Γράμμα αγάπης

(Για τον Δύτη των Νιπτήρων)

Πώς ήταν η ζωή πριν το ίντερνετ; Θυμάται κανείς; Πώς μπορούσαμε να ζούμε; Ζωή το λέγαμε; Αφού της έλειπαν όλα αυτά. Όλα αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα (ακόμα τουλάχιστον). Η δυνατότητα να τα κυκλοφορήσεις περαιτέρω. Κυρίως -ναι, κυρίως- ο φίλος που θα στα υποδείξει με ένα σχόλιο. Που θα σου υπενθυμίσει έτσι, πως εξίσου με τα όσα έχουμε δει (διαβάσει, ακούσει, κλπ), μας συνδιαμορφώνουν και όσα έχουμε ανεπίτρεπτα αμελήσει ως τώρα να δούμε (διαβάσoυμε, ακούσουμε, κλπ). Πως μπορεί το "Shame" να γράφει κάπου μέσα μας, αλλά άλλο τόσο και πολύ παραπάνω είμαστε λειψοί από την μη εγγραφή του φελλινικού Καζανόβα. Μια μη εγγραφή η οποία αφορά το ούτως ή άλλως πολύ μικρό ποσοστό του εαυτού μας που εναπόκειται σε εμάς να χτίσουμε. Το πολύ μεγαλύτερο είναι καθορισμένο έξω από εμάς: η εποχή στην οποία ζούμε, ο τόπος στον οποίο ζούμε, ο τρόπος με τον οποίο μας μεγάλωσαν, ό,τι αναλογεί στην γονιδιακή πληροφορία, το καταλυτικό χέρι των συγκυριών που μας σπρώχνει στον ένα δρόμο αντί στον άλλο. Συναρμολογημένος από έξωθεν δυνάμεις ο περιλάλητος εαυτός μας. Στο μικρό έως ελάχιστο τμήμα που μας αναλογεί, προσπαθούμε να χωρέσουμε αποφάσεις, πεποιθήσεις, κλήσεις, αξίες, προτιμήσεις, αδυναμίες, πάθη, νίκες, ήττες, αλώσεις, αλλοτριώσεις, αποξενώσεις, προσδοκίες, νομίζοντας πως είναι αποκλειστικά δικές μας, ενώ έχουν κι αυτές συγκαθοριστεί από την εποχή, τον τόπο, την ανατροφή, το γονίδιο, την τυφλή τύχη ή ατυχία. Δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του ότι αγαπώ το σινεμά. Επί δεκαεννέα ολόκληρους αιώνες μετά τον Χριστό άνθρωποι γεννήθηκαν και πέθαναν χωρίς ποτέ να μάθουν αν θα αγαπούσαν ή όχι το σινεμά. Δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του ότι μοιράζομαι απόψε αυτή τη σκηνή. Ολόκληρο τον εικοστό αιώνα δεν θα μπορούσα να την μοιραστώ. Δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του ότι μέσα από το ίντερνετ είχα την χαρά να γνωρίσω ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζω και τους οποίους από εκτιμώ έως και ευθέως πλέον αγαπώ. Μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν την είχα αυτή τη δυνατότητα και όλη αυτή η εκλεκτική συγγένεια χανόταν. Θέλω με άλλα λόγια να πω πως μέσα στο ζοφερό κλίμα που ζούμε και μέσα στην μαύρη λύσσα που και τα ίδια μου τα ποστ συχνά πυκνά βγάζουν, κάνω ταυτόχρονα το λάθος που κάνουν όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών: το να θεωρείς αυτονόητα όσα καλά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή σου. Ε, δεν είναι. Το ίντερνετ χθες δεν υπήρχε, αύριο με τις άκτες, τις σόπες και τις λοιπές πίπες κανείς δεν ξέρει τι μορφή μπορεί να πάρει, αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί ίσως να ελέγξουν όλη αυτή τη συνεχή ροή συνειδητοποίησης και αλληλοσμιλεύματος. Ένας διάολος μέσα μου συνεχώς καγχάζει πάνω που πάω να γράψω κάτι που φλέγεται. Σταμάτα να μεγαλοστομείς, με προειδοποιεί, σταμάτα να φαντάζεσαι παγκόσμιες συνωμοσίες, σταμάτα να ελπίζεις ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μέσα από το ίντερνετ, ο κόσμος κάνει αυτό που θέλουμε να κάνει και δύσκολο να τον μανιπουλάρουμε δεν το λες, αφού κι ο ίδιος αυτό θέλει, αυτό αποζητά, κάποιον να τον καθοδηγεί, κάποιον να σκέφτεται στη δική του θέση για το πώς πρέπει να λειτουργεί το παιχνίδι. Αλλά δεν ήθελα να γράψω πάλι για επαναστάσεις και παγκόσμιες αλλαγές. Ένα γράμμα αγάπης ήθελα να γράψω. Για μια επανάσταση και μια παγκόσμια αλλαγή που έχουν ήδη συντελεσθεί. Γράμμα αγάπης για ένα μέσο, αλλά αναπόφευκτα μαζί του και για το τώρα που το εμπερικλείει. Για ένα μέσο που μου επιτρέπει να έχω γνωρίσει -απειροελάχιστα, αλλά τι σημασία έχει;- την βγαλμένη από αγιογραφία φιγούρα του Δύτη, που του επιτρέπει να μου κάνει σχόλιο για μια ταινία, που μου επιτρέπει να πέφτω πάνω σε αυτήν την -ας μην την λερώσω με λόγια- σκηνή της, που μου επιτρέπει να αντιγράφω τον κώδικα ενσωμάτωσής της στο μπλογκ, να την κάνω άρα μέρος του σώματός του, ένα μέρος που περήφανα κοινωνώ, αφού αν δεν μπορείς στη ζωή σου να γεννήσεις ομορφιά, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: να την κοινοποιείς.