Σαν χαρτάκι

Eίχα κατεβάσει κι έβλεπα τον τρίτο κύκλο του "Ιn Treatment" κι έβρισκα κάτι να με μαγνητίζει στο πρόσωπο της Έιμι Ράιαν, ένιωθα -χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω- κάτι το πολύ οικείο. Δεν αναζήτησα καμία μυστηριώδη εξήγηση, έμεινα στην πιο προφανή: μου άρεσε ως γυναίκα. Από την άλλη, όχι, δεν μου άρεσε και τόσο πολύ. Τότε γιατί; Να έπαιζε κανένα ρόλο ότι έπαιζε την ψυχαναλύτρια, δηλαδή να ελκυόταν βασικά ο εσωτερικός μου κόσμος από την ιδέα μιας ψυχανάλυσης, μεταθέτοντας με τρικ την έλξη και τη γαλήνη στα της εξωτερικής εμφάνισης; Να σου πω την αλήθεια, αυτές οι απορίες θα έμεναν για πάντα αδιατύπωτες σε γραπτό λόγο και το όλο θέμα ήταν έτοιμο να παραδοθεί και στη δική μου λήθη, όταν ξαφνικά και απροσδόκητα πριν από λίγο θυμήθηκα.  Θυμήθηκα τι μου θυμίζει, εντόπισα την καταγωγή της οικειότητας, ερμήνευσα το γρίφο της γαλήνης. 

Κάπου από τα ντιπ βάθη της μνήμης μου ανασύρθηκε η εικόνα της. Σε σίριαλ για το διάστημα έπαιζε, αυτό το θυμόμουν. Πώς το έλεγαν όμως; Με γκουγκλ βρήκα ότι το έλεγαν «Διάστημα 1999». Tέλη δεκαετίας του 70, το 1999 ήταν μακρινό μέλλον ακόμη. Το έβλεπα; Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από την υπόθεσή του. Αλλά, ναι, η εικόνα καθαρίζει: τη θυμόμουν σαν χαρτάκι. Figurine Panini. Tην ξαναβλέπω τώρα. Δεν μου αρέσει. Αλλά ήταν το μυαλό εντελώς παιδικό και εντελώς άγραφο ακόμη και το αυτοκόλλητό της πρέπει να κόλλησε εντονότατα μέσα του, καταλαμβάνοντας ένα χώρο κενό. Τόσο παιδικό, που μάλλον μου εντυπώθηκε και ως θηλυκή και ως μητρική φιγούρα, μια φιγούρα μαμάς όμως διαφορετική από τη δική μου, μια φιγούρα επιτρεπόμενα γοητευτικής μαμάς. Κι έτσι, με τρόπο αρκούντως ειρωνικό, αυτό το μεταγεγραμμένο οιδιπόδειο, κοντά τριάντα πέντε χρόνια αργότερα βγήκε με κόπι πέιστ στη φιγούρα μιας γυναίκας που υποδυόταν την ψυχαναλύτρια. 

Μου είχαν πει κάποτε ότι θα αρκούσε μια, αν όχι και μισή, συνεδρία με ψυχαναλυτή για να βγω απ' αυτήν κομμάτια. Δίκιο είχαν βέβαια, αλλά κι άδικο μαζί, με την έννοια πως κομμάτια θα είχα μπει κιόλας.
Αν ήμουν άραγε συναρμολογημένος θα έγραφα αρτιότερα και πιο ολοκληρωμένα πράγματα από ποστ ή ακριβώς στο ότι είμαι παγίως κομμάτια οφείλεται πως έχω βρει ένα ζωτικό χώρο σε αυτό το κομματιασμένο είδος γραφής;
Πότε και πώς οριστικοποιείται η συναρμολόγησή μας; Προχθές κόλλαγα αυτοκόλλητα με τον γιο μου. Θα ζήσει μια ζωή συναρμολογημένη; Μια ζωή κατακερματισμένη;
Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πολύπλοκα πλάσματα; Γιατί η ψυχή είναι τέτοιο μυστήριο; Δεν ήταν κι απαραίτητο ξέρεις. Αρκούσαν και περίσσευαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Αλλά πήγαμε και τους προσθέσαμε και τα του εαυτού μας.
Είχαμε πάει πριν μερικές βδομάδες στον ζωολογικό κήπο. Κάποια στιγμή η μία από τις δύο καμηλοπαρδάλεις ακινητοποιείται και κοιτάζει στο βάθος του ορίζοντα σαν μαστουρωμένη για ώρα πολλή. Ζήλεψα τη νιρβάνα της, ζήλεψα το απόλυτο της βλακείας της, ζήλεψα το απόλυτο της σοφίας της, της σοφίας που έχουν τα ζώα να μη βασανίζουν τον εαυτό τους.
Οι μόνες στιγμές που είμαι όμορφος είναι όταν μιλάω κάπως -κάπως- ειλικρινά.
Αλλά ίσως αυτή η κάπως ειλικρίνεια να μην είναι γενναιότητα, αλλά μια μορφή αυτοδιασυρμού, μια μορφή τιμωρίας από την οποία να αντλώ μια μυστική ηδονή.
Θέλω να πω, σχεδόν όλα τα πράγματα μπορείς να τα δεις και έτσι και αλλιώς.
Εκτός κι αν είσαι καμηλοπάρδαλη και καρφώνεις το βλέμμα σου εκεί μπροστά.