Σώματα

Πόσα σώματα μεταναστών χωράνε στοιβαγμένα στην καρότσα ενός βαν;

Σχεδόν πενήντα. 

Πόσα σώματα μεταναστών καταπλακώνονται και πεθαίνουν όταν το βαν εκτρέπεται και πέφτει;

Πέντε.

Τι θα μπορούσε να συμβολίζει το γεγονός Τρίτη βράδυ να πεθαίνει στο δρόμο ένας καλλιτέχνης προσπαθώντας να "δει" μια σκηνή που αφορούσε μετανάστες και Παρασκευή βράδυ να πεθαίνουν στο δρόμο μερικοί τέτοιου είδους μετανάστες; 

Ίσως και τίποτα. Αλλά καμιά φορά οι συμπτώσεις αποτελούν από μόνες τους συμβολισμούς.

Τι είδους αποσιώπηση είναι αυτή που κάνει την είδηση του θανάτου των πέντε στοιβαγμένων μεταναστών να μην μεταδίδεται και τόσο ως είδηση, συνεπώς να μην θεωρείται και τόσο είδηση;
Η πιο αθώα, η λιγότερο δόλια. Γιατί εδώ, σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες αποσιωπήσεις, μπορεί να μας καθησυχάσει το γεγονός πως κανένα συνειδητό φίλτρο δεν μπήκε, πως καμία αντιδεοντολογική αξιολόγηση της είδησης ως πολιτικά επικίνδυνης δεν έγινε και πως άρα δεν μπήκε για αυτό το λόγο στο περιθώριο. Παρέμεινε στο περιθώριο όπου εξαρχής ανήκε. Εδώ, σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες αποσιωπήσεις, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι η δεοντολογία τηρήθηκε. Απλά τα δικά τους σώματα αόρατα ήρθαν από έναν άλλο κόσμο, αόρατα στοιβάχθηκαν μέσα στην καρότσα του βαν, αόρατα καταπλακώθηκαν μέσα στην καρότσα του βαν και αόρατα θα πάνε σε έναν άλλο κόσμο, εκτός κι αν -σε κραυγαλέα αντιδιαστολή με τον υπαρκτότατο άλλο κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν- αυτός ο δεύτερος άλλος κόσμος δεν υπάρχει καν, οπότε το μόνο που συνέβη είναι ότι ήρθαν από πάρα πολύ μακριά για να δοθεί το αμετάκλητο τέλος της σκούρας ύπαρξής τους στην καρότσα ενός λευκού βαν, όπως ακριβώς τους πρέπει, πάνω και κάτω από σώματα ακριβώς σαν τα δικά τους, σώματα που ακόμα κι αν δεν μπορούν να ειδωθούν μπορούν να αναποδογυρίσουν, μπορούν να πλακώσουν, μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία, μπορούν να γίνουν ο αόρατος θάνατος ομοειδών σωμάτων.