Δυο κομμάτια χρόνου

(Για τον Οδυσσέα Ιωάννου)

Moλονότι το προηγούμενο ποστ πήγε ψιλοάπατο (διαψεύδοντας έτσι σίγουρα μεν την εντύπωση που είχα όταν το έγραφα, ενδεχομένως δε και τις συμβουλές πως έχει γκώσει ο κόσμος από την πολιτικοκοινωνικοοικονομική καταγγελία, και χρειάζεται να εισπράττει και κάτι που να τον απομακρύνει από την μαυρίλα), θα επιμείνω για ένα ακόμη ποστ στη γραμμή του, στη γραμμή δηλαδή κοινοποίησης όμορφων -κατ' εμέ- πραγμάτων, επιλέγοντας από τη χθεσινοβραδυνή περιήγησή μου σε μουσικές σκηνές (περιήγηση με λάπτοπ, ακουστικά στα αυτιά και την ευγενική χορηγία του You Tube) δύο κομμάτια, δύο κομμάτια χρόνου, όπου στην βιντεοσκοπημένη ατμόσφαιρα μοιάζει να πλανιέται κάτι το εντελώς ριζωμένο, το αδιαπραγμάτευτα ανθεκτικό, το από γενιά σε γενιά ανατροφοδοτούμενο, το από γενιά σε γενιά σημαδιακό και σημαντικό, αυτό που κανένα λάιφ στάιλ -οσοδήποτε σαρωτικό κι αν ήταν- δεν μπόρεσε να καταχωνιάσει αποτελεσματικά στην λήθη, αυτό που κανένας αυτομαστιγωτικός και ενοχικός δημόσιος λόγος δεν θέλει να χωρέσει στα πολιτισμικά και  κοινωνικά του στερεότυπα, αυτό που τελικά μας υπενθυμίζει πως ένας λαός δεν είναι μόνο τα δημοσιονομικά του ελλείμματα αλλά και τα συναισθηματικά του περισσεύματα.