Κραυγές και Ψίθυροι

Επτά χρόνια πριν, το εναρκτήριο ποστ του μπλογκ είχε τίτλο "Ηλεκτρονικοί Ψίθυροι". Την τελευταία διετία τα ποστ που επιχειρούσαν να ψιθυρίσουν αραίωσαν πολύ, τα ποστ που κραύγαζαν κατέλαβαν  άγαρμπα τη θέση τους, μέσα στη γενική αναδιάταξη του ελληνικού τοπίου το μπλογκ άλλαξε αν όχι χαρακτήρα, πάντως τρόπο εκφοράς του λόγου του. Λίγο να κατέβεις στη σελίδα βρίσκεις ένα τραγούδι που λέει «ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη». Ο καιρός όμως τα γεννά τα ουρλιαχτά, και αν τις περισσότερες φορές είναι αναγκαίο να βρίσκεις τον κώδικα για να τους αντιστέκεσαι, κάποιες άλλες φαντάζουν επιβεβλημένα: ουρλιάζεις γιατί οτιδήποτε λιγότερο δεν θα συνιστούσε ψυχραιμία, αλλά αποκτήνωση. Αντίθετα, τις οφθαλμαπάτες ο καιρός τις διαλύει. Πόσο να σε απατήσουν πια τα μάτια σου; Αν δεν βρεθούν νέες πειστικές, οι παλιές μας τελείωσαν. 

Αν η απόσταση ανάμεσα στον Μάρτιο του 2005 και τον Μάρτιο του 2012 μοιάζει μεγάλη, η απόσταση ανάμεσα στον Μάρτιο του 2012 και τον Μάρτιο του 2013 μοιάζει μεγαλύτερη. Και η απόσταση ως τους επόμενους Μάρτιους δεν μπαίνει καν στη σκέψη. Θα κατακάτσουν τα πράγματα προς μια κατεύθυνση; Προς ποιά; 

Το all time classic ερώτημα «Σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;» αρχίζει πλέον να κυριολεκτεί, αλλά κυρίως με την έννοια της ειλικρινούς απορίας: σε τι είδους κόσμο άραγε θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Σε ένα κόσμο πού πόσο θα μοιάζει και πόσο όχι με τον δικό μας; Και ποιόν δικό μας; Της 11ης Μαρτίου του 2005 ή της 11ης Μαρτίου του 2012; Δεν θα κουραστώ να το γράφω: οι κόσμοι αυτοί είναι διαφορετικοί, όχι μόνο επειδή μεσολάβησε το οικονομικό κραχ, αλλά επειδή το κραχ άλλαξε δραστικά την αφήγηση για τη θέση που έχουν οι συγκροτημένες κοινωνίες των ανθρώπων στην τάξη των πραγμάτων. Πριν το κραχ ξέραμε πως οι κοινωνίες συγκροτούνται σε κράτη και πως σε ένα -συζητήσιμο πράγματι- βαθμό αυτοδιοικούνται και λειτουργούν βάσει των επιθυμιών, των αναγκών και των δυνατοτήτων των πολιτών τους, οι οποίοι εκλέγουν προς τούτο τους εκπροσώπους τους. Μετά το κραχ δεν είναι ότι δόθηκε η έμφαση στο σκέλος των δυνατοτήτων και ότι απλώς προέκυψε εξ αντικειμένου η υποχρέωση να αρχίσουμε να ζούμε σε χαμηλότερο επίπεδο, αντίστοιχο με αυτές. Μετά το κραχ μας είπαν πως οι επιθυμίες σας για το πώς θέλετε να προσαρμόσετε την κοινωνία σας δεν μας ενδιαφέρουν (σκέλος δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων), μας είπαν πως οι ανάγκες σας και η δυνατότητα κάλυψής τους ή αντίθετα η μη περαιτέρω δυνατότητα διαβίωσης σας δεν μας ενδιαφέρουν (σκέλος διάλυσης της οικονομίας, συντριβής των ασθενέστερων στρωμάτων της, ισχυρότατου κλονισμού των μεσαίων). Πριν το κραχ είχαμε ένα δημοκρατικό κράτος (με χίλια δύο προβλήματα αναμφίβολα, με παθογένειες και καταστάσεις που μύριζαν σαπίλα αναμφίβολα), μετά το κραχ τη θέση του πήρε μια εκτρωματική οντότητα που παραχώρησε την εθνική της κυριαρχία, εκβίασε ακατάπαυστα τους πολίτες της, τους κατέστειλε με παγκόσμιο ρεκόρ χημικών όποτε τόλμησαν να διαδηλώσουν μαζικά, υπερδιπλασίασε την ανεργία, μείωσε κατώτατους μισθούς, πετσόκοψε συντάξεις, έστειλε ανθρώπους να ψάχνουν για τροφή στα σκουπίδια, όχι γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αλλά γιατί δεν μπήκε ποτέ στην σκέψη να κάνει αλλιώς. Μια οντότητα που δια των εντεταλμένων αλλά και των ανεξάρτητων προπαγανδιστών της, μας ενημέρωσε πως δεν υπάρχει λόγω των πολιτών της αλλά λόγω των δανειστών της. Πως το κράτος δεν είμαστε έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι που ζούμε με κάποιους κανόνες, αλλά ένα βιβλίο εσόδων - εξόδων. Κι αφού το βιβλίο έπεσε έξω, όλοι οι κανόνες βάσει των οποίων ως τώρα ζούσαμε παύουν να ισχύουν. Δεν αναπροσαρμόζονται. Παύουν να ισχύουν γενικά. 

Για να το κλείσω, επειδή ούτε επετειακό ποστ δεν είμαι ικανός να γράψω πια χωρίς να αναμασάω τα ίδια, κι επειδή το παρατράβηξα σε μάκρος και ως εδώ θα έχει αντέξει να με διαβάζει μόνο ο Σραόσα, (που κι αυτό παίζεται δηλαδή), εκείνο που θέλω να πω είναι πως ό,τι έχουμε διαβάσει και ακούσει ως τώρα σε ιδεολογικό επίπεδο είναι ίσως χειρότερο κι από αυτό που έχει συμβεί σε πρακτικό. Με τον δήθεν πραγματιστικό τρόπο σκέψης βάσει του οποίου πορεύτηκαν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της πασοκικής και της υπόλοιπης δεξιάς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως δίλημμα που να είναι αδιανόητο, καμία απολύτως υποχώρηση που να είναι μη αποδεκτή. Το υποθετικό μελλοντικό δίλημμα: «Η χώρα μπορεί να συντηρήσει έξι εκατομμύρια Έλληνες. Τα υπόλοιπα πέντε δεν μπορούν να συντηρηθούν. Τι προτιμάμε; Να πάμε στο βυθό και τα έντεκα ή να σωθούν τα έξι;», μπορεί να σου φαίνεται εξωφρενικό και να σε σοκάρει. Ας μην αγχώνεσαι, δεν θα τεθεί ποτέ έτσι ακριβώς. Αν όμως στο έβαζαν, θα ήξερες να απαντήσεις για ποιόν ακριβώς λόγο τα πέντε εκατομμύρια εξακολουθούν να έχουν λόγο ύπαρξης, σε μια οικονομία μη επαρκώς ανταγωνιστική για να τους αντέξει; Έχουν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα τα πέντε εκατομμύρια ή δικαιούνται να υπάρχουν μόνο εάν υπάρχουν από πίσω τα ανάλογα λεφτά;

Αλήθεια για επετειακό το ξεκίνησα. Ανίατη είναι η κατάστασή μου. Συγχώρα με. Θα ξαναψιθυρίσουμε κάποτε στο αυτί.