Στο δρόμο σου

Ίσως όμως αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος να πεθαίνεις, 

όχι ήσυχα στο κρεβάτι σου, 

αλλά ανήσυχα στο δρόμο σου, 

όχι πλήρης ημερών

αλλά με τις μέρες σου να διακόπτονται,

βίαια,

πριν την τελική τους πληρότητα.
Ίσως αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος να πεθαίνεις:
όσο ακόμη κάτι ποθείς.

Ίσως αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος να πεθαίνεις,

όχι βέβαια για τους δικούς σου

ούτε για εκείνους που ένιωθαν δικοί σου,

αλλά για σένα, ναι,

γιατί για σένα τι καλύτερο

από το να πεθαίνεις ακριβώς μέσα 

σε αυτό που σε ορίζει και σε εξηγεί,
τι καλύτερο
από το να πεθαίνεις ακριβώς μέσα
στην ευφορία αυτού που φτιάχνεις,
τη στιγμή που το φτιάχνεις,
τη στιγμή δηλαδή που βρίσκεσαι
όχι στον κόσμο που βρίσκονται οι άλλοι,
αλλά στον κόσμο που έχεις στο μυαλό σου,
στο κόσμο που θες να βγει από το μυαλό σου
και να αποκτήσει υπόσταση εξωτερική,
υπόσταση σε όλους προσιτή,
μόνο που για να την αποκτήσει,
πρέπει πρώτος εσύ να την αποκρυσταλλώσεις,
και για αυτό χρειάζεται
-χρειάζεσαι-
να δεις αυτό που θέλεις, όπως το θέλεις,
χρειάζεται
-χρειάζεσαι-
να καταλάβεις από πού ακριβώς πρέπει να δεις
τον κόσμο που θα μεταμορφώσεις,
ώστε να έρθει να συμμορφωθεί με την
εικόνα που έχεις ήδη μισοδεί,
πολύ καιρό πριν,
-ποιός ξέρει πόσο καιρό πριν-
κι από τότε όλο σε κεντρίζει,
όλο σε τσινάει μέχρι να την ολοκληρώσεις.
Κι έχοντας το όραμα αυτής της εικόνας
να σε κατακλύζει,
την ώρα που περνάς το δρόμο
σαν ζαβολιάρικο παιδί,
παρασύρεσαι και πεθαίνεις
 τον ευτυχέστερο, ίσως, όλων των θανάτων.