική χαρά. Πιο δίπλα παίζουν κάτι παιδιά, λίγο μεγαλύτερά του. Την ώρα που κάνει να πάει κοντά τους, εκείνα αρχίζουν να κυνηγιούνται. Λίγο μετά με φωνάζει. Έμπλεος σοβαρότητας και σε στυλ μισοσυνωμοτικό, μου ανακοινώνει: «Μπαμπά, θέλω να γίνω μέλος αυτής της ομάδας». Ο (χαζο)μπαμπάς χαίρεται για την σύνταξη της πρότασης, που για κάποιον ηλίθιο λόγο του φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα από το να του έλεγε απλά πως θέλει να παίξει με τα παιδιά. «Ποιάς ομάδας εννοείς;». «Αυτής. Παριστάνουν τους πειρατές». «Ωραία, πήγαινε να γίνεις». «Όχι, πρέπει να έρθεις κι εσύ». «Γιατί;». «Για να τους πεις το όνομά μου». Περίεργο κριτήριο, σκέφτομαι. Πηγαίνουμε. «Να παίξει κι αυτός μαζί σας;». Τότε ο αρχηγός, ας τον πούμε έτσι, ή εν πάση περιπτώσει ο πιο κοινωνικός (υπήρξαν άραγε ποτέ αντικοινωνικοί αρχηγοί;), μου λέει: «Ναι. Αλλά πρέπει να μας πει το όνομά του». Όχι και τόσο ασυνήθιστο κριτήριο τελικά στο συγκεκριμένο τάργκετ γκρουπ, σκέφτομαι. Τους το λέει, απομακρύνομαι, παίζουν για ώρα. Μετά, στο σπίτι, στις τηλεφωνικές αφηγήσεις των περιπετειών του στους παππούδες, εξηγεί ότι στην αρχή τα παιδιά δεν τον έπαιζαν επειδή δεν τον έβλεπαν και ο λόγος που δεν τον έβλεπαν ήταν επειδή δεν ήξεραν το όνομά του.
Το όνομα ταυτίζεται με την ύπαρξη, το όνομα δεν είναι κάτι έξω από εμένα, αλλά είμαι εγώ ο ίδιος. Μάθε το όνομά μου για να με δεις. Μάθε το ώστε να καταλάβεις όχι πως με λένε, αλλά όλα όσα αυτό λέει. Γιατί λέει την ιστορία μου, εξηγεί όλα όσα είμαι. Μάθε το για να με αναγνωρίσεις ως ένα παιδί ακριβώς σαν εσάς, ως ένα παιδί που αξίζει να είναι μέλος της ομάδας σας, αφού έχει μια αυτόνομη και διαφορετική ύπαρξη, η οποία συνοψίζεται σε ένα όνομα. Δεν είμαι ανώνυμος, δεν είμαι αόρατος, είμαι ο Άκης. Το όνομά μου δεν είναι ήχος, το όνομά μου είναι νόημα, όψη, συνολικό αποκαλυπτήριο εαυτού. Είμαι ο Άκης. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Εμένα. Με βλέπεις τώρα; Βγαίνω από τη σιωπή στο φως. Είμαι ο Άκης. Μέλος μιας γλώσσας, τόσο ως όνομα όσο και ως εαυτός.